Κεντρο(α)δέξια Σενάρια

Στις 7 Νοεμβρίου διενεργείται στη χώρα η πρώτη πανελλαδική «δημοσκόπηση» μετά την είσοδο της στο Μνημόνιο. 

Χωρίς τερτίπια, αναγωγές και μικρά δείγματα, το σύνολο του πληθυσμού καλείται στις κάλπες. Κανείς φυσικά δεν τρέφει αυταπάτες πως το σύνολο του ελληνικού λαού θα σπεύσει στις κάλπες για να εκλέξει τους πιο άξιους αιρετούς άρχοντες, οι οποίοι θα διαχειριστούν τις «τοπικές» υποθέσεις και μάλιστα στα πλαίσια ενός νέου θεσμού, του Καλλικράτη. Επίσης, από την άλλη, άπαντες αντιλαμβάνονται πως το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών θα επηρεάσει ή και θα επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις.
Σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης και κοινωνικής κατάρρευσης, το σκηνικό που έχει στηθεί μοιάζει με επιταχυντή των προδιαγεγραμμένων εξελίξεων. Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο, η φτώχεια φλερτάρει ήδη με το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού, η αγορά έχει περιέλθει σε κατάσταση πραγματικής ασφυξίας. Ελπίδα δεν προκύπτει από πουθενά και ταυτόχρονα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αμφισβητεί την υποχρεωτική υπαγωγή της χώρας στον μηχανισμό του μνημονίου. Παράλληλα αρχίζει και γίνεται απολύτως κατανοητό πως παρά τις τεράστιες οικονομικές θυσίες του λαού το πρόβλημα δανεισμού της χώρας όχι μόνον δεν πρόκειται να λυθεί, ακόμα και αν υποθέσουμε πως όλα πάνε κατ’ ευχή, αλλά στο τέλος της πορείας θα είναι εντονότερο.
Έτσι αποκρυσταλλώνεται πλήρως η άποψη πως η οικονομική διαχείριση και προοπτική της χώρας είναι απολύτως συνυφασμένη με την πολιτική διαχείριση. Με βάση αυτή την παραδοχή το πολιτικό σκηνικό ξαναστήνεται με όρους-δυστυχώς- περασμένων δεκαετιών.
Για πρώτη φορά η αριστερά θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να διεκδικήσει τα υψηλότερα ποσοστά σε εκλογική διαδικασία. Αντί γι’ αυτό κατεβαίνει κατακερματισμένη, εγκλωβισμένη σε προσωπικές φιλοδοξίες και ουτοπικές ρητορείες με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γοητεύσει και πολύ περισσότερο να πείσει. Και ακόμα χειρότερα, τμήμα της φέρεται ως πρόθυμο να τείνει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση του μνημονίου, για το καλό φυσικά της χώρας.

Από την άλλη, ο Αντώνης Σαμαράς ευφυώς σκεπτόμενος προσδιόρισε με σαφήνεια τον κεντρικό άξονα των επικείμενων εκλογών: Ψήφο στους κυβερνητικούς συνδυασμούς σημαίνει ψήφο υπέρ του μνημονίου. Και έτσι άρχισαν τα όργανα.

Πρώτα ξεκίνησε η συζήτηση για την επιστροφή του Καραμανλή. Ενός ανθρώπου που ζει τον μύθο της σιωπής με στόχο να ξαναδημιουργήσει τον προσωπικό του «μύθο», περιμένοντας την ώρα που θα τον ξαναφωνάξουν να ηγηθεί της κατακερματισμένης Κεντροδεξιάς. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά να έχει κατακερματιστεί.
Έπειτα ακολούθησε η παρέμβαση του Επιτίμου. Ο μοναδικός εν ζωή πολιτικός που δικαιούται να εκφράζει την αγωνία και τη γνώμη του, μιας και είναι ο πολιτικός εκείνος που δεν διάβασε ιστορία αλλά την έζησε και σε μερικές κρίσιμες για τον τόπο εποχές την έγραψε κιόλας, πληροφόρησε τον ελληνικό λαό πως στηρίζει κάποιον Γιαννουλάκη για την Περιφέρεια Κρήτης(!). Είπαμε απαραίτητη προϋπόθεση ο κατακερματισμός.
Και φυσικά η προσπάθεια του Κεντρώου(!) Καρατζαφέρη να ενώσει την Κεντροδεξιά αφού έχει αντιληφθεί πως μια επικράτηση Σαμαρά βάζει τέλος στην καριέρα πολλών πολιτικάντηδων.
Η συγκολλητική φυσικά ουσία όλων των κινήσεων είναι το ήδη εξαγγελθέν κόμμα της άφθαρτης Ντόρας.
Έτσι η εικόνα που θέλουν να δημιουργήσουν είναι αυτή της αδύναμης και κατακερματισμένης αριστεράς από τη μία και της προσωποκεντρικής διασπασμένης δεξιάς από την άλλη. Ο μόνος δρόμος που απομένει λοιπόν, είναι ο λαός να στηρίξει τους σοβαρούς κυβερνητικούς πολιτικούς οι οποίοι έχουν γνώση και σχέδιο και μπορούν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο.

Οι πολίτες θα εγκλωβιστούν στο διαμορφωμένο σκηνικό;

Η απάντηση θα δοθεί το βράδι της 7^ης Νοεμβρίου.
Για το μόνο που μπορεί κανείς να είναι σίγουρος από τώρα είναι πως ανίκανοι βουλευτές, φοβούμενοι το τσουνάμι που έρχεται, αντί να επιτελέσουν τα συνταγματικά τους καθήκοντα, κρύβονται την ώρα που θα έπρεπε να πρωτοστατούν στη μάχη της ανατροπής.

Η συμμαχία των προθύμων έχει ως βασικό συμπαραστάτη της την συμμαχία των ανικάνων και των φοβισμένων.

loxiasnews



Μοιραστείτε