Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 
Τελικά, πολύ κακό για το τίποτα. Άνθρακες τα περί διεύρυνσης προς το κέντρο, άνθρακες και οι προσδοκίες περί μεταρρυθμιστικού μηνύματος προς τις αγορές. Ούτε καν ο… πολυαναμενόμενος Φώτης Κουβέλης δεν προσετέθη στο σχήμα. Επί της ουσίας μοιάζει σαν ο ανασχηματισμός να έγινε για τέσσερις λόγους. Για να απομακρυνθεί από τον χώρο της Ενέργειας ο κ. Σκουρλέτης (πρώτος λόγος…) προκειμένου να μπορέσει να προχωρήσει κάποια στιγμή η πώληση του 17% της ΔΕΗ, αλλά και για να ικανοποιηθεί η απαίτηση του παλαιού οικογενειακού φίλου του πρωθυπουργού, του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου που φέρεται να είχε θέσει την απομάκρυνση Φίλη (δεύτερος λόγος…) ως προϋπόθεση για την ύπαρξη καλού κλίματος μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας σε μία εποχή που εγείρονται στις σχέσεις των δύο πλευρών καυτά ζητήματα όπως η περίπτωση της ανέγερσης τζαμιών αλλά και η υπόθεση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Αλλά και για να τεθεί εκτός κυβέρνησης ο κ. Δρίτσας (τρίτος λόγος…) που έχει εκνευρίσει τα μέγιστα τους Κινέζους της Cosco. Ενώ και ο κ. Κατρούγκαλος (τέταρτος λόγος…) , έχοντας καταντήσει όχι απλά ενοχλητικός αλλά αντιπαθής ακόμη και για τους φανατικούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στους εταίρους, αποτελούσε πλέον βαρίδι και επελέγη να "παρκαρισθεί" στο ΥΠΕΞ ως αναπληρωτής. Χωρίς πιθανώς ουσιαστικό ρόλο, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα με  τον κ. Μάρδα… Το ότι ουδείς ήθελε να αναλάβει το πόστο του καθίσταται εμφανές και από την τελική επιλογή αντικαταστάτη…
Δεν είδαμε όμως τεχνοκράτες, δεν είδαμε αέρα ανανέωσης. Με εξαίρεση την συμμετοχή του κ. Πιτσιόρλα του ΤΑΙΠΕΔ ως υφυπουργού Ανάπτυξης. Η εξαίρεση σε έναν μάλλον θλιβερό κανόνα. Πρόκειται άλλωστε για τη μοναδική σοβαρή προσθήκη. Εκτός και αν θεωρηθεί τεχνοκρατική συνδρομή, η τοποθέτηση του κ. Παπαδημητρίου, γνωστού από το Ινστιτούτο Levy και σύντροφο της κυρίας Ράνιας Αντωνοπούλου, με τον οποίο διατηρεί ο πρωθυπουργός στενούς δεσμούς από την εποχή που επιχειρούσε διείσδυση και αποδοχή στα αμερικανικά think tanks... Αρκεί μόνο να μην χάσουν τις εκλογές οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ…
Κατά τα άλλα, κυριαρχούν οι μετακινήσεις των ίδιων στελεχών προκειμένου να δοθεί η αίσθηση της αναδιάρθρωσης του υπουργικού συμβουλίου. Όσο για την περίφημη σύγκρουση με το κόμμα, η παραμονή του κ. Σκουρλέτη στην κυβέρνηση δείχνει ότι για όλα υπάρχουν και όρια. Το "153" δεν δίνει μεγάλα περιθώρια για να δυσαρεστηθεί είτε το κόμμα, είτε ακόμα και οι (αμετακίνητοι) ΑΝΕΛ. Και επειδή υπήρξε ρήξη στην υπόθεση Φίλη, δεν επιχειρήθηκε καμία άλλη "παρασπονδία". 
Όσο για την περίπτωση Παππά, η μετακίνησή του δείχνει να είναι προϊόν πρωθυπουργικού ελιγμού. Ενώ με την απομάκρυνση από το Επικρατείας φάνηκε ότι αποδυναμώνεται καθώς του χρεώνεται η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, επί της ουσίας στο νέο υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής (τρίτο τη τάξει πλέον), διατηρεί υπό την ευθύνη του τα Media (Επικοινωνία), ενώ αναλαμβάνει και σημαντικές πρόσθετες ευθύνες μέσω του κρίσιμου τομέα των τηλεπικοινωνιών, τομέας που έχει μεγάλη επενδυτική ουρά...
Στο δια ταύτα, ο ανασχηματισμός αυτός και το νέο υπουργικό σχήμα θυμίζουν την λαϊκή ρήση: "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". Είναι πάντως ένας ανασχηματισμός που δεν δίνει ξεκάθαρο στίγμα και μπορεί να εξυπηρετήσει και τις δύο "οδούς". Και την σύντομη προσφυγή σε κάλπες, μια και δεν  εξυπηρετεί κανένα άνοιγμα σε άλλους πολιτικούς χώρους αλλά αντίθετα μπορεί να χαρακτηρισθεί αρκετά "εσωστρεφής", ενώ υπάρχει και η πρόσθετη "ασπίδα" για τον πρωθυπουργό μέσω του κ. Τζανακόπουλου - σκληρά έμπιστού του. Ενώ από την άλλη πλευρά, μπορεί να κινηθεί και προς την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης με αναλώσιμες πολιτικά επιλογές στο "καυτό" Εργασίας και με παραμονή της βασικής –επίσης αναλώσιμης πολιτικά - διαπραγματευτικής ομάδας από Τσακαλώτο και Χουλιαράκη