Το εργασιακό ανοίγει (πάλι) το πολιτειακό;

Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες και πέραν των προσώπων που εχρίσθησαν ανώτατοι άρχοντες, κύριο μέλημα των κυβερνήσεων και των αντιπολιτεύσεων ήταν να μη θιγεί σε καμία περίπτωση το κύρος του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας, αφού στο επίπεδο αυτό, και παρά τις μη ουσιαστικές αρμοδιότητες, δομείτο η θεμελιώδης βάση του πολιτεύματος, από το Σύνταγμα του 1975 και εντεύθεν. Οι ηγεσίες στον κύκλο της μεταπολίτευσης πολύ σωστά δεν ενέπλεκαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε οριακού χαρακτήρα, από πλευράς νομιμότητας, αποφάσεις και ρυθμίσεις.

Υπό τις παρούσες συνθήκες όμως η τακτική αυτή ανατρέπεται άρδην και ο Κ. Παπούλιας ήδη βρίσκεται στο «μάτι του κυκλώνα», όχι ως πρόσωπο αλλά ως θεσμός. Διότι με την υπογραφή του και μόνον εμπεδώνεται η παράκαμψη του Κοινοβουλίου και υποβαθμίζεται σε κρίσιμο βαθμό η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού ως συστατικού στοιχείου της λειτουργίας της Δημοκρατίας. Μάλιστα, τα τελευταία 24ωρα πληθαίνουν οι φωνές και οι πιέσεις προς την Προεδρία της Δημοκρατίας να αποπέμψει το σχέδιο νόμου για τα εργασιακά, που ουσιαστικά «γκρεμίζει» το κοινωνικό κράτος και τα δικαιώματα υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων, επιστρέφοντάς το προς ψήφιση στο Κοινοβούλιο, όπως εκ των αρμοδιοτήτων του προκύπτει. Φυσικά οι πιθανότητες να κάνει κάτι τέτοιο ο Πρόεδρος είναι ελάχιστες ως μηδαμινές. Από το σημείο, όμως, της υπογραφής του ανοίγει ένα ζήτημα νομιμοποίησης της διαδικασίας αυτής που παραπέμπει ευθέως στην «προφητεία» του επιτρόπου Ολι Ρεν για πρόβλημα Δημοκρατίας που θα προκύψει στην Ευρωζώνη μέσα στους επόμενους μήνες...

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική κρίση αξιοπιστίας του κύκλου που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στην κοινωνία μπορεί πολύ εύκολα να επεκταθεί και στην ανώτατη αρχή του πολιτεύματος, δημιουργώντας συνθήκες απονομιμοποίησής της, που μάλιστα δεν μπορεί να διορθωθεί ούτε με εκλογές ούτε φυσικά με ανασχηματισμό. Γιατί ας μην αγνοείται το γεγονός ότι το δημοψήφισμα που οδήγησε στο Σύνταγμα του 1975 και την αλλαγή του πολιτεύματος αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί, παρά τις αναθεωρήσεις, εκτροπή σε σχέση με τον «σκληρό πυρήνα», των διατάξεων δηλαδή, που δεν επιδέχονταν αναθεώρησης, των προδικτατορικών Συνταγμάτων.

Άρα η συνταγματική τάξη στην Ελλάδα της τελευταίας 35ετίας στηρίζεται σε καθεστώς νομιμοποίησης από τους πολίτες και όχι νομιμότητας με την αυστηρή νομική έννοια. Εάν, λοιπόν, η Προεδρία της Δημοκρατίας χάσει τη νομιμοποίησή της μέσα από την υπογραφή αντικοινωνικών και ενδεχομένως αντισυνταγματικών διαταγμάτων του «καθεστώτος κατοχής» στη χώρα μας και με όλο και περισσότερο ώριμες συνθήκες, δεν αποκλείεται η επόμενη Βουλή να είναι Συντακτική και όχι απλά Αναθεωρητική και τότε είναι «ανοιχτό» το ενδεχόμενο το εργασιακό του κ. Λοβέρδου να αποδειχθεί στο εγγύς μέλλον ότι προκάλεσε και πάλι πολιτειακό ζήτημα και κρίση διαρκείας και νομιμοποίησης στο θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Μενέλαος Τασιόπουλος

(δημοσιεύεται στην ΑΞΙΑ)

antinews

Μοιραστείτε