Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα, υπάρχει περίπτωση να το δεχθεί κάποιος όταν το λέει ένας πολιτικός που πέφτει συνεχώς έξω στις προβλέψεις του, κάνει να αντίθετα από όσα υπόσχεται, και επιμένει ότι είναι συνεπής; Θα στοιχημάτιζε κανείς έστω και ένα ευρώ στην πρωθυπουργική διαβεβαίωση; Άλλωστε όσοι το έκαναν προ διετίας με τον Σαμαρά έχασαν τα λεφτά τους.
Και να πάμε στα σοβαρά. Μόλις προχθές ο Κλέμενς Φούεστ από την περίφημη "Επιτροπή Σοφών" της Γερμανίας έλεγε ότι "το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος, αλλά η έλλειψη σχεδίου ανάπτυξης".
Πολύ συχνά, διεθνώς και στο εσωτερικό, έγκυροι αναλυτές σημειώνουν ως κεντρικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της. Το ζήτημα δεν είναι ότι η χώρα διαρκώς δανείζεται, αλλά ότι δεν παράγει – και προφανώς γιατί δανείζεται.
Αυτές οι αναλύσεις δεν φτάνουν ως τα κυβερνητικά επιτελεία και η βελόνα της ρητορικής του Πρωθυπουργού κόλλησε στο χρέος. Παλαιότερα θα το διέγραφε, τώρα θα το ελαφρύνει.
Πρόκειται για μια ακόμη αυταπάτη. Ο Πρωθυπουργός αναγάγει μια μελλοντική απόφαση για το χρέος σε κάτι σαν το άγιο δισκοπότηρο της θητείας του. Έτσι η πολιτική του απομακρύνεται διαρκώς από τον πραγματικό στόχο: την παραγωγή. Είναι άγνωστη λέξη. Αντί να μιλήσει για την ανάγκη να παράγει η χώρα, απεραντολογεί για το χρέος.
Πρακτικά αυτό έχει αντιπαραγωγικές συνέπειες. Πρώτα σε ό,τι αφορά τις κυβερνητικές επιλογές. Αντί
να διατεθούν οι κοινοτικοί πόροι στις επιχειρήσεις, κατευθύνονται σε τεχνικά έργα υπό την επιρροή των εργολάβων που μετέχουν στα κυβερνητικά κέντρα αποφάσεων. Δεύτερον στην αντιμετώπιση των πιθανών ξένων επενδυτών. Αντί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις που θα τους ελκύουν, το σύστημα γίνεται περισσότερο γραφειοκρατικό, αδιαφανές, ελεγχόμενο από το κυβερνητικό κέντρο και τελικά, όλο και πιο εχθρικό.
Η εμμονή του Πρωθυπουργού με το χρέος και τώρα ο συνδυασμός της με την πρόγνωση εξόδου από το Μνημόνιο –που υποκαθιστά την παλιά υπόσχεση για κατάργησή του– οδηγεί σε καταστροφή μετ΄ επαίνων. Δεν υποδηλώνει απλώς ελλιπή αντίληψη για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά αναζητάει και λανθασμένα, ή ανύπαρκτα, εργαλεία εξόδου από την κρίση που τη μαστίζει.
Μ' αυτόν τον τρόπο η σοβαρή πλευρά του μέλλοντός της ξαναγίνεται αστεία: η επιστροφή στις αγορές και το τέλος του Μνημονίου που υπόσχεται ο Αλέξης Τσίπρας καταλήγει σύντομο ανέκδοτο αυτοαναφοράς. Κάτι σαν αυτό που έλεγε ο Σαλβαντόρ Νταλί: "Είναι μέρες που νομίζω ότι θα πεθάνω από υπερβολική δόση αυτοϊκανοποίησης".
Του Γιώργου Λακόπουλου
capital.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου