Πηγή : Περιοδικό Ρεσάλτο - Δεκέμβριος 2005
«Οι πάντες παπαγαλίζουν τους πάντες, μα κανένας δεν παρουσιάζει ισχυρά στοιχεία. Πρόσεξα ότι στην Ολλανδία, κάποιοι θέλουν να αποδείξουν με οποιοδήποτε κόστος ότι έχει συντελεστεί γενοκτονία. (…). Εάν έχουν συμβεί εκτελέσεις, οι Σέρβοι τις κρύβουν πάρα πολύ καλά. Ωστόσο, εγώ δεν πιστεύω τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Την ημέρα μετά την πτώση της Srebrenica, 13 Ιουλίου, έφτασα στο Bratunac κι έμεινα εκεί για οκτώ ημέρες. Είχα τη δυνατότητα να πάω οπουδήποτε ήθελα. Μου παραχωρήθηκε κάθε δυνατή βοήθεια. πουθενά δεν εμποδίστηκα.»
Captain Schouten
Στρατιωτικός Διοικητής Ο.Η.Ε
Het Parool, 27 Ιουλίου 1995
Φέτος τον Ιούλιο κυκλοφόρησε ένα κείμενο υπογραφών το οποίο ζητά την καταδίκη της μεγάλης σφαγής των 8.000 αμάχων στη σερβική πόλη Srebrenica, «τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οργανωμένη εν ψυχρό με στόχο την εθνοκάθαρση, την οποία η διεθνής κοινότητα δεν απέτρεψε παρά την ανειλημμένη υπόσχεσή της να προστατεύσει τον πληθυσμό», μια σφαγή που «συμβολίζει την απόλυτη φρίκη και χαρακτηρίζει το καθεστώς που την διέπραξε». Στην Ελλάδα, «σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο, σε αντίθεση με όλη την Ευρώπη, μας παραπληροφόρησαν και μας ενέταξαν άκριτα σε ένα κοινό ψυχολογικό πόλεμο με το εγκληματικό καθεστώς Μιλόσεβιτς, με πρόσχημα την Ορθοδοξία, την πατροπαράδοτη ελληνοσερβική φιλία και τον δήθεν ‘αντιιμπεριαλισμό’». Το κείμενο κλείνει προβάλλοντας την απαίτηση προς την ελληνική πολιτεία να ζητήσει δημοσίως συγνώμη από τις οικογένειες των 8.000 σφαγιασθέντων και να απαιτήσει να λογοδοτήσουν όσοι έλληνες «εθελοντές» συνέπραξαν στο μεγάλο έγκλημα και οι γνωστοί-άγνωστοι που τους ενέπλεξαν.
Μεταξύ των 163 πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, 5 πολιτικών κι άλλων πολιτών υπογράφουν οι: Α. Ανδριανόπουλος, Γ. Βαλλιανάτος, Σ. Βωβού, Γιάννης και Γιώργος Γιαννουλόπουλος, Η. Κανέλης, Α. Λιάκος, Π. Κουναλάκης, Θ. Λίποβατς, Σ. Μάνος, Τ. Μίχας, Ν. Μπίστης, Μ. Παπαγιαννάκης, Ά. Ρήγος και Ρ. Σωμερίτης.
Όταν βλέπει κανείς τα ονόματα των πιο ακραιφνών νεοφιλελεύθερων βουλευτών να βρίσκονται πλάι στα ονόματα εκπροσώπων της ανανεωτικής αριστεράς, του Πα.Σο.Κ. και «λοιπών λαϊκοδημοκρατικών δυνάμεων» της δημοσιογραφίας και της Ανώτατης Εκπαίδευσης θα πρέπει αν μη τι άλλο, να είναι επιφυλακτικός. Επειδή, όμως, επιφύλαξη και καχυποψία λίγο απέχουν μεταξύ τους, κι επειδή η καχυποψία είναι κατηγόρια, το καλύτερο είναι να κινηθεί κανείς προς την έρευνα.
Το βασικό πλαίσιο
Αν πρέπει να λάβουμε μια αφετηρία των γεγονότων, ας είναι η συνεδρίαση του συμβουλίου του SDA το Δεκέμβρη του 1991. Αυτό το κόμμα αποφάσισε να υλοποιήσει μια ριζοσπαστική εθνοτική πολιτική με τελικό στόχο την «dzamahirija» ή αλλιώς το Ισλαμικό κράτος. Οι μουσουλμάνοι έπρεπε να αποικίσουν την ανατολική Βοσνία σε μεγάλους αριθμούς. Χιλιάδες μουσουλμάνοι από το Sandzak μετανάστευσαν στη Βοσνία και απόγονοι Βοσνίων μουσουλμάνων, κλήθηκαν να επιστρέψουν.
Στις αρχές του 1992 προσκλήσεις που μοιράζονταν σε όλη τη χώρα καλούσαν για μια μαζική συνάντηση μουσουλμάνων στο Bratunac, την πρώτη μέρα του Bajram, το γιορταστικό τέλος του Ramadan. Η πρωτοβουλία γι’ αυτή την εκδήλωση στο «γεωγραφικό κέντρο των μουσουλμάνων ολόκληρης της Γιουγκοσλαβίας» ήταν του Εθνικού Μουσουλμανικού Συμβουλίου, το οποίο ανοιχτά συνηγόρησε στον οπλισμό πολιτών και στην εγκαθίδρυση μουσουλμανικού κράτους μέσα στα βοσνιακά σύνορα. Οπλισμένες συμμορίες Μουσουλμάνων, μερικές από αυτές φατρίες της Πατριωτικής Λίγκας – η οποία είχε ιδρυθεί στη γειτονική Vlascenica – άρχισαν να τρομοκρατούν Σέρβους κατοίκους σε μικρότερες πόλεις με Μουσουλμανικές πλειονότητες στις 12 Απριλίου του 1992. Στις 6 Μαΐου, μουσουλμάνοι από το Potocari και την Srebrenica, πραγματοποίησαν επίθεση στα χωριά Gniona και Bljeceva. Σπίτια Σέρβων λεηλατήθηκαν και κάηκαν και ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού δεν βγήκε ζωντανό από τη δοκιμασία. Επικεφαλής της επίθεσης στη Gniona ήταν ο Naser Oric.
Αρχικά, μεταξύ Μαΐου 1992 και Απριλίου 1993, όλες οι πόλεις με σερβική πλειοψηφία δέχτηκαν επίθεση. Έπειτα, πόλεις με σερβική μειοψηφία περικυκλώθηκαν από Μουσουλμανικές πόλεις, και τελικά ολόκληρες περιοχές με πυκνό σερβικό πληθυσμό – Podravanja, Kravica και Skelani – μπήκαν στο στόχαστρο. Η εβδομαδιαία Σερβοβοσνιακή εφημερίδα Javnost αναφέρει στις 23 Δεκέμβρη 1995, ότι σε όλο το Podrinje 192 χωριά κάηκαν, 2.800 Σέρβοι σκοτώθηκαν και 6.000 τραυματίστηκαν. Αυτά τα εγκλήματα εναντίον Σέρβων πολιτών ακόμη περιμένουν την «ανεξάρτητη έρευνα», αν και έχουν επιβεβαιωθεί από Ολλανδούς στρατιωτικούς διοικητές του Ο.Η.Ε…
Η επίθεση στη Srebrenica, σύμφωνα με τον Mladic, πρωταρχικά δεν ήταν σχεδιασμένη για να καταληφθεί ολόκληρη η περιοχή. «Οι μουσουλμάνοι τράπηκαν σε φυγή σε μεγάλους αριθμούς τη νύχτα πριν από την επίθεση», αναφέρει ο εκπρόσωπος του ολλανδικού στρατού στη Washington, συνταγματάρχης G. Van Oppen (Fries Dagbad, 13 Οκτώβρη 1995). Αλλά ο Michael Evans από τους Times, ήδη το ‘ξερε τη 13η Ιουλίου όταν έγραφε, αναφερόμενος σε πηγές από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ότι μουσουλμάνοι διοικητές εγκατέλειψαν την πόλη ύστερα από παρότρυνση ανωτέρων τους, τη νύχτα πριν το πρώτο σερβικό τανκ μπει στην πόλη.
Οι Σέρβοι ακόμη και να ήθελαν να εξοντώσουν 8.000 με 10.000 μουσουλμάνους θα αντιμετώπιζαν ένα σοβαρό πρόβλημα. Δεν θα τους έβρισκαν εκεί! Αν και το γεγονός ότι μουσουλμανικές φατρίες αντιμάχονταν η μία την άλλη, μας είναι γνωστό από τις καταθέσεις του ολλανδικού στρατιωτικού προσωπικού, κανείς δεν αναρωτήθηκε πόσους μουσουλμάνους σκότωσαν οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι! Τουλάχιστον σε δύο περιπτώσεις μουσουλμανικές δυνάμεις ενεπλάκησαν μεταξύ τους. Σύμφωνα με τον στρατηγό Couzy, η πρώτη περίπτωση είχε να κάνει με το αν οι οχυρώσεις της Srebrenica έπρεπε να υπερασπιστούν ή να εγκαταλειφθούν. Ο αριθμός των θυμάτων παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστος ή… συγκαλυμμένος.
Τα δυτικά ΜΜΕ και η κατασκευή μιας γενοκτονίας: «οι αποδείξεις»
Ο Σέρβος κάμεραμαν και δημοσιογράφος Zoran Petrovic-Pirocanac είναι θυμωμένος. Σκέφτεται σοβαρά να λάβει νομικά μέτρα, τώρα που η δουλειά του παρουσιάζεται σα μέρος των αποδεικτικών στοιχείων, που στοιχειοθετούν μαζική δολοφονία. Το γερμανικό εβδομαδιαίο περιοδικό Stern της 16ης Νοεμβρίου του 1995, τοποθέτησε το ακόλουθο απόσπασμα κάτω από φωτογραφία που πάρθηκε από δική του βιντεολήψη:
«Δευτερόλεπτα πριν από το φονικό: Οπλισμένοι Σέρβοι αναχαιτίζουν μια ομάδα Μουσουλμάνων κοντά στο Konjevic Polje. Ένας Σέρβος κάμεραμαν αποτυπώνει τη σκηνή μέχρι που ξεσπούν οι πρώτοι πυροβολισμοί.»
Αλλά ο Petrovic υποστηρίζει ότι βρέθηκε για πολλή ώρα στην συγκεκριμένη περιοχή, τόσο πριν όσο και μετά τη σκηνή που τράβηξε. Και δεν είδε κανένα έγκλημα.
Ένας μικρός αριθμός μαρτύρων υποστηρίζει ότι η ομάδα των μουσουλμάνων μαχητών που παρέμεινε στη Srebrenica, μεταφέρθηκε με φορτηγό και λεωφορείο στο ένα από τα δύο σημεία εκτέλεσης στις 14 Ιουλίου 1995, στα περίχωρα του χωριού Karakaj, κοντά στο Zvornik. Μιλούν για μαζικές δολοφονίες με δύο και πλέον χιλιάδες θύματα. Οι επιζήσαντες των υποτιθέμενων εκτελέσεων τελικά έπεσαν στην ίδια τους την παγίδα. Τα ΜΜΕ που προσπάθησαν με κάθε μέσω να προβάλλουν την κατασκευή «γενοκτονία», αποκάλυψαν άθελά τους τις σαθρές τους μαρτυρίες. νας από τους βασικούς μάρτυρες, ο στρατιώτης Mevludin Oric, έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη τον Οκτώβρη του 1995, στο κροατικό περιοδικό «Nadjeljna Dalmacija». Ο Oric, που είπε ότι «ο πατέρας μου εξαφανίστηκε, οι τέσσερις γαμπροί μου και πολλά από τα ξαδέλφια μου έχουν δολοφονηθεί», αποδείχτηκε συγγενής του Naser Oric, αρχηγού των ισλαμιστικών δυνάμεων στη Srebrenica και κατηγορούμενου από τους Σέρβους για εγκλήματα πολέμου. Εναντίον του το δικαστήριο της Χάγης τελικά κατέθεσε κατηγορητήριο μην μπορώντας να κλείσει τα μάτια στις θηριωδίες που είχε διαπράξει. Παρ’ ολ’ αυτά η κατάθεσή του δε φαίνεται να αμφισβητήθηκε.
Η προσωπική ιστορία του Oric, είναι λόγος ικανός για να αμφιβάλλει κανείς, αλλά οι αντιφάσεις στις διηγήσεις του Smail Hodzic και του Hurem Suljic είναι επίσης προφανείς.
Smail Hodzic: Ένα γήπεδο μπάσκετ, γίνεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, γίνεται ένα σχολείο…
Ο Hodzic αρχικά είπε ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σερβικών ενεδρών στο δρόμο για το Zvornik. Αιχμαλωτίστηκε κι έπειτα μεταφέρθηκε σε ένα «γήπεδο μπάσκετ κοντά στο Bratunac» κι ακολούθως στο σημείο της εκτέλεσης, «ένα μεγάλο αγρό, κοντά σε ένα δάσος», δήλωσε στην Alexandra Stiglmayer στην Die Woche, στις 28 Ιουλίου. Λίγες μέρες μετά, ο Hodzic είπε στον Roy Gutman (Die Tageszeitung, 11 Αυγούστου), ότι κρατήθηκε αιχμάλωτος στο «ποδοσφαιρικό στάδιο στη Nova Kasaba», απ’ όπου αυτός και κάποιοι άλλοι μεταφέρθηκαν για να εκτελεστούν, «πιθανότατα σε μια πόλη που λεγόταν Grbavce». Κατά την τρίτη εκδοχή της ιστορίας, ο Hodzic είπε στην Aida Cerkez του Associated Press, ότι μοιράστηκε την ίδια εμπειρία με τον Oric, τον Suljic και τον Advic. Ότι δηλαδή, μεταφέρθηκε σε «ένα σχολείο στο Krizevci» και ότι οι εκτελέσεις γίνονταν κοντά στο Karakaj!
Hurem Suljic: Φόνος σε σχολείο, γίνεται ξυλοδαρμοί σε πολυκατάστημα
Σ’ αυτό το σχολείο πράγματι γίνονταν φόνοι, σύμφωνα και με τον Hurem Suljic. Στις 16 Φεβρουαρίου εκείνου του έτους, μίλησε στο BBC Newsnight. Απόσπασμα σε βίντεο από κάποιο αόριστο «σχολείο κοντά στο Karakaj», πράγματι έδειχνε τρύπες από σφαίρες στους τοίχους, μία στο ταβάνι και μία μέσα στην τουαλέτα. Αλλά στο άρθρο του Suljic στη Washington Post της 6ης Νοεμβρίου του 1995, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για εκτελέσεις σε σχολείο. Υπάρχει αναφορά σε ξυλοδαρμούς σε πολυκατάστημα κοντά στο Bratunac, την περιοχή όπου ο Suljic υποτίθεται ότι κρατήθηκε αιχμάλωτος!
Γυναίκα από Σερβία: Σχολείο γίνεται τελικά αθλητικό συγκρότημα
Στο Bratunac, υπάρχει άλλο ένα σχολείο όπου υποτίθεται ότι έγιναν σφαγές, σύμφωνα με τον Robert Block (The Independent, Ιούλιος 1995). Μια γυναίκα ερωτάται. Υποτίθεται ότι είναι κάτοικος Σερβίας, η οποία πρόσφατα επισκέφτηκε τον γαμπρό της, έναν στρατιώτη του Σερβοβοσνιακού στρατού: «Μου είπαν ότι μόνο εχθές (Δευτέρα 17 Ιουλίου 1995), σκότωσαν 1.600 άτομα κι εκτιμούν ότι έχουν σκοτώσει περίπου 7.000 συνολικά», δήλωσε. Λίγες μέρες μετά, μια συνάδελφος του Block, η Louise Branson από τους Sunday Times, έφερε ξανά τη γυναίκα απ’ τη Σερβία στο φως της δημοσιότητας. Ο υποτιθέμενος σύζυγός της, επίσης μαχητής του Σερβοβοσνιακού στρατού, έκανε λόγο για μαζικούς πυροβολισμούς με πάνω από 3.000 νεκρούς. Μόνο που δεν ήταν σε ένα σχολείο στο Bratunac, αλλά σε κάποιο αθλητικό συγκρότημα!
Αξίζει να τονιστεί ότι οι γραφειοκράτες του Ο.Η.Ε. κατηγορούν τις σερβικές δυνάμεις για μαζικές δολοφονίες, ακόμη κι αν έχουν διατυπωθεί αντίθετες απόψεις από στρατιωτικούς διοικητές του Ο.Η.Ε., οι οποίοι ήταν παρόντες κατά τη διάρκεια των μαχών. Πρώτα διατυπώνουν τις κατηγορίες, και έπειτα βγαίνουν να ψάξουν για στοιχεία…
Οι μαζικοί τάφοι
Τρία χρόνια μετά τη μάχη της Srebrenica, το 1998, η προσπάθεια για την ανεύρεση στοιχείων ήταν ακόμη «καθ’ οδόν», καθώς όλο και περισσότερα σημεία στην ευρύτερη περιοχή της Srebrenica ανασκάπτονταν προς αναζήτηση «μαζικών τάφων», που υποτίθεται ότι περιείχαν τις σωρούς των θυμάτων από τη «Σφαγής της Srebrenica». Όπως και με τις ανασκαφές των προηγούμενων ετών, αντιπρόσωποι του συμβουλίου ασφαλείας του Ο.Η.Ε. γι’ αυτό το θέμα, έδωσαν συνέντευξη τύπου. Πληροφορίες από αυτή την συνέντευξη, όπως παρουσιάζονται στους New York Times, προκαλούν ερωτηματικά σχετικά με την αξιοπιστία της δικαστικής δουλειάς της σχετικής επιτροπής. Ο Mike O’ Connor, που είχε αναλάβει την κάλυψη της ανασκαφής κοντά στο χωριό Kamenica, την Άνοιξη του 1998, γράφει:
«Οι εκταφές του 1996 (της πρώτης χρονιάς ανασκαφών) αποκάλυψαν 460 πτώματα, […], άλλα 7.500 ακόμη αγνοούνται από την πόλη της Srebrenica. Η ανεύρεση των υπολοίπων είναι ο στόχος των ανακριτών, αρμοδίων για τα εγκλήματα πολέμου, εδώ και δύο χρόνια».
Ανακριτές της ειδικής αρχής, είπαν ότι αυτό που ήλπιζαν να βρουν «θα ενισχύσει το κατηγορητήριο εναντίον των δυο Σερβοβόσνιων ηγετών» Radovan Karazic και Radko Mladic, οι οποίοι κατηγορούνται για γενοκτονία από το ειδικό δικαστήριο.
Δύο μήνες μετά, οι NY Times έγραφαν ότι ο συνολικός αριθμός των αγνοουμένων ήταν 7.300 άνθρωποι, ότι 1.000 πτώματα είχαν βρεθεί, αλλά ότι «μόνο 15 από αυτά έχουν αναγνωριστεί». Άλλα άρθρα έδιναν μια παρόμοια εικόνα. Αλλά αν η ανεύρεση των υπολοίπων 7.000 αγνοουμένων ήταν ο σκοπός των ανακριτών για πάνω από δύο χρόνια, το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Πού βασίστηκε το δικαστήριο για να στηρίξει τις κατηγορίες για «γενοκτονία», αν δεν είχε ούτε καν τις αποδείξεις ότι συνέβη η σφαγή, για την οποία κατηγορούνται οι δύο Σερβοβόσνιοι ηγέτες;
Ο O’ Conor γράφει ότι το δικαστήριο πρέπει τώρα να προσπαθήσει να «αποδείξει ότι τα χώματα γύρω από τα πτώματα προέρχονται από μαζικούς τάφους». Μήπως αυτό σημαίνει ότι αυτό που υποτίθεται ότι ήταν οι «μαζικοί τάφοι» ήταν είτε άδειο είτε δεν διέθετε αρκετά πτώματα για να στηρίξει τους ισχυρισμούς τους;
Υπό αυτές τις συνθήκες, φαίνεται ότι το δικαστήριο έφτιαξε το κατηγορητήριο των Karadzic και Mladic με την εξής αρχή: «Κατηγορούμε τώρα και ψάχνουμε για τα στοιχεία του εγκλήματος αργότερα». Και ακόμη κι όταν τα στοιχεία δεν βρίσκονται, δεν υπάρχει περίπτωση να σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο επανεξέτασης του κατηγορητηρίου ή απόσυρσής του…
Τώρα, μετά απ’ όλ’ αυτά, τι μπορούμε να πούμε για τον αριθμό των αγνοουμένων με βεβαιότητα; Η Srebrenica είναι το συγχωροχάρτι του ΝΑΤΟ. Συγχωρεί όλες τις αμαρτίες. Στην Ελλάδα, η μαζική λαϊκή αντίδραση στην αμερικάνικη πολιτική και στην ευρωπαϊκή συναίνεση στα Βαλκάνια, έτσι όπως εκφράστηκε με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις τόσο στην περίπτωση των βομβαρδισμών στη Σερβία, όσο κι αργότερα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, η ενεργή συμπαράσταση του ελληνικού λαού στους δοκιμαζόμενους πληθυσμούς των παραπάνω χωρών, ήταν αυτή που περιόρισε και φίμωσε τα αμερικανοθρεμμένα «παπαγαλάκια» των ελληνικών ΜΜΕ. Σήμερα φαίνεται πως ήρθε η ώρα να «ξαναλαλήσουν». Στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιστρατεύουν φιλελεύθεροι και κεντροαριστεροί κάθε μέσο και με νέο-αριστερή φρασεολογία επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Στο όνομα του αντι-εθνικισμού επιχειρούν να βάλουν στον ίδιο τορβά θύτες και θύματα. Να παραπλανήσουν και να ξανα-δικαιώσουν τους ΝΑΤΟϊκούς ιμπεριαλιστές για τις δολοφονικές επιλογές τους.
Ο καθείς και τα όπλα του λοιπόν. Όλοι αυτοί παρέδωσαν τα δικά τους στην αυτοκρατορική ύβρη. Το φρικώδες έγκλημα των βομβαρδισμών, η ΝΑΤΟϊκή επίθεση και θηριωδία, η δικτατορική αυθάδεια και υποκρισία του ΝΑΤΟ «εξατμίζονται» και αντικαθίστανται από μια κατασκευή, από το αναμάσημα της ΝΑΤΟϊκής μυθολογίας. Μιας μυθολογίας που ταχυδακτυλουργικά αναστρέφει το πραγματικό, το αδειάζει από ιστορία, εξανεμίζει το ταξικό του περιεχόμενο και το δαιμονοποιεί.
Θράσος απύθμενο! Προσκυνούν τις κατουρημένες ποδιές του ΝΑΤΟ και αυτοαναγορεύονται σε εραστές της αλήθειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Το 1991, ο δήμος της Srebrenica είχε 37.211 κατοίκους, από τους οποίους οι 27.118 ήταν μουσουλμάνοι (72.8%) και 9.381 Σέρβοι (25.2%). Το Bratunac είχε 33.575 κατοίκους: 21.564 Μουσουλμάνους (64.2%) και 11.479 Σέρβους (34.2%). Αγρότες, καθώς ήταν, οι Σέρβοι κατείχαν περισσότερη γη απ’ όση οι μουσουλμάνοι. «Εθνικές αναμίξεις» υπήρχαν μόνο στα μάτια επιφανειακών παρατηρητών. Τα περισσότερα χωριά και συνοικίες είχαν σαφείς εθνο-θρησκευτικές πλειοψηφίες, είτε Σέρβους, είτε Μουσουλμάνους. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε πρόβλημα, λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου, όταν η πίεση οξύνθηκε και όταν και οι δύο πληθυσμιακές ομάδες άρχισαν να αισθάνονται ευπρόσβλητες.
Ο Mevludin Oric γεννήθηκε σε μια πόλη κοντά στη Srebrenica. Πήγε ως εθελοντής στην Κροατία το Γενάρη του 1992, όπου κι έλαβε στρατιωτική εκπαίδευση. Κατέληξε μέλος της κακόφημης κροατικής μπριγάδας εθελοντών ‘Βασιλιάς Tomislav’ στην Ερζεγοβίνη, όπου και βοήθησε στην κατάληψη των οχυρωμάτων στην Capljina (που αργότερα έγινε στρατόπεδο συγκέντρωσης για Σέρβους). Μετά από σύντομες διακοπές στην Κροατία, ο Oric πέρασε στην Posavina, όπου πραγματοποιήθηκε και η πρώτη μαζική δολοφονία κι ο πόλεμος ούτε που είχε αρχίσει. Τα θύματα δεν ήταν ούτε Κροάτες, ούτε μουσουλμάνοι, αλλά Σέρβοι. Όταν ο Oric έμαθε για τις μάχες γύρω από τη Srebrenica, αποφάσισε να γυρίσει στα γνώριμα λημέρια του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου