Το ίδιο συνέβη και με το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ όταν τα στελέχη και τα μέσα προπαγάνδας του ΚΚ μιλούσαν για μια ιμπεριαλιστική συνωμοσία και καλούσαν τα μέλη τους, για του λόγου το αληθές να καταναλώνουν προϊόντα "ύποπτα” για συγκέντρωση υψηλών ποσοτήτων ραδιενέργειας δημόσια.
Το ίδιο θα συνέβαινε ενδεχομένως και με το πραξικόπημα των σοβιετικών στην Πράγα το 1968, αν η ελληνική Χούντα είχε βάλει όλους τους πολίτες με δημοκρατικές ευαισθησίες στο "γύψο”.
Ο πρωθυπουργός που ανέτρεψε η Χούντα ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος της ΕΡΕ και όχι κάποιος Αλιέντε της ελληνικής αριστεράς.
Ο χώρος του φιλελεύθερου κέντρου μετά τον πόλεμο εμφανίστηκε διασπασμένος και δεν κατάφερε να επανασυστήσει τον προπολεμικό πόλο εξουσίας. Είτε ως κόμμα των Φιλελευθέρων ή των Προοδευτικών περιορίστηκε σε συμπληρωματικούς ρόλους προς δεξιά σχήματα όπως το Λαϊκό Κόμμα- ο Συναγερμός- η ΕΡΕ ή τα κεντροαριστερά όπως η ΕΠΕΚ- η Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ κλπ.
Αντιθέτως η δεξιά εμφανίζει μετά τον πόλεμο αξιομνημόνευτη συμπαγή παρουσία, είτε ως Λαϊκό Κόμμα, είτε ως Εθνικός Συναγερμός, ως ΕΡΕ ή Ν.Δ. Το 2012 ενώ το ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε η Ν.Δ. άντεξε παρά τα βάρη της ευθύνης για τη διαχείριση της περιόδου 2004-2009.
Η συντηρητική παράταξη επιβίωσε όμως οργανικά υποκύπτοντας ιδεολογικά στη μεταπολιτευτική κυριαρχία της αριστεράς.
Ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα κανείς δεν τολμά να δηλώσει αντικομμουνιστής ενώ θεωρείται φυσιολογικό να δηλώνει κάποιος αντιφασίστας, αντιχουντικός, αντιδεξιός, αντινεοφιλελεύθερος, αντιαμερικάνος, αντιγερμανός, αντισιωνιστής...
Αν εξαιρέσει κάποιος τους κ. Άδωνι Γεωργιάδη ή τον Μ. Βορίδη ελάχιστοι στην Ελλάδα (ιδίως από τα στελέχη πρώτης γραμμής της ΝΔ) τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκαν διατεθειμένοι να υπερασπιστούν την ιδεολογία της δεξιάς συντηρητικής παράταξης. Το νεοφιλελευθερισμό ουδείς τολμά να παραδεχτεί δημόσια πως τον ασπάζεται, όπως στα σοβιετικά καθεστώτα όλοι δημόσια αποτάσσονταν τον καπιταλισμό και δειλά μιλούσαν για ατέλειες του κρατικού σχεδιασμού που έπρεπε να διορθωθούν με ήπια μέτρα.
Τούτο είναι μια από τις πτυχές που μαρτυρούν την κατά κράτος επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας στη μεταπολίτευση.
Πριν λίγες μέρες ο κ. Λαλιώτης σε μια προσπάθεια όσμωσης του βαθέως ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για το λαό που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά.
Κανείς δεν βγήκε να υπερασπιστεί τη δεξιά...
Σίγουρα η δεξιά ευθύνεται για πολλά λάθη. Μετά τον πόλεμο όμως αποτέλεσε το βασικό κορμό με τον οποίο ο αστικοδημοκρατικός κόσμος απέτρεψε την προσπάθεια βίαιης και αυθαίρετης μετατροπής της χώρας σε σοβιετική επαρχία όπως η Βουλγαρία ή η Αλβανία.
Επιπλέον, η δεξιά του Παπάγου με τον επιτελικό σχεδιασμό του φιλελεύθερου Σπύρου Μαρκεζίνη δημιούργησαν το ελληνικό μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα που έφερε την Ελλάδα μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του πλανήτη.
Η Ελλάδα τις δεκαετίες του ‘50-60 και ‘70 είχε μεταβολή του ΑΕΠ κατά μέσο όρο υψηλότερη από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Έτσι φτάσαμε μεταξύ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου.
Μετά την έλευση της αριστεράς στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 η σχέση αντιστράφηκε. Η μεταβολή του ΑΕΠ ήταν χαμηλότερη του μέσου όρου του ΟΟΣΑ ενώ ο πληθωρισμός κάλπαζε.
Μικρή εξαίρεση στη μεταπολίτευση αποτέλεσε η περίοδος Σημίτη και αυτή μετά την είσοδο στο ευρώ. Η πρώτη οφείλεται στο πρόγραμμα σύγκλισης και η δεύτερη στα χαμηλά επιτόκια του ευρώ που αύξησαν την κατανάλωση.
Επί της ουσίας η Ελλάδα το ‘80 ξόδεψε όσα είχε συσσωρεύσει τις δεκαετίες που προηγήθηκαν, συν τα δανεικά και επιδοτήσεις που βρήκε διαθέσιμα. Η χρεοκοπία που βιώνει η χώρα έχει ονοματεπώνυμα. Το μακροπρόθεσμο και δομικό είναι Ανδρέας Παπανδρέου και το άλλο το βραχυπρόθεσμο είναι ο Κώστας Καραμανλής της περιόδου 2004-2008.
Στη μεταπολίτευση βιώνουμε την πλήρη παράδοση της δεξιάς και του φιλελεύθερου κέντρου στην ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς. Αν τελειώσει αυτή η κατάσταση η κατάσταση χρεοκοπίας δεν έχει τέλος...
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου