Αντινεοταξική αυτοσυνειδησία

Ο ένας χρόνος που  από τις περυσινές εκλογές ήταν ίσως ο πλέον πυκνός πολιτικά χρόνος που ζήσαμε μετά τη μεταπολίτευση. Σχεδόν τίποτε δεν είναι πια ίδιο. Από την εκλογή Σαμαρά στην αρχηγία της ΝΔ και την αποχώρηση Μπακογιάννη, την κατάρρευση της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας, την επιβολή του Μνημονίου, την πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, τη γελοιοποίηση του ΛΑΟΣ, τη διαρκώς εντεινόμενη συνειδητοποίηση μιας μεγάλης μερίδας οπαδών του ΠΑΣΟΚ για την εξαπάτηση που υπέστησαν από τον ΓΑΠ και άλλα πολλά.

Το σημαντικότερο όμως, ιδεολογικό γεγονός ήταν αναμφίβολα η επιτάχυνση της συγκρότησης μιας ήδη προϋπάρχουσας αντινεοταξικής πολιτικής αυτοσυνειδησίας.

Ψήγματα συγκροτημένης αντινεοταξικότητας είχαμε δει στο πρόσφατο παρελθόν μόνον από το ΚΚΕ, στα αριστερά του πολιτικού συστήματος, ενώ στο αστικό πολιτικό κόσμο κάποια αντινεοταξική πνοή έδιδε μόνον η περιορισμένη παρουσία του Στ. Παπαθεμελή στα πολιτικά πράγματα.

Στη σημερινή συγκυρία, όμως, όλα είναι διαφορετικά. Κι αυτό, όχι μόνον επειδή η ολοένα εντεινόμενη αντινεοταξική αντίσταση βρήκε εκφραστή στην κεντρική πολιτική σκηνή στο πρόσωπο του Αντ. Σαμαρά.

Πρώτα από όλα, αυτό που άλλαξε κυρίως είναι η συνειδητοποίηση από ένα τεράστιο κομμάτι του ελληνικού λαού ότι η επιβολή του Μνημονίου δεν μπορεί να ήταν τυχαία και να οφείλεται μόνον στην κακή οικονομική κατάσταση – που άλλωστε, δεν ήταν αποκλειστικό ελληνικό φαινόμενο. Ο κόσμος διαισθάνεται ότι εδώ κάτι περισσότερο παιζόταν από την αντιμετώπιση των ελληνικών ελλειμμάτων.

Η διαίσθηση αυτή, μάλιστα, συνδυάζεται με ορισμένες προφανής διαπιστώσεις, όπως το σκάνδαλο Τ+10 και τους αδιανόητους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα της ελληνικής πιστοληπτικής ικανότητας κατά τη διάρκεια του καταστροφικού επτάμηνου που μας έφερε στο Μνημόνιο. Παράλληλα, δεν έλειψαν και τα ρεπορτάζ που μιλούσαν για οργανωμένο σχέδιο κατά του ευρώ με αιχμή την Ελλάδα και στόχο να προστατευθεί η παγκόσμια ηγεμονία του δολαρίου. Όλα αυτά ενισχύουν την ήδη υπάρχουσα καχυποψία έναντι των λόγων επιβολής του Μνημονίου.

Ο κόσμος έκπληκτος βλέπει τον «αντιεξουσιαστικό χώρο» που, δήθεν ως «αγανακτισμένη γενιά των 700 ευρώ», έκαψε την Αθήνα με αφορμή το θάνατο ενός δεκαπεντάχρονου, να μην λέει κουβέντα εναντίον του ΔΝΤ και να μη ρίχνει ούτε μια μολότωφ βρε αδερφέ, έτσι για την τιμή των όπλων, κατά τα εγκαίνια της ΔΕΘ από τον πρωθυπουργό του Μνημονίου!

Ο κόσμος έκπληκτος βλέπει μια υποτιθέμενη «Σέχτα Επαναστατών» να ασχολείται στην τελευταία της δολοφονική προκήρυξη με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την κατοχή της χώρας από τους εκπροσώπους του πιο στυγνού καπιταλισμού!

Ο κόσμος βλέπει, τέλος, την ίδια μέθοδο κατατρομοκράτησης της κοινής γνώμης, που εφαρμόστηκε σε σειρά θεμάτων με έντονο νεοταξικό άρωμα κατά το παρελθόν, από το Σχέδιο Ανάν, μέχρι τη Νέα Γρίπη, το βιβλίο Ιστορίας και την αντιρατσιστική-φιλολαθρομεταναστευτική υστερία και αντιλαμβάνεται ότι, δεν μπορεί, όλα αυτά έχουν κοινό παρονομαστή: Υπάρχει σχέδιο κατά της χώρας! Στο πλαίσιο του οποίου, η τελευταία πράξη ελέγχου του μαγαζιού-γωνία που λέγεται Ελλάδα, παίζεται με την επιβολή του Μνημονίου και το σταδιακό εξαναγκασμό της χώρας σε χρεωκοπία.

Πολιτικές ανακατατάξεις

Η επιβολή του Μνημονίου ήδη έφερε τις πρώτες πολιτικές ανακατατάξεις υπέρ των νεοταξικών δυνάμεων. Οι πολιτικοί σχηματισμοί που αρνήθηκαν να δεχθούν τη νεοταξική επέλαση, (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), επιχειρήθηκε να αποδυναμωθούν με τις αποχωρήσεις νεοταξικών πυρήνων τους, όπως η Ντόρα και ο Κουβέλης, που πλέον στηρίζουν εκ του μακρόθεν την κυβέρνηση του Μνημονίου. Χαρακτηριστικό είναι και το παράδειγμα του ΛΑΟΣ, που από ακροδεξιό νεοταξικό δεκανίκι του συστήματος με αποστολή τη συκοφάντηση του πατριωτισμού, μετατράπηκε πλέον σε επίσημο νεοταξικό δεκανίκι.

Αντιθέτως, στην αντίπερα όχθη του «αντινεοταξικού» στρατοπέδου δεν έχουν λάβει ακόμη σάρκα και οστά κινήσεις πολιτικής συγκρότησης της ιδεολογικής συνειδητοποίησης που επέρχεται με το Μνημόνιο.

Πέρα από την απουσία συντονιστικού κέντρου στον αντιμνημονιακό – αντινεοταξικό χώρο, σημαντικό ρόλο στην καθυστέρηση εξελίξεων παίζουν και δύο άλλοι παράγοντες.

Ο πρώτος είναι η συνεχιζόμενη – αν και σε μεγάλο βαθμό ξεπερασμένη πια – διαίρεση των πολιτών σε δεξιά και αριστερά. Ιδίως οι αριστερής προελεύσεως πολίτες, που λόγω πολιτικής παιδείας είναι πολύ πιο διατεθειμένοι για αγώνες και αντισυστημική δράση, διστάζουν να εμπιστευτούν τις αντινεοταξικές δυνάμεις της δεξιάς. Το σύστημα ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ, γνωρίζοντας τους δισταγμούς αυτούς, φροντίζει με κάθε ευκαιρία να τους ενισχύει, συκοφαντώντας και σπιλώνοντας με κάθε δυνατό τρόπο την «αντιμνημονιακή ειλικρίνεια» του Σαμαρά. Χαρακτηριστική ήταν π.χ. η εκμετάλλευση των ατυχών δηλώσεων του Θ. Βάρδα, ακόμη και από τα πρωθυπουργικά χείλη.

Ο δεύτερος είναι η σοβαρή ιδεολογική έλξη που ασκούν σε δεξιάς προελεύσεως πολίτες οι πολιτικές τύπου «βούρδουλα» και «νόμου και τάξης», που ασκεί το ΔΝΤ και ο ΓΑΠ στην Ελλάδα. Ο πολιτικός «βούρδουλας» βρίσκεται μέσα στο πολιτικό DNA των δεξιών, όπως η επαναστατική γυμναστική βρίσκεται μέσα στο πολιτικό DNA των αριστερών. Τηρουμένων των αναλογικών, μπορούμε να πούμε ότι οι δεξιοί που υποστηρίζουν το ΔΝΤ, την πάτησαν με τον ίδιο τρόπο που την πάτησαν οι αριστεροί που υποστήριζαν το «Δεκέμβρη». Ο ψεύτικος, ως «επανάσταση», Δεκέμβρης, χαροποίησε τα επαναστατικά αντανακλαστικά πολλών αριστερών, που επειδή είδαν καταστροφές στους δρόμους, φαντασιώθηκαν την προλεταριακή επανάσταση. Έτσι και τώρα: Η ψεύτικη εντύπωση ότι «μπαίνει τάξη στη χώρα» δημιουργεί μια ικανοποίηση στην πολιτική ψυχή πολλών δεξιών, που βλέπουν «επιτέλους, το κράτος να επιβάλλεται».

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ούτε το Δεκέμβρη είχαμε οποιασδήποτε μορφής πραγματική επανάσταση, ούτε τώρα μπαίνει οποιουδήποτε είδους τάξη. Αλλά η πολιτική μένει πολλές φορές στο επίπεδο των εντυπώσεων.

Και τώρα και τότε, δεν έχουμε τίποτε άλλο από νεοταξική επέλαση, διαφορετικής μορφής κάθε φορά. Την πρώτη φορά αναζητούσε έρεισμα στους αριστερούς, τη δεύτερη αναζητεί έρεισμα τους δεξιούς. Ο σκοπός, ίδιος και τις δύο φορές: Ο οριστικός έλεγχος της χώρας από τη χρηματοπιστωτική και πετρελαϊκή διεθνή («Νέα Τάξη»), που θέτει ως πολιτικό της πρόγραμμα την αποδυνάμωση του κράτους-έθνους, ώστε να πετυχαίνει τους στόχους της χωρίς εμπόδια από πολιτικές που θα στόχευαν στην προστασία των συμφερόντων της κάθε χώρας…

Ανάγκη ιδεολογικοποίησης του αγώνα

Όσο και αν προσωπικά είμαι αντίθετος με τις ιδεολογίες γενικότερα, αυτή τη στιγμή είναι αναγκαίο να ιδεολογικοποιηθεί ο αντινεοταξικός αγώνας, με την έννοια ότι χρειάζεται ανάδειξη και εδραίωση κάποιων κεντρικών μηνυμάτων που θα μπορέσουν να λειτουργήσουν ενοποιητικά για τον υπερβολικά πολυσυλλεκτικό, σήμερα, αντινεοταξικό χώρο.

Καλή, δηλαδή, η αντίθεση στο Μνημόνιο, αλλά δεν αρκεί για να δώσει μακρά πνοή στη διαρκώς εδραιωνόμενη αντινεοταξική αυτοσυνειδησία μας.

Η στόχευση του αντινεοταξικού αγώνα συνοψίζεται, τελικά, στην ανάγκη να λειτουργήσει, επιτέλους, η Ελλάδα ως πραγματικά ανεξάρτητο κράτος. Ως κράτος που θα στηρίζεται στα πόδια του και στις δυνάμεις του, και όχι στις πλάτες ξένων.

Το νέο ελληνικό κράτος ήταν εξαρχής η συνωμοσία κάποιων ανίκανων, που βάλθηκαν να ζουν εις βάρος των υπολοίπων και σκληρά εργαζόμενων, βασιζόμενοι στην «υψηλή προστασία» του ξένου παράγοντα.

Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που η αναξιοκρατία είναι θεσμική υπόθεση στην Ελλάδα: Ο ικανότερος και ηθικότερος, που θα έπρεπε να έχει και αυξημένο ρόλο και ευθύνη στα κοινά, είναι επικίνδυνος για τους ανίκανους που ζουν εις βάρος των άλλων.

Η κοινωνική αναξιοκρατία είναι τελικά η κοινωνική έκφραση του κράτους-προτεκτοράτου.

Το ότι δεν ενταχθήκαμε από πολύ νωρίτερα σε κάποιο «Μνημόνιο» ήταν καθαρά ζήτημα καλής τύχης. Μια χώρα χωρίς κοινωνικούς και πνευματικούς θεσμούς αποδείχθηκε ότι ήταν ανά πάσα στιγμή στο έλεος του κάθε ΓΑΠ.

Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει τώρα πια;

1. Να αναδειχθεί η πλήρης εθνική ανεξαρτησία ως πρώτη και κύρια καθαρή στόχευση των αντινεοταξικών δυνάμεων. Να προσεχθούν ιδιαίτερα τα λάθη που έγιναν στην αντίστοιχη συγκυρία μετά το 1974, όταν ένα ισχυρό αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας καπελώθηκε από τον λαοπλάνο Ανδρέα Παπανδρέου και εκφυλίστηκε.

2 Να παραμεριστούν οι «ιδεολογικές» διαφορές αριστεράς-δεξιάς εντός του αντινεοταξικού μετώπου. Όχι όπως πήγε να γίνει καιροσκοπικά και με λάθος μεθόδευση το 1989, αλλά με βαθιά συνειδητοποίηση όλων, ότι τελικά όλοι το σωστό αναζητούμε – απλώς ο καθένας μας έχει διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες.

3. Να δημιουργηθούν αυτοτελείς, συνειδητοποιημένοι και μαχητικοί αντινεοταξικοί πυρήνες μεταξύ των πολιτών, όχι αναγκαστικά μέσα από τα υπάρχοντα κόμματα, έτσι ώστε κανένας ηγέτης (ούτε και ο Σαμαράς ακόμα) να μην έχει λευκή επιταγή για τη διαχείριση του αγώνα. Δεν χρειάζεται κεντρική οργάνωση, αυτό που χρειάζεται είναι κάποιες βασικές κοινές θέσεις και ένας κοινός στόχος: Η αυτοκυβέρνηση της χώρας.

4. Να τολμήσουν οι αντινεοταξικές δυνάμεις που βρίσκονται σήμερα εγκλωβισμένες στο ΠΑΣΟΚ να κάνουν τη δική τους υπέρβαση εναντίον του ΓΑΠ. Δεν τους ζητούμε να γίνουν Νεοδημοκράτες ή, έστω, να στηρίξουν το Σαμαρά. Είναι όμως ανάγκη να διαχωρίσουν οριστικά τη θέση τους έναντι της κυβέρνησης και του κατεξοχήν κόμματος του Μνημονίου. Όπως οι νεοταξικές δυνάμεις φρόντισαν να ξεχωρίσουν νωρίς τους ανθρώπους τους από τη ΝΔ του Σαμαρά και τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και οι αντινεοταξικές δυνάμεις οφείλουν να κάνουν το δικό τους διαχωρισμό, στην υπέρ πάντων μάχη εναντίον της διάλυσης της χώρας.

5. Το κυριότερο: Αφού συνειδητοποιηθεί ο κοινός αντινεοταξικός στόχος – κοινός όχι μόνον για σήμερα, αλλά και για το μέλλον, για όσον καιρό κάποια Νέα Τάξη θα έχει στο στόχαστρό της τον έλεγχο της Ελλάδας – να συνασπιστούν, στη συνέχεια, πολιτικά και προγραμματικά, οι αντινεοταξικές δυνάμεις, οδηγώντας τη χώρα σε πλήρη εθνική ανεξαρτησία.

Όσο αργεί η πολιτική δραστηριοποίηση μέσα σε ένα ενιαίο αντινεοταξικό ιδεολογικό πλαίσιο, τόσο περισσότερο θα κινδυνεύει να φτάσει η χώρα στο point of no return.

Το πολιτικό ξεδίπλωμα της αυξανόμενης αντινεοταξικής αυτοσυνειδησίας είναι κάτι παραπάνω από επείγον!

Επώνυμος



Μοιραστείτε