Η πολιτική καί κατ’ επέκταση οικονομική ζωή τής χώρας έχει εγκλωβισθεί σέ μνημονιακά καί αντιμνημονιακά στερεότυπα.
Τό μνημόνιο καί η κυβερνητική πολιτική εφορμογής τών πρόνοιών του,
θυμίζει τήν «μεταναστευτική» πολιτική πού ακολούθησε η χώρα τήν
τελευταία δεκαετία.
Καί στίς δύο περιπτώσεις εφαρμόστηκε λαθροπολιτική.
Η μία βάπτισε τόν λαθρομετανάστη, μετανάστη καί η άλλη τίς κρατικές λαθροδαπάνες, κρατικές δαπάνες.
Καί οι δύο αυτές εφαρμοσθείσες πολιτικές, ακολούθησαν τήν ίδια πεπατημένη.
Τήν εξυπηρέτηση τών λαθροβιούντων τού συστήματος τής παπανδρεϊκής αλλαγής.
Τήν πολιτική αυτή ακολούθησαν μέ απόλυτο πάθος όλες οι κυβερνήσεις
ΠΑΣΟΚ, καθώς καί οι νεόκοποι ζηλωτές τής λαθροεπανίδρυσης τής
καραμανλικής πενταετίας.
Ο λαθροπολιτικός λόγος είχε αναχθεί ώς τό ύψιστο πολιτικό επίτευγμα ενός
λαθροπολιτικού κατεστημένου καί η λαθροεννοιολογία ώς ύψιστη
λαθροπολιτική πράξη.
Τό μνημόνιο ήρθε όντως λάθρα απ’ έξω καί επιβλήθηκε σέ ένα λαθροβιών
σύστημα. Τά μέτρα εφαρμογής του δέν μπορούσαν παρά νά είναι καί αυτά
λάθρα. Τό πρόβλημα ήταν ότι οι λαθροπολιτικοί διαπλεκόμενοι φορείς
λειτούργησαν μέ τά αντανακλαστικά τού λαθρομετανάστη. Σήμερα είμαι εδώ
καί ότι αρπάξω κέρδος είναι. Ποτέ δέν αισθανθήκανε εντόπιοι. Αυτό είναι
τό χωράφι μου, τό σπίτι μου, η πόλη μου καί αυτό πρέπει νά προσέξω.
Υποστηρίχθηκε κατά κόρον, ότι η αντιμνημονιακή στάση τού Σαμαρά δέν ήταν
στάση ευθύνης έναντι τής αλλαγής πλεύσης πού σηματαδοτούσε τό μνημόνιο,
αλλά μιά ακόμα λαθροπολιτική κομματική πράξη επιβίωσης τής ΝΔικής
παράταξης.
Έχω τήν άποψη, ότι η κομματική καθεστοκρατία τής ΝΔ έτσι ακριβώς τό είδε
καί έτσι εκτίμησε τήν στάση τού Σαμαρά έναντι τού μνημονίου. Η
σπουδαρχίνα Ντόρα, έχοντας τσαλακώσει τήν υπεροψία τής «φυσιολογικής»
διαδοχής ενός λαθροδεξιού κόμματος από ένα λαθρονεοδημοκράτη, σήκωσε τήν
παντιέρα καί καρφώθηκε ώς πρώτο θύμα στό μνημονιακό παλούκι.
Η αντιμνημονιακή θέση καί η εξελικτική αντιμνημονιακή αντιπαράθεση τού
Σαμαρά (έχοντας προσωρινά επανακκινήσει τό όχημα εξουσίας ΝΔ), άρχισε νά
πείθει σιγά-σιγά κάποιους σκεπτόμενους πολίτες, τών οποίων η ασθένεια
τής πολιτικής λαθροεννοιολογίας δέν είχε θίξει όλα τά ζωτικά εγκεφαλικά
κύτταρα, ότι μιά ξεχασμένη ελληνοκεντρικότητα τής μητσοτάκειας καί βάλε
εποχής, άρθρωνε ένα σχετικά σαφή ιδεολογικοεθνικό λόγο στό άλλοτε
παρμένο κάστρο τής δεξιάς.
Στήν εποχή τής λαθροδεξιάς, λαθροσοσιαλισμού, λαθροαριστεράς καί
γενικότερα λαθροπροοδευτικής πολιτικής, ακούσθηκε παράξενα καί μέ
ενδιαφέρον μιά λαϊκοδεξιά, στήν ιδεολογία της πατριωτική (άρα κατ’ανάγκη
αντικαθεστωτική στό λαθροβιών πολιτικοκαθεστωτικό αριστεροδεξιό
κοινωνικό δεδομένο) καί στήν στόχευσή της εθνοσυντηρητική πρόταση. Έστω
σέ ένα λαθροδεξιό, πρώην κυβερνητικό κόμμα, μέ αιχμή τόν Σαμαρά καί ένα
ιδεολογικό επιτελείο πολιτικοϊδεολογικών φίλων, αποστασιοποιημένων από
όλο τό φάσμα τής λαθροπολιτικής καί μέ μικρά ερείσματα στό σάπιο
υπόβαθρο τής ελληνικής πραγματικότητας.
Τό λαθροβιών πολιτικό κατεστημένο διέγνωσε αμέσως τόν κίνδυνο τής
διαφορετικότητας. Τό πολιτικό συλλογικό αισθητήριο πού έφερε τόν Σαμαρά
στήν κορυφή τής ηγεσίας τής ΝΔ, άρχισε νά ριζοσπαστικοποιείται υπέρ τού
δέοντος γιά ένα πρώην λαθροπατριωτικό (στόν βερμπαλισμό του) σχηματισμό
καί άρχισε ο κίνδυνος άλωσης ενός κόμματος εξουσίας από λαϊκά στήν βάση
συμφέροντα. Άρα επικίνδυνη γιά λάθρους εξέλιξη.
Στήν πορεία τό σύστημα έδειξε πώς
