Είχα σήμερα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με μια συνάδελφο, η οποία πρωί πρωί ήταν έξαλλη με τον… Σαμαρά!
«Μας πήρε στο λαιμό του…», έλεγε και ξανάλεγε.
Προσπαθώντας να καταλάβω το σκεπτικό της, την ρωτούσα να μου πει τι ακριβώς κατάλαβε από την χθεσινή ψηφοφορία.
Μέσα στην οργή της, αυτό που συνεχώς επαναλάμβανε είναι ότι «καλύτερα ο ακαριαίος θάνατος, παρά ο αργός… καλύτερα να πάμε μια και έξω, παρά αυτό που συμβαίνει σήμερα, με το μαρτύριο της σταγόνας… είμαστε Έλληνες…», και άλλα παρόμοια, και άκρως εθνεγερτικά..
Και ως ένα βαθμό έχει δίκιο.
Όταν όμως προσπάθησα να της εξηγήσω, το τι κατά τη γνώμη μου θα σήμαινε ένα χθεσινό «περήφανο» όχι, εκεί έβγαλα λαβράκι.
Περιγράφοντας το σκηνικό που θα προέκυπτε από ένα όχι, και από μια άμεση άτακτη χρεοκοπία, και την συνεπακόλουθη εκδίωξη μας από την ευρωζώνη, η συνάδελφος έμεινε ατάραχη. Βούδας!
Δεν την τρόμαξε ούτε η στάση πληρωμών και μισθών, ούτε ο πληθωρισμός, ούτε η υποτίμηση (70-80%), ούτε η απώλεια των όποιων καταθέσεων, ούτε τα άδεια ράφια, ούτε οι ουρές στα βενζινάδικα, ούτε η πλήρης αποσύνθεση της όποιας έννοιας κράτους έχουμε σήμερα, ούτε η εικόνα της γενικευμένης αναρχίας που θα προέκυπτε, από αύριο κιόλας.
Εν ολίγοις, δεν την τρόμαξε η άμεση επιστροφή μας στην Ελλάδα του … 1948.
Μάλιστα, δεν πρόκειται για κάποια «πιτσιρίκα» που έχει άγνοια κινδύνου. Ηλικιακά, πρόλαβε τις μάχες στα μπακάλικα για ένα εβαπορέ (Ιούλιο `74), καθώς και άλλα εξίσου τραγικά και φαιδρά φαινόμενα της νεοελληνικής ιστορίας.
Όλα αυτά δεν με εξέπληξαν και τόσο, τα οποία απέδωσα σε άγνοια κινδύνου, και ελλιπή ίσως ενημέρωσή της.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η απάντησή της στο επιχείρημα που της έθεσα, ότι
δηλαδή αυτοί που θέλουν μια «περήφανη» χρεοκοπία, και τους οποίους αποκαλώ πράκτορες του χάους, είναι αυτοί που έβγαλαν έξω τα λεφτά του, ή τα έκρυψαν στο σπίτι, που χρωστάνε παντού, και που ελπίζουν να διαγραφούν τα χρέη τους, και που εν πάση περιπτώσει έχουν λίρες, καλλιεργήσιμα κτήματα, και ίσως και αποθήκες γεμάτες με κονσέρβες…
«Τι σχέση μπορείς να έχεις εσύ μ αυτούς», την ρώτησα.
Τότε είναι που μου το έσκασε: Ότι δηλαδή εδώ και έξι τουλάχιστον μήνες, φρόντισε να γεμίσει το σπίτι της στο χωριό με σακιά αλεύρι, κονσέρβες, όσπρια, κλπ., ενώ έθαψε τις οικονομίες της στην αυλή!!!!!!
Έτοιμη δηλαδή να αντιμετωπίσει περήφανη την τυχόν χρεοκοπία.
Το ότι τα ευρώ που έθαψε θα θεωρούνται παράνομα, και θα πρέπει να τα ανταλλάσσει με σφραγισμένα στην μαύρη αγορά, ή το ότι τα σακιά με αλεύρι θα της κρατήσουν το πολύ κανένα τρίμηνο, ή το ότι δεν θα υπάρχει βενζίνη να πάει στη δουλειά της (αν συνεχίσει να έχει δουλειά), δεν το σκέφτηκε. Ούτε πέρασε από το μυαλό της το ενδεχόμενο πραγματικού, και όχι κινηματογραφικού χάους στο οποίο θα βυθιζόμασταν απαξάπαντες .
Αυτή είχε (με το μυαλό της) προετοιμαστεί δια παν ενδεχόμενον.
Σαν τους μαυραγορίτες δηλαδή της κατοχής, αλλά σε μικρότερη, και πιο αφελή κλίμακα.
Και από κει και πέρα, πάμε να φάμε τον προδότη… Σαμαρά!
Απ όλη την παραπάνω συζήτηση, έβγαλα τα συμπεράσματά μου. Κάποιος άλλος μπορεί να βγάλει διαφορετικά.
Η ουσία όμως για μένα είναι, πως η χθεσινή βραδιά των «μεγάλων μαχαιριών» ήταν απαραίτητη.
Διότι έπεσαν οι μάσκες.
Όπως απαραίτητη ήταν και είναι η ηγετική στάση του Σαμαρά, εν όψει των όποιων χαοτικών εξελίξεων, που άθελά τους τροφοδοτούν κάποιοι αφελείς «πατριώτες», που όμως φρόντισαν να προετοιμαστούν, θάβοντας τα ευρώ τους στο χωράφι, και αποθηκεύοντας αλεύρι, και φακές!!!!!!!!
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου