Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

Με την κοινωνία ή με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Του Νίκου Ρωμανού

Η Αυγή την προηγούμενη Πέμπτη κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Με την κοινωνία ή με τον Σόιμπλε». Η ίδια «ευρηματική» ατάκα ακούστηκε κατά κόρον και από τα χείλη «παπαγάλων», υπουργών και βουλευτών της συμπολίτευσης. Προφανώς συμπωματικά, αφού τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται.

Σήμερα θα ντυθώ «αντιμνημονιακός», πολέμιος του Σόιμπλε και των Γερμανών που «μας κατέστρεψαν»! Θα μπω στα ρούχα και τα παπούτσια αυτών που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα «για να μην σκύψουμε το κεφάλι στην Μέρκελ». Αυτών που το 2010 έβριζαν το ΔΝΤ, το 2012 το θεοποιούσαν ως μοναδικό μας σύμμαχο για το χρέος, το 2014 το θεωρούσαν αντίβαρο στην νεοφιλελεύθερη Ευρώπη της λιτότητας, το 2015 το βάφτισαν «κακό» κατηγορώντας το μέσω υποκλοπών πως θέλει να τινάξει στον αέρα την αξιολόγηση, πριν μια εβδομάδα το ξαναβάφτισαν «καλό» αφού χάρη σε αυτό πανηγύριζαν την απόφαση για το χρέος και σήμερα θέλουν να το «διώξουν» από το πρόγραμμα! Ζαλιστήκατε; Εγώ θα την αντέξω την ζαλάδα. Θα την συνηθίσω. Θα υποδυθώ τον ψηφοφόρο του Σύριζα, τον αναγνώστη της Αυγής που συμμερίζεται απόλυτα το πρωτοσέλιδο δίλημμα της.

Αν ο Σόιμπλε «έριξε» τον Σαμαρά για να κυβερνήσει ο Τσίπρας το 2014 όπως αποκάλυψε ο πιο δημοφιλής βουλευτής/asset των «χρυσών εποχών» ΣΥΡΙΖΑ, Βαρουφάκης, τότε προφανώς Σόιμπλε και Τσίπρας είχαν κοινό στόχο. Ήταν σύντροφοι και συναγωνιστές στον αγώνα για την πτώση Σαμαρά. Ο ένας τραβούσε το χαλί από έξω και ο άλλος από μέσα. Αλληλοεξυπηρετούνταν και αλληλουποστηρίζονταν. Όπως το παράνομο ζευγάρι που το παίζουν ξένοι, άγνωστοι, χωρίς τίποτα κοινό (που απεχθάνονται ο ένας τον άλλον) ενώ στην πραγματικότητα τους ενώνουν πολλά και μοιράζονται τις πιο δυνατές επιθυμίες και ανάγκες τους.

Ο Σόιμπλε ήταν ο άνθρωπος με την βοήθεια του οποίου ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός. Ο Τσίπρας ήταν ο άνθρωπος με την προθυμία του οποίου ο Σόιμπλε πέρασε όλα όσα δεν κατάφερε με καμία άλλη κυβέρνηση. Για αυτό και ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που
παρέλαβε πλεονάσματα και ανάπτυξη αλλά υπέγραψε αχρείαστο μνημόνιο. Ο πρώτος πρωθυπουργός που έκλεισε τις τράπεζες και επέβαλε capital controls. Ο πρώτος πρωθυπουργός που δέσμευσε όλη την δημόσια περιουσία για 100 χρόνια. Ο πρώτος πρωθυπουργός που δέχτηκε να αλλάξει το μειωμένο ΦΠΑ στα νησιά. Ο πρώτος πρωθυπουργός που μας έφτασε τόσο κοντά στην δραχμή την επιστροφή στην οποία ζητάει ο Σόιμπλε από το 2011. Ο πρώτος πρωθυπουργός που περνάει δημοσιονομικούς κόφτες και υψηλά πλεονάσματα για πολλά χρόνια μετά την λήξη του προγράμματος. Ο πρώτος πρωθυπουργός που ζητάει συγνώμη (μέσω Τσακαλώτου) από τον Σόιμπλε επειδή δεν πήρε την άδεια του πριν ανακοινώσει το έκτακτο επίδομα (σανού).

Για όλες αυτές τις πρωτιές ποιος πανηγυρίζει; O Σόιμπλε ή η κοινωνία; Για την υπερφορολόγηση και τις περικοπές που οδήγησαν στην «υπεραπόδοση» των στόχων ποιος πανηγυρίζει; Δυστυχώς εκτός του Σύριζα, των ΑΝΕΛ και των μετακλητών τους, κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν πανηγυρίζει. Αντίθετα 9 στους 10 βλέπουν να κινούμαστε με ταχύτητα προς τον γκρεμό και 1 στους 5 νιώθει ντροπή. Η οργή, η απογοήτευση και η ντροπή έγιναν τα εθνικά μας συναισθήματα ξεπερνώντας συνολικά το 63%...

Το ποιος είναι με τον Σόιμπλε φαινόταν από το 2014 και έκτοτε ξεκαθαρίζει κάθε μέρα και περισσότερο. Το ποιος είναι ο «πρόθυμος» αποκαλύφθηκε… Το ποιος είναι «το αποκούμπι του Σόιμπλε στην Ελλάδα» το είδαμε! Το βιώσαμε! Το νιώσαμε! Το ποιος μπήκε άνετα στην βουλή και έγινε πρωθυπουργός χάρη στον Σόιμπλε και τα μνημόνια, είναι επίσης ολοφάνερο. Η ΝΔ κυβερνούσε και πριν τα μνημόνια. Κυβέρνησε και κατά την διάρκεια τους, θα κυβερνήσει και μετά. Αντίθετα ο Σύριζα θα συνέχιζε να παλεύει για την είσοδο του στην Βουλή... Πώς θα έχτιζαν «εχθρούς» χωρίς τον Σόιμπλε; Πώς θα γίνονταν αρεστοί και δημοφιλείς χωρίς εχθρούς; Πώς θα έφτιαχναν αφήγημα χωρίς μνημόνια; Πώς θα αποκτούσαν λόγο πολιτικής ύπαρξης (εξοστρακίζοντας και “αντικαθιστώντας” το ΠΑΣΟΚ); Πώς θα χρέωναν κάπου την επιλογή της λιτότητας που ΔΝΤ και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι υπενθυμίζουν με κάθε ευκαιρία πως δεν ζήτησαν ποτέ; Πώς θα αντάλλαζαν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (που ζητάει το ΔΝΤ) με την υπερφορολόγηση (ως αντίδοτο στην παντελή έλλειψη αναξιοπιστίας σας);

Περιμένω με αγωνία τις απαντήσεις στο επόμενο φύλο της Αυγής. Μέχρι τότε θα απέφευγα να θέτω τέτοια διλήμματα στον δημόσιο διάλογο. Γιατί οδηγούν αναπόφευκτα πια στην σύγκριση των δύο ετών ΣΥΡΙΖΑ (2015,2016) με τα δύο χρόνια ΝΔ (2013-2014).

Και δυστυχώς για τους επικοινωνιακούς εγκεφάλους της Κουμουνδούρου οι βιωματικές εμπειρίες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από κάθε προπαγάνδα. Και αναπόφευκτα κάθε μέλος της κοινωνίας (των πολιτών και όχι των μετακλητών) έρχεται αντιμέτωπο με το πραγματικό δίλημμα: Με την κοινωνία ή με τον ΣΥΡΙΖΑ;

*Ο κ. Νίκος Ρωμανός είναι Ψυχολόγος – Επιχειρηματίας, MBA, BA Psychology


Μοιραστείτε

Share/Bookmark

Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK

Δεν υπάρχουν σχόλια: