Έχει έρθει η ώρα για τον Πρωθυπουργό να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για την κυβέρνηση

Αργά αλλά σταθερά, η κυβέρνηση συνεχίζει να χάνει με δικό της φταίξιμο τις πολύτιμες κοινωνικές συμμαχίες που είχε καταφέρει να συνάψει τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά με συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες που είχαν πιστέψει στις εξαγγελίες της. Η άγρια φορολογία, το μόνιμο χαράτσι στα ακίνητα, οι κατασχέσεις σε χρόνο ρεκόρ, το ανελέητο κυνήγι των μικρομεσαίων φοροφυγάδων με παράλληλη (σχεδόν) ασυλία των μεγαλοαπατεώνων και φοροκλεπτών, έχουν αρχίσει να την απομακρύνουν από την μεσαία τάξη και τους νοικοκυραίους που μέχρι τώρα υπήρξαν η ραχοκοκαλιά της εκλογικής της «πελατείας», ενώ θα μπορούσαν στο άμεσο μέλλον να αποδειχθούν και οι απαραίτητοι εν δυνάμει σύμμαχοί της στην τιτάνια προσπάθεια μεταρρύθμισης του πολιτικο-οικονομικού μοντέλου που χρειάζεται η χώρα για την σωτηρία της.
Αντί γι’ αυτό όμως, η κυβέρνηση επέλεξε να κάνει ένα μοιραίο ίσως λάθος. Επέλεξε να διασώσει αυτούσιο τον κρατισμό, τόσο με την μορφή του μεγάλου και κοστοβόρου δημοσίου, όσο και με την μορφή της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, των κουμπάρων, των καναλαρχών και των εργολάβων-μπετατζήδων. Προτίμησε να καλοπιάσει όλο αυτό το σάπιο κρατικίστικο τέρας, που η μεταπολίτευση δημιούργησε και το ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο και η ΝΔ δευτερευόντως εξέθρεψε στο πρόσφατο παρελθόν, ευελπιστώντας πως την κρίσιμη στιγμή αυτό θα αναγνώριζε την ευεργεσία και θα της την ανταπέδιδε με την υποστήριξή του ή τουλάχιστον με την ανοχή του.
Ο κρατισμός όμως, σε όλες τις εκφάνσεις του, δυστυχώς για την κυβέρνηση την έχει ήδη «πουλήσει» και έχει από καιρό συμμαχήσει με το λεγόμενο «αντιμνημονιακό» στρατόπεδο. Ο κρατισμός, επιδεικνύοντας ισχυρότερο ένστικτο αυτοσυντήρησης ακόμη και από την ίδια την κοινωνία, έχει σχηματίσει ένα
συμπαγές και αδιάρρηκτο μέτωπο, τόσο ισχυρό, που μοιάζει ικανό όχι μονάχα να αντέξει την όποια πίεση του ασκηθεί, αλλά να περάσει και στην αντεπίθεση. Η δύναμη της απελπισίας που κινεί αυτό το μέτωπο, είναι η απόλυτη ανάγκη να παγώσει οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Τα κρατικοδίαιτα λαμόγια που συγκροτούν αυτή την ανίερη συμμαχία ξέρουν καλά πως στην περίπτωση που ανοίξει ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων στην χώρα, θα έχει ανοίξει και ο δικός τους δρόμος προς την οικονομική καταστροφή στην καλύτερη περίπτωση και την φυλακή στην χειρότερη.
Για τον λόγο αυτό δεν διστάζουν να «χώνουν» εκατομμύρια για να προπαγανδίζουν την έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση και την επιστροφή στην δραχμή. Φαίνεται πως πιστεύουν ακράδαντα πως σε μια τέτοια περίπτωση, θα είναι ευκολότερο γι αυτούς να διατηρήσουν τις προνομιακές σχέσεις που έχουν ήδη εγκαθιδρύσει με το ελληνικό δημόσιο και το πολιτικό σύστημα της χώρας, ασχέτως με την πολιτική τοποθέτηση και την σύνθεση της κυβέρνησης που θα επιχειρήσει το απονενοημένο αυτό διάβημα. Αυτή τους την πεποίθηση ίσως να την ενισχύει και η ρευστότητα σε σκληρό νόμισμα που έχουν ήδη φροντίσει να ασφαλίσουν σε τράπεζες του εξωτερικού και στα ταμεία εξωχώριων εταιρειών με έδρες υπερπόντιους φορολογικούς παραδείσους.
Δυστυχώς όμως, φαίνεται ακόμη και αυτοί κάνουν ένα μοιραίο λάθος. Δεν αντιλαμβάνονται πως λεφτά πλέον δεν υπάρχουν και η ιστορία της εκλογικής επιτυχίας του ΠΑΣΟΚ το 1981 αν τυχόν επαναληφθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2014 θα είναι απλώς μια αποτρόπαιη φάρσα. Επειδή το θέμα δεν είναι ποιος είναι καλύτερος στην διαχείριση του κρατικού κορβανά, αλλά ότι αυτός ο κορβανάς είναι πια άδειος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έχει καμιά σοβαρή πρόταση για να γεμίσει τον κρατικό κορβανά, εκτός από κάτι γενικόλογα ευχολόγια.
Είναι προφανές πως η κυβέρνηση θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και να στραφεί σε έναν άλλο, αποτελεσματικότερο δρόμο. Έχουμε γράψει πάμπολλες φορές πως η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τον μονόδρομο των δομικών μεταρρυθμίσεων του δημόσιου τομέα. Έχει δε προαπαιτούμενα την ενίσχυση του υγιούς επιχειρηματικού κλίματος, την πάταξη της γραφειοκρατίας, την ελαχιστοποίηση της διαφθοράς και κυρίως, την διάλυση της μαφίας της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Αυτός ο δρόμος φυσικά προϋποθέτει την αλλαγή πλεύσης και κοινωνικών συμμάχων ακόμη και την τελευταία στιγμή. Έχει έρθει πραγματικά η ώρα για τον Πρωθυπουργό να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Θα πρέπει δηλαδή να αποφασίσει αν θα εξακολουθήσει να προστατεύει τον παλιό «καλό» κρατισμό σε όλες του τις εκφάνσεις ή αν θα στραφεί σε νέες υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις, που είναι οι μόνες που μπορούν να βγάλουν την χώρα από την κρίση. Δυοίν, θάτερον!
Akenaton
ΥΓ. Επειδή πολλοί ρωτούν πολλές φορές τι εννοούμε με τον όρο «υγιής επιχειρηματικότητα», ας επαναλάβουμε ακόμη μια φορά πως αναφερόμαστε σε μια νέα γενιά επιχειρηματιών που μαζί με κάποιους ήδη υπάρχοντες και λειτουργούντες σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα χρειάζονται ούτε «θαλασσοδάνεια», ούτε εξόχως ευνοϊκές συμβάσεις με το δημόσιο, ούτε προνομιακή μεταχείριση από τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς, για να αναπτυχθούν και να προκόψουν. Εκείνο που πραγματικά θα χρειαστούν, είναι ένα περιβάλλον ισονομίας και φορολογικής σταθερότητας και φυσικά την απαραίτητη ρευστότητα για να κινηθούν. Όλα δηλαδή αυτά που δυστυχώς μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός στο ζοφερό  παρόν της ελληνικής οικονομίας. Όλα αυτά όμως,  χωρίς τα οποία, δεν πρόκειται να υπάρξουν επενδύσεις άρα και ανάπτυξη άρα και νέες θέσεις εργασίας που είναι το κυριότερο ζητούμενο τούτη την ώρα για τον τόπο.

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK