Η Νέα Ουτοπία
Το όραμα αυτό, για να φλογίζει την ανθρώπινη καρδιά ώστε εκείνη να υπαγορεύει τη δράση, οφείλει να υπερβαίνει το ταπεινό σαρκίο, να αναφέρεται σε προοπτικές και αρχές που με την εφαρμογή τους η ομάδωση των ανθρωπίνων πλασμάτων θα πλησιάζει συλλογικά και ατομικά στην ευτυχία.
Ξεκινώντας από τον ύστερο Μεσαίωνα, στην Ευρώπη οι εθνικές ιδεολογίες υπήρξαν αυτές που κίνησαν την Ιστορία, οι επιθυμία μαζών κοινής ή παραπλήσιας καταγωγής σε εντοπισμένη γεωγραφική επικράτεια να την περιχαρακώσουν εδαφικά, και μέσα σε αυτή να επιδιώξουν την ατομική ολοκλήρωση.
Από περίπου τα μέσα του 19ου Αιώνα και για πάνω από έναν αιώνα, η ουτοπία, το όραμα που διαδόθηκε ευρέως και συνέγειρε υπολογίσιμο τμήμα των πληθυσμών υπήρξε ο κομμουνισμός. Δεν ήταν νέα σύλληψη παρά, αν το θέταμε με όρους εμπορικού προϊόντος, επανα-λανσάρισμα. Ο Ζακ Λε Γκοφ, κορυφαίος ιστορικός του Μεσαίωνα, αναφέρει ότι κάπου στα 1260 μΧ ένας μοναχός Ιωνάς γύριζε τη Δυτική Ευρώπη και κήρυσσε την αταξική κοινωνία, σε διαμαρτυρία για τη διαφθορά του
Κλήρου και των ευγενών, των ολιγομελών, αρχουσών τότε τάξεων. Ενώ η πριν τον Κύρο περσική ιστορία καταγράφει έναν "κομμουνιστή" αυτοκράτορα, οποίος, οποία σύμπτωση με το παρόν, δεν είχε καλό τέλος.
Ο κομμουνισμός όπως σχηματοποιήθηκε ως ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα έφερε δυο εκ γενετής θανάσιμα για τις κοινωνίες ελαττώματα. Σε ιδεολογικό επίπεδο, καθώς η πολιτική Αριστερά δεν είναι παρά κληρονόμος του Ιακωβινισμού, πάσχει από λανθασμένη βασική παραδοχή. Ο Ροβεσπιέρος και ο Δαντών, οι ιδεολόγοι της εποχής που κληροδότησαν την ιδέα, επηρεασμένοι από το ιδεώδες του Διαφωτισμού για "ιδανική κοινωνία" θυσίασαν στην αφηρημένη επιδίωξή της τις παραδόσεις και τους θεσμούς εκείνης που οι ξένοι αποκαλούν "civil society" και η έννοιά της είναι κάτι ευρύτερο από την μετάφραση της στα ελληνικά, αστική κοινωνία, θα λέγαμε ευνομούμενη κοινωνία. Έθεσαν την επιδίωξη της ιδανικής κοινωνίας πάνω από την ανάγκη να βελτιωθεί η κοινωνία ως έχει, όπως στην πραγματικότητα ισχύει, με αφετηρία βελτίωσης το υπάρχον και υπαρκτό αντί για καταστροφή του ώστε να κτιστεί η δήθεν ιδανική.
Αν μέχρι τώρα νομίζετε ότι διαβάζετε θεωρητικό κείμενο βιαστήκατε. Είναι πολιτική επικαιρότητα. Οι κοινωνίες διοικούνται με ιδέες. Ο Τσίπρας και η ακολουθία του δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιδιώκουν να θεσπίσουν την κατ' αυτούς ιδανική κοινωνία, η οποία κινείται κάπου μεταξύ παλαιάς Σοβιετικής Ενώσεως και συγχρόνου Βενεζουέλας, όπως είδατε από ολόκληρο το κόσμο μόνον ο Μαντούρο τους συμπαραστέκεται, αντί να προσπαθούν να βρουν λύση για την ελληνική κοινωνία ως έχει, με τις δεσμεύσεις και πραγματικότητες που ισχύουν εσωτερικά και διεθνώς. Αποτέλεσμα; Απομόνωση και κλειστές τράπεζες.
Εδώ έρχεται το δεύτερο θανάσιμο ελάττωμα του κομμουνισμού. Πάσχει ανθρωπολογικά και κοινωνιολογικά. Το λεγόμενο επαναστατικό υποκείμενο, λούμπεν και μη προλεταριάτο, ο ανθρώπινος παράγων που θα αναλάμβανε να καταλάβει την εξουσία και να κτίσει την ιδανική κοινωνία, είναι της χαμηλότερης ποιότητας που υπάρχει στην κοινωνία. Είναι εύλογο όσο και ιστορικά εξηγήσιμο. Οι αστοί συμμάχησαν με τους προλεταρίους για να ανατρέψουν το "Παλαιό Καθεστώς", το Ancient Regime, υποσχόμενοι στους δεύτερους μερίδιο εξουσίας αλλά στη συνέχεια τους παραγκώνισαν. Οι προλετάριοι γυρεύουν με τη σειρά τους ανατροπή προς όφελός τους, πλην κατά τεκμήριο δεν είναι τόσο ικανοί και έξυπνοι όσο οι αστοί. Είναι άλλωστε γνωστός ο θαυμασμός του Μαρξ για την εφευρετικότητα και πολυπραγμοσύνη της αστικής τάξης.
Την ατομική τους αδυναμία οι προλετάριοι αναπληρώνουν με την συσπείρωση και την αλληλεγγύη για επιδίωξη του πολιτικού τους σκοπού, όπου και υποτάσσουν τις ατομικές επιδιώξεις. Γι' αυτό και ο "δημοκρατικός συγκεντρωτισμός".
Εκεί λοιπόν που οι φιλελεύθεροι αστοί επιζητούν ατομική ελευθερία κινήσεων και επιλογών οι προλετάριοι ζητούν καθυπόταξη σε αυτό που εξυπηρετεί το σύνολο, δηλαδή τα συμφέροντά τους ως αδυνάμων να ευδοκιμήσουν σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, εξ ου και ο πολιτικός προσανατολισμός της σύγχρονης ελληνικής δημοσιοϋπαλληλίας. Εκεί που οι αστοί ζητούν κράτος ρυθμιστή και λελογισμένο πάροχο υπηρεσιών και ωφελειών οι προλετάριοι ζητούν κράτος-πατερούλη που θα σκεπάζει-καλύπτει κάθε τους ανάγκη. Ένα τέτοιο κράτος είναι φυσικά υπερμέγεθες, αναποτελεσματικό και γραφειοκρατικό, και μέσα του "χάνονται" χιλιάδες αργόσχολοι ή υποαπασχολούμενοι. Ενώ οι διοικούντες έναν τεράστιο και δύσκαμπτο οργανισμό, από τη φύση του, μοιραία, κλίνουν προς τις δικτατορικές μεθόδους. Δεν αντικρύζετε το ιδανικό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το παρακολουθείτε να ξεδιπλώνεται εκτιθέμενο τους τελευταίους πέντε μήνες;
Στους περίπου δυο αιώνες ελευθέρου βίου, η σύγχρονη Ελλάδα βίωσε από έναν και στα δύο ιδεώδη. Τον πρώτο ελεύθερο αιώνα κινητήριος δύναμη υπήρξε η εθνική ιδεολογία, η Μεγάλη Ιδέα η οποία και τη διπλασίασε εδαφικά. Καθ' όλον τον δεύτερο ελεύθερο αιώνα ταλαιπωρείται από την εισαγωγή των κομμουνιστικών ιδεών, οι οποίες και την έχουν σήμερα φθάσει στο σημείο να τίθεται εν κινδύνω το επίτευγμα της εθνικοαπελευθερωτικής Επανάστασης του 1821.
Η ελληνική κοινωνία υπήρξε, και σε ένα βαθμό ακόμα παραμένει, συντηρητική. Μετεπαναστατικά, συσπειρωμένη γύρω από την Εκκλησία και προσκολλημένη στη γη, παρότι υλικά υπανάπτυκτη διέθετε ακλόνητη αίσθηση εθνικής ταυτότητος, αυτοπροσδιορισμού και προορισμού. Η καταστροφή του 1922 δεν συνίστατο μόνον στο ότι όλο σχεδόν το ελληνικό στοιχείο συνέρρευσε εντός του ελληνικού κράτους και ο ελληνισμός απώλεσε την οικουμενικότητα του. Ήταν και το ότι συνέπεσε χρονικά με την περίοδο όπου η νεόκοπη Ρωσσική Επανάσταση είχε σταθεροποιηθεί και προωθούσε δυναμικότατα την επέκταση του παγκοσμίου κομμουνισμού, άλλωστε και η ήττα στην Μικρά Ασία σε ένα βαθμό οφείλεται στην υπόσκαψη του ηθικού του στρατεύματος από τους κομμουνιστικούς πυρήνες.
Η χειρότερη παράπλευρη εθνική βλάβη της Καταστροφής ήταν ότι ένα τμήμα των προσφύγων, που εδώ έλαβαν κοινωνικά θέση λούμπεν προλεταριάτου των αστικών κέντρων, υπήρξε το έδαφος όπου καλλιεργήθηκαν οι κομμουνιστικές ιδέες και επιδιώξεις, από εγκάθετους, εκπαιδευμένους και χρηματοδοτούμενους πράκτορες της Κομιντερν που λειτουργούσαν εντός της ελληνικής επικράτειας ως πέμπτη φάλαγγα για τον Σοβιετικό Πανσλαβισμό. Σε αυτή την εξαθλιωμένη προσφυγιά, και με ευθύνη των αυτοχθόνων, με την οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευση, με επιδεικνυόμενη εχθρότητα, με "τουρκόσπορους", "παστρικές" και άλλους δηλητηριώδεις χαρακτηρισμούς, θέριεψε στον Μεσοπόλεμο με τη επενέργεια της προπαγάνδας του ΚΚΕ ο απέραντος φθόνος για τους αυτόχθονες νοικοκυραίους που οδήγησε στον Δεκέμβριο του 1944 και στην ανταρσία του 1946-49. Πρόσφατα μόλις ένας αριστερός ιστορικός όρισε τα "Δεκεμβριανά" του ΄44 ως "πόλεμο της αστικής Σκομπίας εναντίον των προσφυγικών συνοικισμών".
Ε, σήμερα, τυφλωμένοι από εκείνες τις σάπιες ιστορικές και κομματικές υποθήκες δεν θέλουν τίποτε άλλο από ολική ρεβάνς. Αν το έγκλημα των Απριλιανών δικαστικά κρίθηκε "στιγμιαίο" το έγκλημα της αστικής ηγεσίας μετά το 1974 ιστορικά κρίνεται διαρκές. Το προδικτατορικά σχετικά χαμηλό ποσοστό αυτοπροσδιοριζόμενων ως πολιτικά αριστερών εκτινάχθηκε μεταδικτατορικά, με δεκαετίες προσηλυτισμού νεολαίων αστικής καταγωγής, σε κρίσιμο ποσοστό που κατάφερε σήμερα να φέρει τον Τσίπρα στην εξουσία. Ο οποίος αν και αστικής προέλευσης εμπίπτει στην κατηγορία που είχε ορίσει ο Λένιν : η εργατική τάξη μπορεί να προσλαμβάνει ηγεσία από την αστική τάξη.
Είναι αντικειμενικά αδύνατον λοιπόν να λειτουργήσει ως εθνικός ηγέτης, όπως εθελοτυφλώντας τον καλεί επί πέντε μήνες η υπόλοιπη αστική πολιτική ηγεσία. Δεν ήρθε για να υπηρετήσει το αστικό κράτος αλλά για να γίνει άγγελος θανάτου του. Πολιτικός εωσφόρος.
Οι ουρές στα ΑΤΜ είναι η ψυχολογική και σωματική προετοιμασία του λαού για τις ουρές για τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα και λοιπά, σπανίζοντα, αγαθά.
Επιπλέον ενασχόληση με επιφανειακά πολιτικά τεκταινόμενα είναι πια ανώφελη. Για το αν έστειλαν επιστολή στις Βρυξέλλες, για το αν διενεργούνται ακόμα εκεί ιδιωτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ εκπροσώπων της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης, όπως διατείνεται ο Βαρουφάκης. Κάθε ενέργεια του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των εταίρων το τελευταίο πεντάμηνο αποδείχθηκε ήδη ότι ήταν προσχηματική και στόχευε στο να φθάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο που θα οδηγήσει στην αυριανή δραχμή, το μόνο νόμισμα που μπορεί να στηρίξει την κοινωνία που οραματίζονται σε υπηρεσία της ουτοπίας τους, με τους ιδίους μόνιμη νομενκλατούρα. Κι ενώ οι σχολιαστές του πλανήτη όλου πασχίζουν να εξηγήσουν το "Φαινόμενο Τσίπρας-ΣΥΡΙΖΑ" η εξήγηση για όσα πράττουν είναι απλή : είναι μπολσεβίκοι.
Σαν ιστορικός συνήγορος του διαβόλου θα μπορούσα να δεχθώ το αναπόφευκτο της Ρωσσικής Επανάστασης από τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της τσαρικής Ρωσσίας. Αν και ο Κάιζερ χρηματοδότησε τον Λένιν με 25 εκατομμύρια μάρκα ώστε να ανατρέψει τον Τσάρο και να κλείσει το Ανατολικό Μέτωπο, ενώ το εβραϊκό στοιχείο ζητούσε εκδίκηση για τους περιορισμούς γεωγραφικής εγκατάστασης και περιουσιακών δικαιωμάτων που τους είχε επιβάλει το τσαρικό καθεστώς από το 1881.
Είναι επίσης αποδεκτό ότι η επανάσταση εκείνη συνέβαλε στο να παράσχουν οι ηγέτιδες τάξεις κοινωνικό κράτος στις χώρες της Δύσης, για να μην στραφούν οι μάζες στον κομμουνισμό και κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής. Αλλά σήμερα βρισκόμαστε στο 2015, όχι στο 1917. Έναν αιώνα μετά, με την Ιστορία να έχει απορρίψει εκείνο το κοινωνικό πείραμα.
Όσοι λοιπόν διακονούν σήμερα, ακόμα, δυναμικά, φέροντας ιδεολογικές παρωπίδες, εκείνη την ουτοπία είναι εχθροί της κοινωνίας. Γιατί την εμποδίζουν να προχωρήσει μπροστά, να προσπαθήσει να βελτιωθεί.
Η βαθύτερή μου αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ως σκοτεινοί σφετεριστές της ουτοπίας κρύβουν από την κοινωνία τον ήλιο μιας εφικτής προόδου.
Δεν ζήλωσα δόξα πολιτικού φιλοσόφου. Δεν ήρθα να υποδείξω και να καθορίσω την Νέα Ουτοπία που θα μας συνεπάρει. Το λιθαράκι που θέτω είναι να αναδεικνύω ποιος στέκεται εμπόδιο στο να βρεθεί μια τέτοια. Και μερικές προτάσεις πολιτικού δέοντος που σε μένα η πρόσφατη πολιτική ιστορία απέδειξε αναγκαίες.
Αν απαλλαγούμε από το πολιτικό καρκίνωμα, αν ξαναμπούμε δειλά σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης, οφείλουμε ως κοινωνία και πολίτευμα :
- Να αναπτύξουμε τη δημοκρατία δρομολογώντας συνταγματικά την αποδυνάμωση του πρωθυπουργοκεντρικού πολιτεύματος, το οποίο συγκεντρώνει επικίνδυνη ποσότητα εξουσίας στα χέρια ενός και μόνον ανθρώπου, ο οποίος αν είναι ακατάλληλος όπως ο Τσίπρας ή αήθης όπως ο Ανδρέας καθίσταται εθνικός κίνδυνος. Ίσως με την θέσπιση μιας Γερουσίας ή ενός άλλου πόλου εξουσίας, ίσως με την ενίσχυση των προεδρικών εξουσιών.
- Να φροντίσουμε για τον αποκλεισμό επικινδύνων για τη χώρα από την πρόσβαση στην εξουσία. Για να προστατεύεται η πολιτεία από «ευπαρουσίαστους» πολιτικούς, όπως ο Τσίπρας. Παλαιότερα είχα προτείνει κάτι σαν Σχολή Ευελπίδων για πολιτικούς ηγέτες και οι σχολιαστές είχαν αντιδράσει ιδιαίτερα θετικά. Ουδείς ανεπάγγελτος, χωρίς την παραμικρή επαγγελματική διαδρομή, μόνο γόνος ή νέτος κομματικός σιτιζόμενος να έχει δικαίωμα εκλέγεσθαι. Αύξηση του ορίου ηλικίας στο εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Στην αρχαία Αθήνα, με προσδόκιμο ζωής τα 45 χρόνια, δικαίωμα εκλέγειν είχαν οι πάνω από 25 και εκλέγεσθαι οι πάνω από 30. Μετά τα 75 χρόνια εξέταση για διαπίστωση πνευματικής υγείας για να συνεχίσει ο πολίτης να έχει πολιτικά δικαιώματα. Απαγόρευση εκλέγεσθαι για όσους άνδρες δεν έχουν υπηρετήσει τη στρατιωτική τους θητεία, συμφωνείτε κ. Σακελλαρίδη; Απαγόρευση της δράσης των κομματικών νεολαιών σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα όλων των βαθμίδων.
- Να θεσπίσουμε κατάργηση ασυλίας, αυστηρότατες τιμωρίες, ταχύτατες διαδικασίες και δήμευση κάθε περιουσιακού στοιχείου προσωπικά αλλά και σε συγγενείς α' βαθμού για επίορκους πολιτικούς και καταχραστές δημοσίου χρήματος.
Στο δε δημοψήφισμα της Κυριακής βλέπω την ευκαιρία, με τη συστράτευση υπέρ του "Ναι" δεξιών και αριστερών που συναινούν στην αποφυγή καταστροφής, να κλείσουμε το αόρατο χάσμα στην ελληνική κοινωνία μεταξύ των αδελφών, εκείνων με καταγωγή από τις χαμένες πατρίδες και των αυτοχθόνων, το οποίο ιστορικά πυροδότησε η κομμουνιστική δράση.
Το έγραψε ο Hugo Dixon. Αλλά εγώ το φωνάζω σε ουρές ΑΤΜ, σε καταστήματα, σε "πηγαδάκια" : επιλέγουμε ανάμεσα στο κακό και στο χειρότερο, όχι ανάμεσα στο τέλειο και το ατελές.
Όχι, δεν θεωρώ άξια νέα ουτοπία την εταιρειοκρατία, την επικυριαρχία των πολυεθνικών, την Ευρώπη των τραπεζών και των ομοφυλόφιλων γάμων, την ανοχύρωτη Ευρώπη του Δουβλίνο ΙΙ. Και ένα από τα συμπτώματα της σημερινής, ηθικής σίγουρα αλλά και πολιτισμικής, κατάπτωσης της Δύσης εκπορεύεται από την απουσία οράματος. Η έκλειψη των εθνικών και θρησκευτικών ταυτοτήτων προς όφελος μιας καταναλωτικής ευχέρειας, η οποία και αυτή δεν ισχύει πλέον για μεγάλες μάζες ιδίως των χωρών του Νότου, δεν γεμίζει την ψυχή. Το 2017 το 25% των ευρωπαίων αναμένεται να παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης. Ακόμα και έτσι όμως είναι προτιμότερη από μια κοινωνία ζόφου για το 99%, όπως η Αλβανία του Χότζα.
Γι' αυτό, πάμε την Κυριακή να τελειώσουμε τους θανατολάτρες.
Πάμε να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους!
Υ.Γ. Ο τίτλος, από το διήγημα του Μπορίς Βιάν "Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους!"
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου