Με την υποβολή της παραίτησης Τσίπρα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο χθες το απόγευμα, ξεκινά για την Ελλάδα (ουσιαστικά τουλάχιστον, μιας και τυπικά απαιτείται η θυροκόλληση του Προεδρικού Διατάγματος στο Κοινοβούλιο) η τελευταία φάση ενός πολιτικού κύκλου που ξεκίνησε την προηγούμενη δεκαετία.
Ένας πολιτικός κύκλος που θα παραμείνει πολύ βαθιά χαραγμένος, τόσο στα κιτάπια της Ιστορίας, όσο και στη μνήμη των πολιτών. Τα κέρδη και οι ζημίες, ιδίως οι δεύτερες, για τον καθένα προσωπικά αλλά και για το σύνολο της χώρας, ξεπέρασαν κάθε όριο και κάθε πρόβλεψη. Είτε ο απολογισμός γίνει με υλικά κριτήρια, είτε με ηθικά, τίποτε, ποτέ δεν θα είναι ξανά το ίδιο, μετά την αποχώρηση Τσίπρα από το Μέγαρο Μαξίμου.
Αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Η Ελλάδα, επί ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξη Τσίπρα, άλλαξε. Άλλαξε άσχημα και, σε πολλά σημεία, προς το δραματικά χειρότερο. Αλλά άλλαξε...
Οι βαθιές (αλλά όχι απαραίτητα καλές) αλλαγές όμως, δεν έχουν γίνει κατανοητές. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό και την έκταση που θα έπρεπε. Αλλά, καθώς η χώρα μπαίνει στο τελευταίο κομμάτι ενός κακοτράχαλου μονοπατιού, από τα χειρότερα που χρειάστηκε ποτέ να διανύσει καλό, πρέπον και (κυρίως) αναγκαίο είναι να γνωρίζουν όλοι ποια είναι η πραγματική κατάσταση.
Τα περιθώρια παρανόησης, λάθους ή ψεμάτων είναι μηδενικά. Δικαίωμα σ’ αυταπάτες, ούτε μπορεί να έχει πλέον κανείς, ούτε υπάρχει η δυνατότητα κάποιος να τις επιτρέψει. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι και ν’ αποτελέσει βασικό παράγοντα όλων των αποφάσεων, σε όλα τα μήκη και πλάτη της κατάστασης.
Μια ανασκόπηση όσων συνέβησαν τα τελευταία χρόνια δεν θα εξυπηρετούσε κανένα στόχο. Χρόνος για ιστορικές αναδρομές δεν υπάρχει και όποιος δεν διδάχθηκε από τη λαίλαπα του λαϊκισμού, τον τυφώνα του ωχαδερφισμού και τον κατακλυσμό του εαυτουλισμού και κομματισμού που ζήσαμε στα τελευταία τέσσερα και μισό χρόνια, δεν θα διδαχθεί ποτέ...
Το πρόβλημα για τη χώρα, βρίσκεται σε δύο σημεία:
Α. αφενός στα (βαρύτατα) τραύματα που έχει υποστεί, περνώντας μέσα από τη φωτιά και το τσεκούρι του τρίτου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, υποκρινόμενη ιδεοληπτικά ότι το εφάρμοζε, ενώ στην πράξη το καθιστούσε άχρηστο.
Β. αφετέρου στα (βαθιά ριζωμένα) προβλήματά της πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, τα οποία δεν είχαν προλάβει να λύσουν τα δύο προηγούμενα.
Το σύνολο όλων αυτών σχηματίζει μια εικόνα η οποία, στην καλύτερη περίπτωση, προκαλεί ρίγη ανησυχίας ενώ στη χειρότερη, προκαλεί τρόμο και γεννά εφιάλτες.
Μια εικόνα χώρας που, αργά αλλά σταθερά, οπισθοχωρεί και απομακρύνεται από την Ενωμένη Ευρώπη και τον ανεπτυγμένο κόσμο.
Μιας χώρας που κάνει συνεχώς μικρά βήματα προς τα εμπρός και μεγάλα προς τα πίσω.
Μιας χώρας που βρίσκεται σε κατάσταση ζόμπι και προσπαθεί να χωνέψει το "πάρε κόσμε αυτά που δεν έχουμε και ψήφισέ μας" .
Μιας χώρας διχασμένης σε πολλά και ενωμένης σε ελάχιστα.
Μιας χώρας με οικονομία υπό capital controls, με έλλειψη στοιχειώδους ρευστότητας και όπου όλες οι δραστηριότητες πλην τουρισμού αποδεικνύονται, αργά ή γρήγορα, ζημιογόνες...
Για να το πούμε απλά, βρισκόμαστε σε μία χώρα που στερείται κάθε έννοιας ανταγωνιστικότητας, που έχει ν’ αντιμετωπίσει ένα βαρύτατο χρέος και η οποία, σύμφωνα με το Global Business Complexity Index για το 2019, είναι η δυσκολότερη για τη δημιουργία και τη λειτουργία επιχείρησης, στον πλανήτη ολόκληρο!
Αυτή η χώρα για ν’ ανακάμψει, δεν μπορεί να στηριχθεί σε λογικές business as usual!
Αυτή η χώρα για να ξεφύγει από τον βάλτο, θα πρέπει να φτιάξει πολλές τεράστιες ομελέτες, με πάρα πολλά αυγά και όλα, μα ΟΛΑ, σπασμένα!
Αυτή η χώρα, αν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να έχει πολίτες έτοιμους να δεχθούν με ενθουσιασμό όλες τις απαραίτητες αλλαγές, άσχετα πόσο ξεβολευετικά (sic) οδυνηρές μπορεί να μοιάζουν!
Όποιος δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει και να "βάλει πλάτη" σε αυτές τις, απλές αλλά απαραίτητες για την πρόοδο όλων, ανάγκες, θα είναι άξια-ος της τύχης του...
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου