Η αλαζονεία και η βλακεία στέρησαν από τους Χρυσαυγίτες την υποστήριξη που θα μπορούσαν να έχουν από τους Συριζανέλ.
Τόσο η «Χρυσή Αυγή» και οι τραμπούκοι της όσο και οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου, που ανήλθαν στην εξουσία το 2015, ήσαν τα πολιτικά υποπροϊόντα μιας δύσκολης περιόδου κρίσης στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Επρόκειτο για καιροσκοπικούς λαϊκίστικους φορείς, οι οποίοι μέσω της αξιοποίησης της κρίσης, ένα και μόνο στόχο είχαν, την άνοδο στην εξουσία και τη συμμετοχή σε αυτήν. Την ίδια επιδίωξη είχε και ο κύριος Τσίπρας, που θεώρησε ότι η κρίση θα διέλυε τον δικομματισμό.
Οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος, Μιχαλολιάκος, Κασιδιάρης και άλλοι τινές, πίστεψαν ότι στην Ελλάδα των μνημονίων, είχαν μια μοναδική ευκαιρία να βγουν από την ανωνυμία και το περιθώριο και να απολαύσουν την εξουσία και τα προνόμιά της. Θεμιτές οι επιδιώξεις τους. Απο τη στιγμή που μια κοινοβουλευτική δημοκρατία αποδέχεται ότι μπορεί να χρησιμοποιούνται στους κόλπους της και αμφιλεγόμενα ως προς τη δημοκρατική τους υφή μέσα, η άνοδος των Συριζανέλ στην εξουσία ήταν και αυτή απολύτως θεμιτή.
Από το σημείο αυτό και μετά, η προσπάθεια του κ. Αλέξη Τσίπρα και των συνεταίρων του να μακροημερεύσουν στην εξουσία ήταν μέσα στη φυσική ροή των πραγμάτων. Ο τότε πρωθυπουργός και επικεφαλής του Σύριζα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η άσκηση της εξουσίας κάθε άλλο παρά συναρπαστική θα ήταν για τον ίδιο και τον πολιτικό του σχηματισμό, πολύ σωστά, κατά τη λογική του έστρεψε την προσοχή του στο πώς θα μπορούσε να αποδυναμώσει τα δύο μεγάλα κόμματα της εξουσίας, δηλαδή τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Ευτυχώς δε γι' αυτόν, το τελευταίο είχε ήδη συρρικνωθεί και ένα μέρος του είχε προσχωρήσει στον Σύριζα. Αντιθέτως η ΝΔ παρέμενε αρκετά ισχυρή και ο μόνος τρόπος να περιορισθεί η δύναμη της ήταν να δημιουργηθούν συνθήκες διασπασής της.
Τότε, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας, καθοδηγούμενος και από συμβούλους του σοσιαλιστή Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ, συνέλαβε το σχέδιο της απλής αναλογικής και της διάσπασης της «Νέας Δημοκρατίας», στο εσωτερικό της οποίας ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της δεν είχε και πολλά ισχυρά ερείσματα.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, όλων των παραπάνω τακτικών κινήσεων, μια σειρά από αστοχίες και γεγονότα, όπως η τραγική φωτιά στο Μάτι τον Ιούλιο 2018 όχι μόνον ανέτρεψαν τους σχεδιασμούς του κ. Τσίπρα και των επιτελών του, αλλά προκάλεσαν τριγμούς και μέσα στο κόμμα του. Κάποια επώνυμα στελέχη του δυσφορήσαν πλέον ανοικτά για τα παιχνίδια της ομάδας Τσίπρα-Πολάκη με την άκρα δεξιά και θεώρησαν ατυχέστατο το «στήσιμο» της σκευωρίας Novartis, η οποία έδειξε επιπροσθέτως και το θλιβερό διανοητικό επίπεδο κάποιων κολαούζων της εξουσίας.
Θλιβερή ήταν επίσης και η τακτική του Σύριζα να καλλιεργεί το μίσος στην κοινωνία. Η τακτική αυτή, η οποία αποτελεί κύριο γνώρισμα των φραστικού τύπου πολιτικών σχηματισμών, από μόνη της έφερε το κόμμα «της πρώτη φορά αριστεράς» αντιμέτωπο με ένα μεγάλο μέρος των ντόπιων μέσων μαζικής επικοινωνίας.
Όπως επισημαίνει ο κατά τα άλλα φιλικός προς τον Σύριζα Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης κ. Νίκος Μαραντζίδης «η υποστήριξη ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας προς την κυβέρνηση και η έντονη αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση πολλών ανθρώπων που θεωρούνται διαμορφωτές κοινής γνώμης -η οποία κάνει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δυσανασχετούν αισθανόμενα πως βρίσκονται απέναντι σε ένα εχθρικό τείχος- δεν πηγάζει από κάποια συμπαιγνία των ΜΜΕ με την πολιτική εξουσία.
Γεννήθηκε πριν από χρόνια λόγω του ύφους και της μεθοδολογίας με την οποία πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έσπειρε το μίσος ή έστω ανέχθηκε το μίσος για εκλογικούς λόγους, και τώρα το εισπράττει πίσω. Και το ένα και το άλλο ήταν και είναι επιζήμια για τη δημοκρατία και τη χώρα.
Για σημαντικό χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε το χαρτί της αντισυστημικής δύναμης, αλλά σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης. Πίστεψε πως είναι το νέο που γεννήθηκε στα ερείπια του παλιού κόσμου. Πίστεψε πως «κανένας θεσμός, παρά μόνο ο λαός». Συμμάχησε με δυνάμεις παραληρηματικές στη βάση της κοινής «αντι-μνημονιακής» στάσης. Αντιμετώπισε όσους του ασκούσαν κριτική ως διεφθαρμένους, ως «εχθρούς του λαού».
Την ίδια τακτική όμως ακολουθεί και σήμερα ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είναι απορίας άξιον πώς θα μπορέσει να ενσωματωθεί στην ευρωπαϊκού τύπου σοσιαλδημοκρατία.
Πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε με ποια κριτήρια ο έγκριτος καθηγητής κ. Νίκος Μαραντζίδης κατατάσσει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο, όταν τον ακούει να λέει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι «ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας».
Για ποια σοσιαλδημοκρατία μιλάμε, από τη στιγμή που ο κ. Παύλος Πολάκης καθημερινά καθυβρίζει πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι όντως σε κάποια φάση της συμμετοχής τους στην εξουσία, υπήρξαν συνεπέστατοι σοσιαλδημοκράτες.
Πολύ φοβούμεθα ότι η λενινιστική παιδεία του κ. Αλ. Τσίπρα, τον φέρνει πολύ πιο κοντά στα λαϊκιστικά ακροδεξιά μορφώματα, παρά στη σοσιαλδημοκρατία και την ιστορία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου