Το σύστημα της παρακμής έχει τακτικούς και ατάκτους. Οι τακτικοί είναι η κυβέρνηση. Οι άτακτοι είναι κάτι σκουπιδιαραίοι της «ενημέρωσης» κι οι ψιλορουφιάνοι τους, που υποδύονται τους αναλυτές και τους δημοσιογράφους.
Έχουν λυσσάξει, γιατί δεν το χωράει ο νους τους. Αυτοί λένε ναι, ναι, ναι, yes, oui, evet, si, ja, σκύβουν ώσπου το μέτωπο τους να κολλήσει στο μωσαϊκό, φτιάχνουν δημοσκοπήσεις, παραπολιτικά, ντρεσάρουν το πόπολο σαν άλογο με την μάστιγα και τον συραγωγέα. Κι έρχεται ένας αληθινός αστός, από τους ελάχιστους αυθεντικούς μέσα σ’ αυτή τη στρατιά των εθελοντών παρακεντέδων κι εκ πεποιθήσεως ντιντήδων, και χαλάει την πιάτσα. Πάει χαμογελαστός κι αποφασισμένος, κοιτάει κατάματα Φράγκους, Αλανούς και Κέλτες, μπατιρημένους εργολάβους και άπληστους τραπεζίτες και λέει ΟΧΙ. Κι εξηγεί και το γιατί. Και προτείνει και λύση!
Λοιπόν, αδέρφια, αν το 2007- 2008, σας έλεγε κάποιος ότι το 2011 ο Αντώνης Σαμαράς, κόντρα σε όλη την μεταπολιτευτική παράγκα, τους μπετατζήδες, τους νταβαντζήδες και τις νούλες τους, θα είναι αδιαφιλονίκητος Αρχηγός της ΝΔ, θα έχει σουτάρει την μελαγχολική συμμαθήτρια του κυρ Μιχάλη του χουβαρντά, κάτι νόμιμους και ηθικούς, τον κολοσσό Αυγενάκη κλπ, θα το πιστεύατε; Κι όλο αυτό επαναϊδεολογικοποιώντας την πολιτική, δίνοντας της πάλι χρώμα, υψώνοντας ψηλά τις σημαίες. Κι αν ο κάποιος σας έλεγε επίσης, πως αυτός, ο αστός, θα πήγαινε κόντρα στους αυθάδεις βιομηχάνους χωρίς βιομηχανία και με τα φράγκα τους στην Εσπερία, κόντρα στους τραπεζίτες, στους μπετατζήδες, στους μονοπύθμενους και στους απύθμενους, στους ξένους τοκογλύφους, λέγοντας ΟΧΙ σε μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, πιέσεις κι εκβιασμούς, θα το πιστεύατε;
Λοιπόν, παίδες, γι’ αυτό ο Αντώνης Σαμαράς είναι το όχημα το ιδεών μας. Βετεράνος του αθλήματος, από το 1977 κι έφηβος των ελπίδων μας. Η πορεία του όμως έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό, πολύ ελληνικό. Είναι μια πορεία αντίστασης. Αντίσταση γραμμένη με όχι αλλά και με προτάσεις. Πορεία αντίστασης στην παρακμή, στο ξεπούλημα, στην εύκολη τακτοποίηση, στην υποταγή. Αυτό είναι αληθινή Ηγεσία...
Γιατί μπορεί να είσαι Πρόεδρος και να μην είσαι Αρχηγός, όπως ο Γιώργος, που έγινε δοσατζής των τοκογλύφων. Όπως η μελαγχολική μαντάμ του 1% κι αυτό σκάρτο, που ακόμη περιμένει το κούριερ με το κόμμα αμπαλαρισμένο με φιογκάκι. Ποτέ δεν θα γίνει Αρχηγός. Θα μείνει μελαγχολική και κακομαθημένη συμμαθήτρια. Ή όπως ο κωλοτούμπας ο ευλύγιστος, ο βοηθητικός νεοπασόκος, που ‘χει μπερδέψει την stand up comedy με την πολιτική. Πολιτικό «καρτούν», οπαδός του Μαρξ, όχι του Κάρολου, του Γκρούτσο, που είπε «αυτές είναι οι αρχές μου κι αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες».
Μερικές φορές νοιώθω τύψεις. Γιατί ακόμη κι εγώ ξεχνάω πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνει o Αντώνης, πόσο κόστος και προσωπικούς κινδύνους περιέχει αυτή η ιδεαλιστική αλλά και βαθιά ρεαλιστική στάση. Πιάνει το ψοφοδεές «πρέπει» και το γδέρνει ίσαμε το πι. Όχι για ένα αδειανό πουκάμισο. Γεμάτο το πουκάμισο. Έχει Έλληνες, Ιστορία, Τιμή, Αξιοπρέπεια αλλά και τετράγωνη λογική. Κάνουμε όλοι εύκολη κριτική. Γκρίνια, παραινέσεις, γιατί έβαλε αυτόν, γιατί δεν διώχνει τον άλλο, γιατί δεν τα έκανε όλα χτες, δεξιότερα, αριστερότερα κλπ. Όλοι στρατηγοί και πολιτικοί αναλυτές εκ του προχείρου και ανεύθυνα. Τα όχι όμως είναι όχι. Θα ηχούν εσαεί στην Ιστορία. Όπως τα ναι των άλλων κι η μισθοφορία τους θα λερώνουν το πρόσωπο μας.
Σε λίγο ο Λαός θα βγει έξω με την πέτρα και το στυλιάρι στο χέρι. Η δικαιοσύνη θ’ απονέμεται στις γωνίες και στα σταυροδρόμια, κύριε Μπάμπη, τόσο για τους ψηφίσαντες την κοινωνική ανθρωποφαγία κι όσους λήστευαν την χώρα τριάντα χρόνια, όσο και για τα αλαλάζοντα κύμβαλα του ψεύδους και της καθεστωτικής προπαγάνδας. Δεν θα προλάβουν καν να φθάσουν στο Γουδή. Δεν θα ‘ναι το Μαύρο Μπλοκ, αντεξουσιαστές, Συρριζαίοι και μπαχαλάκηδες. Νοικοκυραίοι, απολυμένοι συμβασιούχοι, οι πρόσφυγες της γενοκτονίας της παραγωγικής βάσης της χώρας θα πλημμυρίσουν τους δρόμους. Αυτό που βλέπετε τώρα στις πλατείες, είναι μόνο οι προφυλακές.
Η φτώχεια ριζοσπαστικοποιεί. Η φτώχεια είναι βία, λέει το σύνθημα. Κι είναι σωστό το σύνθημα. Και φέρνει βία, προσθέτω.
Ποιος θα μιλήσει λοιπόν με το πλήθος, ώστε να μην διαδεχθεί την οργή η απόγνωση κι η αυτοδικία; Οι «ταγματασφαλίτες» του Μνημονίου, τα δουλόφρονα εξαπτέρυγα, η τηλεοπτική κι έντυπη αλητεία με το βρώμικο μάτι; Ο βαθύπλουτοι που μας λένε πως «πρέπει να κάνουμε θυσίες»; Συγγνώμη, κύριε, μαζί θα τις κάνουμε; Εμείς κι αυτοί; Αυτοί δηλαδή τι θα κάνουν; Θα κόψουν το φουά γκρα οικογενειακώς;
Επιτέλους, κάποιοι είπαν ΝΑΙ και κάποιος είπε ΟΧΙ. Ο Λαός ξέρει. Κι έδειξε δρόμο στο Λαό.
Αδέρφια, θέλουν να μας ξεσκίσουν τις σάρκες. Θέλουν να την κομματιάσουν την Πατρίδα. Ξέρουν, τόσο οι ξένοι, όσο κι οι εγχώριες ορντινάτσες τους, ότι η συνταγή δεν βγαίνει. Το φάρμακο τους, μας σκοτώνει. Οδηγεί στην χρεοκοπία. Θέλουν όμως να μας πιουν το αίμα, να πάρουν για δυο τρία χρόνια όσα μπορούν και μετά να μοιραστούν τα υπάρχοντα του πεθαμένου.
Όλο αυτό προϋποθέτει να μας κάνουν ανδράποδα. Τι έκαναν στην αρχή; Διασπούσαν την κοινωνία για να την υποτάξουν. Συκοφαντούσαν τους δημόσιους κι έστρεφαν εναντίον τους ιδιωτικούς. Τώρα τους περιλαβαίνουν όλους. Ε, λοιπόν, δεν είμαστε ανδράποδα κι ούτε θα γίνουμε.
Η Πατρίδα είναι πρωτίστως ο Λαός. Οι πολλοί. Οι συκοφαντημένοι δημόσιοι κι οι πενόμενοι ιδιωτικοί. Η Πατρίδα είναι οι Άνθρωποι. Οι Έλληνες. Μ’ αυτούς θα μιλήσει μόνο εκείνος που είπε τα βροντερά όχι, αυτός που έχει ρεαλιστικό σχέδιο αλλά και την φλόγα του ανυπότακτου στο μάτι. Χωρίς διερμηνείς και μεσάζοντες. Δεν θα τα καταγγείλει, δεν θα τα αναλύσει, δεν θα τα πάει γύρω – γύρω. Θα τα κόψει με το σπαθί. Και δεν θα είναι μόνος.
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου