Πέρα από όλα αυτά, δύο είναι τα κυρίαρχα ζητήματα που με ταλανίζουν αυτό το διάστημα.
Πρώτον, ότι παρά τις αρνητικές (σε όλους μα όλους τους τομείς) εξελίξεις, συνεχίζουν να υπάρχουν οπαδοί του Πασόκ, και μάλιστα φανατικοί. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης σε όλο του το μεγαλείο.
Ή επί το ελληνικότερο: «Σφάξε με Αγά μου, να αγιάσω». Ο χαμός είναι γενικός, η πείνα προ των πυλών, και κάποιοι παραμένουν εκεί… κολλημένοι στις ιδεοληψίες τους, και στις κομματικές τους αγκυλώσεις. Εμμένοντας στην περιπόθητη αλλαγή… που ποτέ δεν ήρθε, ή που αν ήρθε ήταν προς το χειρότερο. Και δεν είναι όλοι τους ευνοούμενοι του Πασόκ, κρατικοδίατοι, κομματικοί, ή γενικά σιτιζόμενοι στο κομματικό πρυτανείο. Όχι, η περίπτωσή τους μάλλον στο πεδίο της ψυχιατρικής θα πρέπει να αναζητηθεί.
Το δεύτερο πολύ πιο μεγάλο ζήτημα που με ενοχλεί, είναι ότι ξαφνικά όλοι, ξένοι και ντόπιοι, βρήκαν το ποιος φταίει για τα δεινά μας. Βρέθηκε δηλαδή ο αποδιοπομπαίος τράγος! Και το όνομα αυτού: Αντώνης Σαμαράς. Κρατικοδίαιτα παπαγαλάκια και γαλάζιοι εφιάλτες εδώ και δυο εβδομάδες, περνούσαν το μήνυμα : Ο Σαμαράς πάει να μας καταστρέψει, επειδή είναι … εγωιστής. Θα μας στερήσει τις συντάξεις, και θα πάμε σε χρεοκοπία.
Το ότι αν ο Σαμαράς ενέδιδε, με τον τρόπο που επέμεναν να ενδώσει οι ξένοι δανειστές, θα σήμαινε ότι αυτομάτως ακυρώνεται και η όποια έννοια της δημοκρατίας, δεν απασχόλησε κανέναν.
Προς τιμήν του βέβαια, ο Σαμαράς αντιστάθηκε. Και μάλιστα από την αρχή. Τότε που όλοι μα όλοι (σχεδόν) δήλωναν φιλομνημονιακοί.Αλλά ούτε αυτό δεν είναι η ουσία.Η ουσία είναι ότι αν τους έκανε το χατίρι, όπως οι τροϊκανοί ζητούσαν επιτακτικά, θα αυτοακυρωνόταν τόσο αυτός ως πολιτικός, όσο και η έννοια της δημοκρατίας ως σύστημα.
Πρόκειται για έναν στυγνό εκβιασμό, που ούτε λίγο ούτε πολύ έβαλε έναν άνθρωπο στο στόχαστρο, καθιστώντας τον όμηρο εκατομμυρίων, και θέτοντάς του το ψευδεπίγραφο δίλημμα: Ή τσαλακώνεσαι, ή υφίστασαι προσωπικά τις συνέπειες της πτώχευσης της Ελλάδας.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.Λες κι αυτός φταίει για το ότι φτάσαμε ως εδώ.Την ίδια ώρα που ο ΓΑΠ βγήκε από το κάδρο… σχεδόν αλώβητος!
Τι ήθελαν άραγε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, εκβιάζοντας κατ αυτόν τον τρόπο τον Σαμαρά;
Να τον δεσμεύσουν να
εφαρμόσει τα όποια ανάλγητα μέτρα λαμβάνονται σήμερα, όταν και αν εκλεγεί πρωθυπουργός.
Μα τότε ποιο είναι το νόημα του να εκλεγεί πρωθυπουργός; Για να έχει τα χέρια του δεμένα;
Και ποιο θα είναι το νόημα της διεξαγωγής των εκλογών;
Ποιος ο λόγος του να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία, αν οι αποφάσεις του οποιουδήποτε μη εκλεγμένου τεχνοκράτη σήμερα, δεσμεύουν τις πολιτικές επιλογές του όποιου δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη αύριο;
Ποιο το νόημα της δημοκρατίας;
Για μια ακόμη φορά η χώρα μας, ως ο πιο αδύναμος κρίκος της ΕΕ, παίζει το ρόλο του ανυποψίαστου πειραματόζωου.
Αυτή τη φορά όχι σε οικονομικό επίπεδο, αλλά σε πολιτικό.
Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης βλέπουν πως το πείραμα της ΕΕ απέτυχε, αν δεν συνοδευτεί και από δημοσιονομική ένωση, αλλά και από κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό.
Έτσι λειτουργούν οι ομοσπονδίες. Αυτό σημαίνει φεντεραλισμός.
Και έτσι μόνο θα οδηγηθούμε στην πλήρη παγκοσμιοποίηση, με μια μοναδική παγκόσμια κυβέρνηση. Απλά είμαστε ακόμη στην αρχή, και χρειάζονται ρυθμίσεις. Χρειάζεται ένα fine tuning.
Για να το πετύχουν, τα κράτη μέλη θα πρέπει να απεμπολήσουν μέρος (ή όλη) της εθνικής τους κυριαρχίας.
Και για να γίνουν όλα αυτά, η δημοκρατία όπως την ξέραμε θα πρέπει να μπει στην άκρη ως έννοια ξεπερασμένη.
Και όποιος διαφωνεί, ας διαβάσει ολίγον Πλάτωνα. Αυτά δεν έλεγε;
Άρα, ακόμη και αν οι οικονομικές ελίτ έχουν τον διορισμένο τεχνοκράτη Παπαδήμο στο χέρι τους, αυτοί θέλουν να υποθηκεύσουν και τον όποιο μελλοντικό ηγέτη, στη περίπτωσή μας τον Σαμαρά.
Στην ουσία, να τον ευνουχίσουν πολιτικά.
Να του βάλουν χειροπέδες.
Δένοντας πισθάγκωνα και τους λαούς.
Για να καταργηθεί οριστικά, ακόμη και η επίφαση της δημοκρατίας, που συνοψίζεται στο σημερινό: Το δικαίωμα που έχουν οι δούλοι να επιλέγουν αφεντικά, δεν σημαίνει ότι παύουν να είναι δούλοι (Μαρκούζε, νομίζω…).
Έτσι, αυτό που παίχτηκε το τελευταίο διάστημα με τον Σαμαρά είναι πολύ μεγαλύτερο και από τον ίδιο, αλλά και από την Ελλάδα.
Μπορεί να είναι μεγαλύτερο και από την ίδια την ΕΕ.
Αυτό που παίχτηκε είναι το μέλλον της δημοκρατίας, στην Ευρώπη αρχικά, και σε παγκόσμιο επίπεδο στη συνέχεια.
Και ήταν μεγάλο βάρος για τους ώμους ενός μόνο ανθρώπου.
Και προς τιμή του αντιστάθηκε μέχρι το τέλος, αφήνοντας ανοιχτές κάποιες καίριες επιλογές (εκλογές, φόροι, κλπ.).
Η μάχη που έδωσε ήταν σκληρή.
Και η τελική του απόφαση τον τιμά.
Η συνέχεια θα είναι δύσκολη. Η δημοκρατία όπως την ξέραμε παραπαίει.
Για όλους μας. Άγγλους Γάλλους, Πορτογάλους…
Αν υπερισχύσουν οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι, θα πάμε σε έναν νέο μεσαίωνα.
Για αυτό χρειάζεται εγρήγορση.
Ήρθε η ώρα του λαού.
Εκλογές τώρα!
Strange Attractor
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου