Μήνες τώρα είναι που ο ελληνικός λαός, υποφέρει τα πάνδεινα, στα χέρια αδίστακτων εκμεταλλευτών. Μούδιασε στην αρχή, πριν είκοσι μήνες, ακούγοντας τον εκλεγμένο πρωθυπουργό του, να ‘ανακαλύπτει’ αφού πήρε την εξουσία, οικονομικά προβλήματα, που πριν δεν τα έβλεπε. Έκανε υπομονή ο λαός μας, και δέχτηκε να δώσει και τον τελευταίο οβολό του, για να πετύχει το πρόγραμμα που συνέταξε η κυβέρνηση. Και αφού η κυβέρνηση τα πήρε όλα, τώρα ανακοινώνει πως το πρόγραμμα απέτυχε. Αλλά δεν μας εξηγεί το γιατί. Αντίθετα, ανακοινώνει ακόμα πιο βαριά μέτρα. Τέτοια που, για να τα πληρώσουμε, θα πρέπει να πουλήσουμε την ελάχιστη περιουσία μας. Ή το νεφρό μας. Αδιάφορο είναι για την κυβέρνηση, πως θα ζήσουμε. Αδιάφορο της είναι, αν θα μείνουμε άνεργοι. Αν τα παιδιά μας, θα ξενιτευτούν. Αν οι γέροι γονείς μας, δεν θα έχουν λεφτά να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Αν το κρέας, θα γίνει είδος πολυτελείας και δεν θα μπαίνει σπίτι μας. Αν θα κυκλοφορούμε με τα πόδια, αφού η βενζίνη είναι απλησίαστη σε τέτοια τιμή. Αν ο κινηματογράφος, η ταβέρνα, το ταξίδι, θα γίνουν ανάμνηση.
Τίποτα από όσα συνθέτουν τη ζωή μας, δεν έχει αξία για την κυβέρνηση. Αλλά το σημαντικότερο είναι, πως είναι η ίδια η ζωή μας, που δεν έχει αξία. Έχει μόνο τιμή. Πόσα μπορούμε να ‘βγάλουμε’, για τα μεγάλα αφεντικά. Δεν ρωτάμε το πώς. Μας ενδιαφέρει το πόσα. Είπαμε παραπάνω. Πάντα κάτι έχουμε να πουλήσουμε. Ένα μάτι. Ένα νεφρό. Τι σημασία έχει ακόμα και το κορμί μας, αφού φιλοξενεί μια ζωή, χωρίς αξία; Καμία.
Το σημαντικό είναι να μαζέψουμε τα λεφτά. Για να τα δώσουμε στους ξένους αφεντάδες. Να πάρει και τη γερή προμήθειά του, το ελληνικό πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο. Η σύγχρονη σκλαβιά, σερβιρισμένη από το δελτίο των 8, βοηθούμενη από τα κόμματα, συνεπικουρούμενη από την ‘πνευματική’ ελίτ. Για να νομίζουμε πως έτσι είναι η ζωή. Nα ξοδεύεις το χρόνο σου. Να δαπανάς την ενεργητικότητά σου. Να ‘πουλάς’ την ψυχή σου: όλα, σε πράγματα αλλότρια που σου επιβάλλουν.
Υπάρχει τέλος σε αυτή την αθλιότητα. Δυστυχώς όχι. Αυτές τις μέρες, ανακοινώθηκε πως η υπόθεση ‘έξοδος από την κρίση’ θα πάρει … τριάντα χρόνια. Τι είναι τριάντα χρόνια να σε εκμεταλλεύονται. Τι είναι τριάντα χρόνια να ζεις κάτω από την μπότα του ευρωπαίου δυνάστη; Εδώ οι πρόγονοί μας, έζησαν τετρακόσια κάτω από τους Τούρκους. Βέβαια μπορεί να έχεις πεθάνει και εσύ και τα δισέγγονά σου. Αλλά δεν έχει σημασία ο Έλληνας άνθρωπος. Οι αριθμοί, της παγκόσμιας τάξης και των τοποτηρητών της, έχουν σημασία.
Θα μπορούσε η σημερινή εξουσία, να δει τον άνθρωπο; Να αφουγκραστεί τις ανθρώπινες ανάγκες; ΟΧΙ. Είκοσι μήνες τώρα το διαπιστώνουμε. Δεν είμαστε παρά τσέπες που τα λίγα ή τα περισσότερα ευρώ τους, βλέπει η κυβέρνηση. Αυτά θέλει να πάρει. Αυτά στοχεύει.
Αυτά τα ανθρωποειδή που κυβερνούν τη χώρα, δεν έχουν καμιά σχέση με ανθρώπους. Έτσι κάνουν την ‘ειρηνική επανάσταση’ όπως λέει και ο Κέννεντυ, εντελώς αδύνατη.
Αν η ειρηνική επανάσταση είναι αδύνατη, εμείς δεν είμαστε. Τέτοιες ώρες θυμόμαστε, τους μεγάλους Έλληνες. Εκείνους που πήραν τους σκλάβους και τους οδήγησαν στην ελευθερία. «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», μας θυμίζει ο Κολοκοτρώνης.
Απέναντί μας, στη βουλή, οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών –συγνώμη του Έθνους ήθελα να πω- θα πάρουν άλλη μια απόφαση που θα πουλούν την Ελλάδα. Θα εκχωρούν όση εθνική κυριαρχία απέμεινε. Και θα απαιτήσουν να πουλήσετε τα μάτια σας, για να τους δώσετε χρήματα, -το θεό τους-. Ας μην ξεχάσουμε, ούτε μια στιγμή, ποιοι είναι απέναντι μας. Aς μην ξεχάσουμε τις πράξεις τους. Την κοροϊδία τους. Τα ψέματα τους. Την ηθική εξαχρείωση. Ας μην ξεχάσουμε πως τους δώσαμε τόσες ευκαιρίες για να φερθούν ανθρώπινα και εκείνοι εξακολουθούν να μας οδηγούν σε ένα δρόμο που θα μας κάνει σε λίγο να ζηλεύουμε τους ρωμαίους σκλάβους.
Ας γράψουμε εμείς την επόμενη σελίδα. Τι χρειαζόμαστε; Όπως λέει και ο Frederick Douglass, Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά. Μια φωτιά που θα κάψει ότι σάπιο στην κοινωνία μας. Δεν είναι η βροχούλα, αλλά η βροντή. Για να φοβηθούν από τον ήχο της, οι Ευρωπαίοι και οι υπερπόντιοι εκμεταλλευτές μας. Χρειαζόμαστε την καταιγίδα, για να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία τον ανεμοστρόβιλο για να πάρει μακριά τους πολιτικάντηδες, τους υποστηρικτές τους και όλα τα κομματόσκυλα και το σεισμό για να γκρεμίσει συθέμελα τα σαθρά, της κοινωνίας θεμέλια.
Δηιδάμεια
economist.gr
Μοιραστείτε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου