Προπέτασμα καπνού

Η παραπλάνηση είναι πανάρχαια, αναλλοίωτη  και απαραίτητη τακτική σε κάθε πόλεμο όποια μορφή  κι αν αυτός έχει. Οι παραπλανητικές κινήσεις  όταν είναι πετυχημένες αργούν να γίνουν αντιληπτές. Κι όταν γίνουν αντιληπτές είναι πια αργά για να αντιμετωπιστεί η πραγματική επίθεση που κατά κανόνα καλύπτουν. Η έκρηξη στο γραφείο Χρυσοχοίδη, για παράδειγμα, προσφέρει ένα καλό παράδειγμα για να αναλογιστεί  και να προσπαθήσει να διακρίνει κανείς που βρίσκεται το πεδίο της μάχης, ποιοι είναι οι αντίπαλοι, ποιος επιτίθεται, ποιοι καλούνται να πολεμήσουν  για τους ίδιους, τα παιδιά τους, τον τόπο τους…

Ούτε η εντυπωσιακή (από επιχειρησιακής πλευράς) ενέργεια πρόκλησης έκρηξης βόμβας εντός του κτηρίου δημόσιας τάξης και δίπλα από το γραφείο του υπουργού, ούτε το αίμα του νεκρού αξιωματικού της αστυνομίας, ούτε τα διακινούμενα σενάρια περί διασυνδεδεμένης ευρωπαικής νεοτρομοκρατίας, αγγίζουν την ουσία του πολέμου που μας αφορά. Στόχος της βόμβας που έσκασε στο γραφείο του  κύριου Χρυσοχοίδη ήταν  ακριβώς αυτός: η δημιουργία του προπετάσματος καπνού πίσω από το οποίο κρύβονται οι δυνάμεις που ήδη μας επιτίθενται,  στο πραγματικό πεδίο της μάχης, στην πραγματική ζωή. Τη ζωή μας!

Kοιτώντας πίσω από το προπέτασμα καπνού  της πυρίτιδας που έσκασε  στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (η εξουσία ενίοτε έχει και χιούμορ) μπορούμε να δούμε καθαρά, πως ο στόχος της επίθεσης δεν ήταν ούτε ο υπουργός ούτε οι συνεργάτες του. Στόχος είμαστε όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι. Επάνω μας ήδη ξεσπούν κατά κύματα οι αγριότερες—μετά το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου–  ταξικές  επιθέσεις. Ο, τι το εργατικό κίνημα κατέκτησε  με αίμα και αγώνες  σαρώνεται σήμερα με κείμενα- πράξεις υποτέλειας, σαν το μνημόνιο  που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με τους αμερικανούς (ΔΝΤ) και ευρωπαίους πιστωτές της.

Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τα χτυπήματα που δέχονται με τις περικοπές στα εισοδήματά τους και στις κοινωνικές δαπάνες του κράτους.  Το παραμύθι με το «δράκο» του ΔΝΤ και το μονόδρομο των περιοριστικών πολιτικών και της άγριας λιτότητας όσο περνά ο καιρός όλο και λιγότεροι είναι διατεθειμένοι να το πιστέψουν. Η κυβέρνηση μέρα τη μέρα χάνει όχι μόνο την αξιοπιστία της, αλλά και τη βάση νομιμότητας  που εξασφάλισε με την εκλογική νίκης της οκτώ μόλις μήνες πριν. Οι έλληνες εργαζόμενοι και ψηφοφόροι εξέλεξαν ελληνική κυβέρνηση και όχι υπάλληλους του ΔΝΤ και της γερμανοκρατούμενης Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας.

Οσο, λοιπόν, ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι η κυβέρνησή του λειτουργεί ενάντια στα συμφέροντά του ακολουθώντας πολιτικές- οδηγίες  για τη διάσωση των εγχώριων και ξένων κρίκων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, τόσο ωθείται προς γραμμές  πολιτικής αντίστασης και προετοιμάζεται να αντισταθεί. Αυτήν την αντίσταση επιδιώκει  να συντρίψει πριν αρχίσει να θεριεύει η εξουσία και οι κουκουλοφόροι μηχανισμοί της...

Το προπέτασμα καπνού που απλώνεται από την έκρηξη της βόμβας στο κτήριο της οδού Κατεχάκη καλύπτει  ήδη την ενεργοποίηση ενός ολόκληρου μηχανισμού που έχει ήδη βάλει στόχο ατομικές ελευθερίες, συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, ενδεχομένως και άρθρα του Συντάγματος.  Η κατατρομοκράτηση του κόσμου συνήθως είναι βασικό στοιχείο των τακτικών παραπλάνησης. Οι φοβισμένοι , είναι συνήθως πιο ώριμοι για να υποδεχτούν σωτήρες και νομοθετήματα σαν αυτά που επέβαλε ο Μπους στις ΗΠΑ (και σε ολόκληρο τον κόσμο) μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους . Υπό αυτήν την έννοια η τρομοκρατία  ήταν  πάντα τόσο  χρήσιμη και απαραίτητη  στην εξουσία που ακόμη κι αν δεν υπήρχε θα ήταν επιβεβλημένο να εφευρεθεί.

...και άγρια επίθεση

Το προπέτασμα καπνού που χρησιμοποιούν οι ηγεσίες των κρατών στην Ευρώπη, ανεξαρτήτως ιδεολογικής καταγωγής και προέλευσης (φασίστες, χριστιανοδημοκράτες, σοσιλαδημοκράτες) προκειμένου να στύψουν τους εργαζόμενους, ονομάζεται «δημοσιονομική εξυγίανση».  Πρόκειται, με άλλα λόγια, για την τακτοποίηση των λογαριασμών του κράτους. Κανείς, προφανώς, δε θα είχε αντίρρηση τα οικονομικά του κάθε κράτους να εμφανίζονται υγιή: Να εισπράττει περισσότερα απ όσα ξοδεύει, να μην έχει ελλείμματα στους προϋπολογισμούς, να μπορεί να δανείζεται εύκολα και φτηνά  για να καλύπτει τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του.

Οι νεοφιλελεύθεροι και οι υπόλοιποι απολογητές της παγκοσμιοποίησης έχουν καταφέρει να παγιώσουν την εικόνα του κράτους- επιχείρησης. Δηλαδή, το κράτος λειτουργεί και κινείται με επιχειρηματικά πρότυπα και κριτήρια, εγγράφει ζημιές και κέρδη, επιβιώνει ή όχι με βάση τις οικονομικές τους αποδώσεις. Αν είναι έτσι, για ποιους άραγε μετόχους λειτουργεί η επιχείρηση- κράτος;

Δε θέλει πολύ σκέψη για να απαντήσει κανείς στην παραπάνω ερώτηση. Αν είσαι εργάτης, μισθωτός (δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα) ή ακόμη χειρότερα συνταξιούχος, εύκολα μπορείς να κατανοήσεις πως δεν συμπεριλαμβάνεσαι στους μετόχους του κράτους—επιχείρηση που υπό την επίβλεψη του ΔΝΤ θεμελιώνεται (και) στην Ελλάδα. Αυτού του είδους κράτος, δε χρωστά στους πολίτες του, ούτε ασφάλεια, ούτε  περίθαλψη, ούτε εκπαίδευση. Οι πολίτες  είναι αυτοί που χρωστούν. Σε ποιους;

Κι αυτή η απάντηση είναι απλή: Στις τράπεζες. Οι τράπεζες είναι , άλλωστε, το περιβόητο αόρατο (αλλά μακρύ)  χέρι των αγορών που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία του παγκοσμιοποιημένου  συστήματος. Σε αυτό το σύστημα, το κράτος (ειδικά κράτη στο μέγεθος της Ελλάδας) είναι απλώς ένα υποσύνολο της αγοράς υποχρεωμένο να εκτελεί τις εντολές της.

Στην προκειμένη περίπτωση η εντολή που εκτελεί το ελληνικό κράτος, έχει να κάνει με τη δημοσιονομική εξυγίανση. Με πιο απλά λόγια, (και) η ελληνική κυβέρνηση μαζεύει το χρήμα από την κοινωνία για να γεμίσει την (παγκόσμια) φούσκα που δημιούργησε το τοκογλυφικό αεριτζίδικο χρηματοπιστωτικό τραπεζικό σύστημα. Οσο για τα περί «δημοσιονομικής εξυγίανσης» που ακούγονται, λέγονται απλώς και μόνο για να κρύψουν το πραγματικό ρόλο του κράτους- επιχείρηση: υπάρχει για να διασφαλίζει τα συμφέροντα των μετόχων (τραπεζιτών και λοιπών ευυπόληπτων αστέρων της παγκοσμιοποιημένης αρπαχτής)  του και μόνο.

skakistis

Μοιραστείτε