"Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται"
Γιορτάζουμε αύριο την επέτειο του ΟΧΙ, την μεγάλη εθνική μας γιορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, την επική μάχη των παιδιών της Ελλάδας για την προστασία της εθνικής της ακεραιότητας εναντίον της Ιταλικής εισβολής και είναι βέβαιο ότι λίγοι θα είναι οι αυτοί που θα αναλογιστούν ότι οι παππούδες μας (ηγεσία και απλοί πολίτες), όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ιστορία και το δίλημμα «ελευθερία ή πόλεμος, εθνική ανεξαρτησία ή εθελοδουλία», προτίμησαν ομοθυμαδόν και χωρίς δεύτερη σκέψη τον πόλεμο, τον άνισο αγώνα με μια υπερδύναμη, τη θυσία και το θάνατο. Ελάχιστοι επίσης θα είναι εκείνοι που θα μπορέσουν να φέρουν στη σκέψη τους, να συναισθανθούν και να κατανοήσουν τις δύσκολες και απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθη η εξάμηνη επική μάχη για την προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας, στις ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στα δυσπρόσιτα και χιονοσκεπή βουνά της Πίνδου και της βορείου Ηπείρου, τις δυσκολίες στις μετακινήσεις στους ανεφοδιασμούς και στις διακομιδές, το αφάνταστο κρύο, τη πείνα, τη ψείρα, τους 60.000 κρυοπαγημένους ακρωτηριασμένους σακατεμένους, το θανατικό, αλλά παράλληλα και τη πίστη στο δίκαιο του αγώνα και στο χρέος τιμής προς τη πατρίδα, τη καρτερία, την ψυχική δύναμη, την υπομονή, το θάρρος και τον ηρωισμό των παιδιών της Ελλάδας.
Οι περισσότεροι που εκφέρουν δημόσιο λόγο, θα αναλωθούν στην εκφώνηση «χιλιοειπωμένων πανηγυρικών», τα κρατικά κανάλια θα αφιερώσουν κάποια φτωχά και εν πολλοίς ανιστόρητα αφιερώματα, τα ιδιωτικά ΜΜΕ θα αγνοήσουν την επέτειο διότι τέτοια θέματα δεν πουλάνε, οι δημοσιογραφίσκοι της πλάκας θα αναλωθούν σε ερωτήσεις προς τους μαθητές του τύπου «τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940», οι διάφοροι ανόητοι θα ασχοληθούν με το αν πρέπει να γίνονται μαθητικές παρελάσεις και αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός, θα συζητηθούν ακόμη οι λόγοι για τους οποίους δεν θα παρελάσουν μηχανοκίνητα και η επέτειος θα περάσει με πολλά και αδιάφορα ανόητα.
Το αφάνταστα λυπηρό όμως είναι, ότι και η σημερινή ηγεσία, όπως και οι προηγούμενες, δε θα απολογηθεί και δε θα ζητήσει συγνώμη από το έθνος που ακόμη δεν έχουν τιμηθεί οι 7.500 (1) αντρειωμένοι, που συνάντησαν το χάρο στα «μαρμαρένια αλώνια» της βορείου Ηπείρου, δίνοντας τον αγώνα του χρέους και της τιμής «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Δυστυχώς το αχάριστο Ελληνικό κράτος, παρά την παρέλευση 70 χρόνων από τη μάχη της Ελλάδας, δεν έχει ενδιαφερθεί να βρεθούν οι τόποι ταφής των νεκρών, να συγκεντρωθούν και να αναγνωριστούν τα λείψανά τους και να ταφούν με τις τιμές που αρμόζουν σε ήρωες. Ακόμη δεν έχουν στηθεί τα οφειλόμενα τρόπαια τιμής και αιώνιας ευγνωμοσύνης τους έθνους, στους τόπους της θυσίας.
Επίσης
κανένας δεν θα κάνει τους αναγκαίους συνειρμούς και συγκρίσεις ανάμεσα
στη στάση των προγόνων μας στο κάλεσμα της ιστορίας στις 28 Οκτωβρίου
1940 και στη συμπεριφορά τη δική μας σήμερα, που αφ’ ενός
διαπραγματευόμαστε με τη Τουρκία τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και αφ’
ετέρου για να σώσουμε δήθεν τους μισθούς τις συντάξεις τις καταθέσεις
και τα ομόλογά μας, δεχθήκαμε ασυζητητί τη παραίτηση μας από την ασυλία
που απολαμβάνουμε σαν κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος και την εκχώρηση
μέρους της διακυβέρνησης της χώρας στους γκαουλάιτερ του ΔΝΤ της ΕΕ και
της ΕΚΤ. Ή ακόμη χειρότερα, να ακούμε το πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι
είμαστε χώρα μειωμένης κυριαρχίας και να μη διαμαρτύρεται κανείς.Υπό αυτές τις προϋποθέσεις θεωρώ ότι οι πανηγυρικοί αποτελούν «ύβρη» στη μνήμη των μαχητών του ΟΧΙ. Θέλοντας όμως να εισφέρω κάτι το ελάχιστο στη θύμηση της αυριανής επετείου, θέλησα να γράψω λίγα λόγια για μια άγνωστη στους πολλούς μάχη, που διεξήχθη από τις Μονάδες του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ) από τις 14 - 22 Νοεμβρίου 1940, για την κατάληψη και την ευρεία εξασφάλιση του υψιπέδου της Κορυτσάς και τον έλεγχο της εγκάρσιας οδού Κορυτσά – Ερσέκα - Λεσκοβίκι – Κόνιτσα, προκειμένου να απωθηθούν οι Ιταλοί, να διευκολυνθούν οι συγκοινωνίες και ο ανεφοδιασμός των μαχόμενων τμημάτων και να εξυπηρετηθεί ο ελιγμός του Αρχιστρατήγου... Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου