Στις 8 Φεβρουαρίου, ο Ashraf Abdel, ένας εκ των ηγετών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ανακοίνωσε από τη Κωνσταντινούπολη ότι κατέφυγε στη Τουρκία, μέχρι να πετύχει η επανάσταση εναντίον του Μουμπάρακ. Στη συνέχεια έπλεξε το εγκώμιο της Τουρκίας, και του πολιτικού ρόλου του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ, τονίζοντας ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα το θεωρεί ως το ιδανικό μοντέλο για την μετά Μουμπάρακ Αίγυπτο. Μάλιστα σημειώθηκαν ιδιαίτερες και εκτενείς συνομιλίες μεταξύ του κόμματος και της Αδελφότητας.
Αυτές οι εξελίξεις, σε συνδυασμό με τα σχόλια του ΑΚΡ εναντίον του Μουμπάρακ, κατέστησαν την Άγκυρα ως ντε φάκτο προστάτιδα της Αδελφότητας, και πιθανό μεσάζοντα στο «νέο» Κάιρο. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η Τουρκία αποκτά τώρα πρόσβαση στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα...
Από το 2002 που το ΑΚΡ ανέβηκε στην εξουσία, έχει ξεσπάσει διαμάχη για το αν η εξωτερική πολιτική της χώρας, που εστιάζει κυρίως στη Μέση Ανατολή, έχει βοηθήσει τη Τουρκία να αυξήσει την επιρροή της στη περιοχή ή όχι. Μέχρι να ξεσπάσουν οι ταραχές στη Τυνησία και στην Αίγυπτο, η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα ήταν όχι. Η εξωτερική πολιτική του ΑΚΡ, που υπερασπίζεται τη Χαμάς και το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, δεν είχε απήχηση στις αραβικές πρωτεύουσες, οι ηγεσίες των οποίων ανησυχούσαν πολύ για την αστάθεια που σχετίζεται με τη Χαμάς, και την επικίνδυνη αυξανόμενη επιρροή της Τεχεράνης.
Σήμερα, με την Μουσουλμανική Αδελφότητα να αναδύεται ως παίκτης κλειδί στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή, το ΑΚΡ που είναι παλιός φίλος της, απέκτησε έναν πολύτιμο σύμμαχο στο Κάιρο. Το ίδιο ισχύει και στη Τυνησία, όπου η τοπική Αδελφότητα βγήκε από τις σκιές μετά τη πτώση του εκεί δικτάτορα.
Επιπλέον, αν ανατραπούν κι άλλα δικτατορικά καθεστώτα στον αραβικό κόσμο, το ΑΚΡ θα αποκτήσει ακόμη περισσότερους φίλους και συμμάχους.
Ο αραβικός χειμώνας του 2011 δημιούργησε ένα νέο πολιτικό σκηνικό στη Μέση Ανατολή, στο οποίο το ΑΚΡ, που πρόλαβε και στήριξε εγκαίρως τόσο την Αδελφότητα όσο και τις εξεγέρσεις, απέκτησε σημαντικό ρόλο και επιρροή.
Οι σχέσεις μεταξύ του ΑΚΡ και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν είναι κάτι το καινούργιο ή το συγκυριακό. Στο παρελθόν, σημαντικά στελέχη του κόμματος, όπως ο πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan, γαλουχήθηκαν με τις τουρκικές εκδοχές της Αδελφότητας, όπως το Ισλαμικό Κόμμα Πρόνοιας, ή το Ισλαμικό Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας. Κοινό σημείο όλων των παραπάνω ήταν να καταστεί η θρησκεία πυξίδα της χώρας, και να τονιστεί η απαρέσκεια τόσο της κοσμικής δημοκρατίας, όσο και των ΗΠΑ.
Αυτού του είδους η πολιτική φιλία και συνεργασία, ανάλογη με αυτή των σοσιαλιστών μέσω της Σοσιαλιστικής Διεθνούς στον 20ο αιώνα, είναι ο λόγος που το κόμμα ΑΚΡ αποκτά ιδιαίτερη επιρροή και δύναμη στη νέα Μέση Ανατολή που προκύπτει σιγά σιγά.
Είτε ανατραπεί είτε όχι το σημερινό καθεστώς της Αιγύπτου, η Αδελφότητα ήδη αποτελεί σημαντικό πολιτικό παράγοντα. Είναι πιθανό να παίξει μεγάλο ρόλο στη φάση της μετάβασης, αλλά και να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση που θα προκύψει. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, το ΑΚΡ θα στηρίξει την Αδελφότητα και προσπαθήσει να μεγεθύνει το ρόλο της. Ως αντάλλαγμα, η Αδελφότητα θα προσφέρει στο ΑΚΡ επιρροή στο Κάιρο.
Αυτό που βλέπουμε είναι ο τερματισμός της χρόνιας στρατηγικής απομόνωσης της Τουρκίας από τη Μέση Ανατολή. Τα κοσμικά κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα έως το 2002, είχαν αποφασίσει να ταυτίσουν τη μεσανατολική πολιτική της χώρας με αυτήν της Δύσης. Στη συνέχεια, το ΑΚΡ ισχυρίστηκε πως η νέα εξωτερική πολιτική, με εστίαση στη Μέση Ανατολή, θα καθιστούσε τη Τουρκία ισχυρή δύναμη, ειδικά αφού δεν την ενδιέφερε πλέον η ταύτιση με τη Δύση.
Μέχρι τον φετινό χειμώνα, η προσέγγιση αυτή δεν έφερνε αποτελέσματα. Όχι μόνο δεν κέρδισε η Τουρκία στη Μέση Ανατολή, αλλά είχε χάσει και τα ερείσματα της στους Δυτικούς συμμάχους, αφού συνήθως ακολουθούσε διαφορετική από αυτούς πολιτική σε διάφορα καυτά ζητήματα. Με λίγα λόγια η πολιτική του ΑΚΡ φάνταζε λανθασμένη. Αυτό όμως άλλαξε φέτος. Τώρα, όχι μόνο θα χαράζει διαφορετική της Δύσης πολιτική σε θέματα όπως αυτά της Χαμάς ή του Σουδάν, αλλά θα έχει και πιστό ακροατήριο στο Κάιρο και αλλού, μαζί με τη δύναμη να εφαρμόζει αυτές τις πολιτικές που επιλέγει.
Σχεδόν 10 χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας και τη συνεχή απογοήτευση, το ΑΚΡ τώρα επιτέλους δικαιώνεται, και η Τουρκία ενισχύεται ως περιφερειακή δύναμη, εξαιτίας του αραβικού χειμώνα της εξέγερσης.
antinews
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου