Η καρδιά ενός άλλου πρωθυπουργού

Μπορεί και ο Τρικούπης να μη τα κατάφερε στον οικονομικό τομέα, αλλά τουλάχιστον είχε ελληνική καρδιά, όπως αποδεικνύει το παρακάτω απόσπασμα από το ιστορικό μυθιστόρημα “Γυναίκα από βελούδο” του Φρέντυ Γερμανού:

“Συνεχίζει να γυρνάει στη βόρεια Ευρώπη. Έχει χάσει δύο τρία κιλά και τα μάγουλα του σαν να βούλιαξαν κάπως. “Είχε μια αγιότητα στο πρόσωπο”, λένε όσοι τον συναντούν σ’ εκείνο το ατελείωτο οδοιπορικό, το φθινόπωρο του 1895. Αν φορούσε ράσο και σανδάλια, θα έμοιαζε μ’ εκείνους τους Φραγκισκανούς καλόγερους, που γυρνάνε τον κόσμο μ’ ένα δισάκι για να ξορκίσουν τις ενοχές τους. Τον Φεβρουάριο του 1896 συναντάει στην Ιταλία τον Έλληνα καθηγητή του Πανεπιστημίου της Γένοβας Λιβιεράτο.
“Γιατί μένετε εδώ;” του λέει αυστηρά. “Εχομε και στην Ελλάδα Πανεπιστήμια. Πρέπει να φτιάξουμε και στην Ελλάδα Πανεπιστήμια. Πρέπει να φτιάξουμε και στη χώρα μας καλούς γιατρούς!”.
Ο Λιβιεράτος προσπαθεί να το εξηγήσει. Δεν είναι τόσο εύκολο ν’ αφήσει την έδρα του στη Γένοβα. Έχει πια διανύσει μια τροχιά εκεί πέρα. “Θα τη συνεχίσετε στην Ελλάδα”. Ο Λιβιεράτος ρωτάει μελαγχολικά:
“Θα με αφήσουν;”
Είναι φανερό ότι εκείνη την ώρα του λέει: Εσάς σας άφησαν; Ο Τρικούπης κάνει πως δεν καταλαβαίνει τον υπαινιγμό. Κουνάει αγριεμένος το κεφάλι του.
“Κανένας δεν μπορεί να σταματήσει τους άξιους”, λέει. “Με ακούτε; Κανένας!”
Και πριν φύγει, τον σημαδεύει απειλητικά με το δάχτυλο:
“Θα έρθετε να διδάξετε στην Ελλάδα. Μην ακούτε αυτά που λένε.
Έχομε μια ωραία χώρα. Δεν πρέπει να σας τρομάζει ο φθόνος των μικρών. Ο λαός μας έχει ωραία ψυχή!”
Είναι Φεβρουάριος του 1896 και βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας μια παράξενη εικόνα. Πριν από δέκα μήνες τον καταψήφισαν στο Μεσολόγγι και τον κήδεψαν ζωντανό στην Αθήνα. Το Παλάτι τον κλότσησε, ο λαός τον τσαλαπάτησε ! Τίποτε δεν έμεινε απ’ όλα αυτά.
“Έχομε μια ωραία χώρα. Δεν πρέπει να σας τρομάζει ο φθόνος των μικρών. Ο λαός μας έχει μια ωραία ψυχή”. Αυτά τα λόγια δεν είναι πολιτικός αναστεναγμός – είναι μια ιαχή θριάμβου. Στα εξήντα τέσσερα χρόνια του ο Τρικούπης, έναν μήνα πριν τον θάνατο του, φτάνει
ίσως στο υψηλότερο σκαλοπάτι που πάτησε ποτέ – έχοντας απέναντί του έναν αποσβολωμένο Έλληνα καθηγητή της Γένοβας, που θα θυμάται τη σκηνή αυτή ώσπου να πεθάνει.”

olympia

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK