Το ρέκβιεμ της Μεταπολίτευσης

Γράφει ο Ηλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος δικηγόρος

Από τον Μάη του ’12, τότε που ο κόσμος αποδοκίμαζε μαζικά το πολιτικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών και ορισμένοι περίμεναν στη γωνία να καρπωθούν την πλήρη διάλυση ενός Κράτους που όδευε με μαθηματική ακρίβεια σε κατάρρευση, έχουν περάσει 6 χρόνια. Κι αν ακόμα αυτή η χώρα είναι ζωντανή, το οφείλει σε συγκεκριμένες δυνάμεις που διάλεξαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα γιατί εθνικό δεν είναι το εύηχο ή το εύκολο. Είναι το σαφές και το υπεύθυνο.

Εκείνες τις μέρες πέθανε η Μεταπολίτευση. Πέρασε οριστικά στην Ιστορία, μια περίοδος αμφιλεγόμενη που σημάδευσε και καθόρισε την πορεία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Αυτόματα άρχισε το πέρασμα στη νέα εποχή. Σε κλίμα συναίνεσης και ιστορικής εθνικής ευθύνης, η Κυβέρνηση Σαμαρά πέτυχε το αδιανόητο. Μέσα σε 2,5 χρόνια κράτησε την Ελλάδα όρθια μέσα στην Ευρώπη και το Ευρώ, ξαναβαζόντας την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και σταθερότητας.

Συγκεκριμένοι επιχειρηματικοί και πολιτικοί κύκλοι έπαιξαν τα ρέστα τους εις βάρος της χώρας και ανέτρεψαν την Κυβέρνηση. Τον Γενάρη του ’15 με όχημα ένα τσίρκο εθνολαικιστών που έταξε στους πάντες τα πάντα, ξαναέβαλαν την χώρα σε περιπέτειες. Η Ελλάδα άρχισε να οπισθοχωρεί με πρωτοφανείς αρνητικούς ρυθμούς και όσα κερδήθηκαν με τις μεγάλες θυσίες των Ελλήνων πολιτών, χάθηκαν μέσα σε λίγους μόνο μήνες.

Αν οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις δεν είχαν νομιμοποιήσει με την συμμετοχή τους το δημοψήφισμα-παρωδία, ίσως να μιλούσαμε υπό άλλες συνθήκες. Έδωσαν, όμως, στον Τσίπρα τη δυνατότητα να καθαρίσει τους εσωκομματικούς αντιπάλους που τον είχαν φέρει στην εξουσία ως σύντροφοι. Και το κυριότερο. Να κινητοποιήσει τους πιο βρώμικους μηχανισμούς της δεξιάς πολυκατοικίας που έψαχναν αφορμή να ξεφορτωθούν τον Σαμαρά. Βλέπετε, δεν βόλευε κανέναν ο Σαμαράς. Ούτε τον Τσίπρα που έβλεπε τις εφιαλτικές προβλέψεις του να δικαιώνονται, ούτε τους βαρώνους των κεντροδεξιών κύκλων που έβλεπαν στο πρόσωπο του έναν πολιτικό που κρατιέται στη ζωή χωρίς να τους προσκυνά.

Είμαστε πια στα μέσα του ’18 και τίποτε δε μοιάζει να έχει μείνει όρθιο. Η οικονομία παραπαίει, επενδυτές δεν έρχονται, όσοι αντέχουν ακόμα στην ασφυκτική πραγματικότητα της ελληνικής αγοράς έχουν εξαντλήσει τα όρια της υπέρβασης, η κοινωνία βράζει, η εγκληματικότητα -ειδικά στα νησιά- έχει ξεφύγει, ο τουρισμός πλήττεται κάθε μέρα και περισσότερο και η χώρα σέρνεται ταπεινωμένη και αναξιόπιστη την ώρα που γνωστοί και άγνωστοι κάνουν μπίζνες στις πλάτες της.

Δεν ξέρω πότε θα αποφασίσει να κάνει εκλογές ο Τσίπρας. Περιμένει την καταλληλότερη στιγμή αποσκοπώντας στη μικρότερη δυνατή φθορά. Αυτό που ξέρω σίγουρα, είναι πως η Ελλάδα δεν έχει αλλά περιθώρια. Όταν στηθούν κάλπες, πρέπει ο ιδεοληπτικός συρφετός που έφερε την Ελλάδα σε αυτό το σημείο να αποδοκιμαστεί πλήρως. Πρέπει ο κρατισμός, το πελατειακό Κράτος, τα αλλησβερήσια Κράτους-επιχειρηματιών να τελειώσουν μια για πάντα. Δεν ταιριάζουν τέτοιες κακίες συνήθειες στην καθημερινότητα ενός Κράτους που θέλει να νοικοκυρευτεί και να επανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία.

Ζούμε τα τελευταία χρόνια μια μάχη ανάμεσα στην Ελλάδα που θέλει να αλλάξει και να ξανασταθεί στα πόδια της περήφανη και σε ένα σύστημα που κάνει τα πάντα για να την κρατήσει κολλημένη στο χθες, δέσμια των παθογενειών της. Η Ελλάδα και θέλει και αξίζει καλύτερα. Δεν μας πάει αυτή η ταπείνωση, αυτή η εθνική κατάθλιψη. Μένει να αποδείξουμε όλοι, κάνοντας ο καθένας τη δική του προσωπική υπέρβαση, ότι αντέχουμε ακόμα. Ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα και πιο δυνατά από όσα μας χωρίζουν. Το παλιό κάνει την ύστατη προσπάθεια να αναστηθεί χρησιμοποιώντας τις πιο βρώμικες μεθοδεύσεις που γνώρισε η χώρα στη σύγχρονη Ιστορία της.

Όσοι πιστεύουμε στον σφυγμό αυτού του τόπου, πρέπει να σταθούμε ενωμένοι απέναντι του και να δώσουμε τη μάχη μέχρι τέλους. Χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK