Γυναίκες Ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δεν ρώτησες ποιόν πας να κατακτήσεις;
του Σάββα Καλεντερίδη
Πηγή: infognomonpolitics
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 οι Έλληνες απέδειξαν ότι ξέρουν να ομονοούν και να γίνονται ένα σώμα μπροστά στην εχθρική απειλή και έδειξαν ότι ξέρουν να πολεμούν σαν λιοντάρια, απέναντι σε αριθμητικά υπέρτερο και τεχνικά ανώτερο αντίπαλο.
Και άλλοι λαοί πολέμησαν τους Γερμανούς, ο αγώνας όμως των Ελλήνων ήταν αυτός που έδωσε το χρόνο και την ευκαιρία στους Σοβιετικούς να δώσουν το καθοριστικό πλήγμα και να αποδυναμώσουν τη ναζιστική απειλή. Και δεν είναι ανάγκη να επικαλεστούμε ρήσεις ξένων ηγετών για να το αντιληφθούμε αυτό. Αρκεί η κοινή λογική και μια απλή ανάγνωση της ιστορίας.
Το τίμημα της θυσίας του ελληνικού λαού στην αρχή στα βουνά της Ηπείρου και στα οχυρά του Μεταξά και στη συνέχεια στην ένδοξη εθνική αντίσταση, που έγινε πρώτα για τη δική του τιμή και αξιοπρέπεια και μετά για τα συμμαχικά συμφέροντα, ήταν να εμπλακεί στη συνέχεια στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό Δύσης και Ανατολής, ανταγωνισμός που παρέσυρε την Ελλάδα στα "δόντια της μυλόπετρας", στον καταστροφικό εμφύλιο...πόλεμο.
Στην προσπάθειά τους να εντάξουν την Ελλάδα η κάθε μια στη δική της σφαίρα επιρροής, Αγγλία και Ρωσία (Σοβιετική Ένωση), έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να καταστραφεί το τεράστιο κεφάλαιο του Έπους του '40 και της Εθνικής Αντίστασης, στήνοντας την παγίδα του εμφύλιου σπαραγμού.
Όταν η Ευρώπη και η ίδια η κατεστραμένη Γερμανία, μετά το πέρας του πολέμου, προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές της, στην Ελλάδα ο εμφύλιος σπαραγμός γκρέμιζε ό,τι είχε αφήσει όρθιο ο πόλεμος και η τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων.
Το τελικό ζητούμενο του εμφύλιου σπαραγμού για τους μεγάλους παίκτες, πέρα από την ιδεολογική σύγκρουση και από το τί επιζητούσαν και επεδίωκαν οι αλληλοσυγκρουόμενοι Έλληνες, ήταν ο γεωπολιτικός προσανατολισμός της Ελλάδος.
Τελικά, επικράτησε ο εθνικός στρατός και η Ελλάδα εντάχθηκε στο "στρατόπεδό" της Δύσης, παίρνοντας ως "δώρο" τα Δωδεκάνησα από την ηττημένη Ιταλία, για να υποστεί, όμως, στη συνέχεια τεράστιες εθνικές απώλειες και ήττες κυρίως απέναντι στην Τουρκία, που έπαιξε με πανουργία το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Ελλάδα, που έβλεπε το 1942 ανήμπορη, καθότι ήταν κάτω από τριπλή κατοχή, το αδηφάγο τουρκικό κεμαλικό κράτος να καταστρέφει οικονομικά τον Ελληνισμό της Πολης, με το περίφημο Varlik Vergisi, μετά τον πόλεμο, το 1955, είδε να βανδαλίζεται ο Ελληνισμός της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου από τη νεόκοπη σύμμαχο, την Τουρκία.
Η Ελλάδα της θυσίας και της προσφοράς στους συμμάχους, προσανατολισμένη-αιχμάλωτη στη Δύση, αναγκάστηκε να συρθεί στις συμφωνίες Λονδίνου-Ζυρίχης, που οδήγησαν στο αδιέξοδο το Κυπριακό και στις απελάσεις των Ελλήνων της Πόλης, του 1964, δέχτηκε το προδοτικό πραξικόπημα του 1967, που έγινε με αποκλειστικό σκοπό το διαμελισμό της Κύπρου και από το 1974 υφίσταται την πλέον άθλια πολιτική απροκάλυπτων απειλών και αμφισβήτισης κυριαρχικών δικαιωμάτων από την Τουρκία, υπό την ανοχή των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ (και στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Μετά το 1950 και όσο διαδραματίζονται όλα αυτά, η Έλλάδα και ελληνική κοινωνία προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και κυρίως του εμφυλίου πολέμου, που είναι πιο βαθειές από όλες τις άλλες και δεν κλείνουν εύκολα. Σε αυτόν τον τομέα ως κοινωνία καταφέραμε αρκετά, αν και υπάρχουν ακόμα ψήγματα ιδεολογικού ρατσισμού, σε "νικητές και ηττημένους", που δημιουργούν προβλήματα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, λειτουργούν ως τροχοπέδη στη φυσιολογική πολιτική εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας.
Το 2008 η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή. Σημαντικοί θεσμοί, από τους οποίους εξαρτάται και επηρεάζεται η πορεία της Ελλάδος και του Ελληνισμού, βρίσκονται σε βαθειά κρίση.
Το Πολιτικό Σύστημα, τα κόμματα και κυρίως οι πολιτικοί δρώντες βρίσκονται στη δίνη αλεπάλληλων κρίσεων που διαδέχεται η μια την άλλη, με άγνωστες συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Ακούγονται και γράφονται πολλά για τίμημα που πληρώνει η χώρα, για επιλογές που έχουν να κάνουν και πάλι με τεράστια γεωπολιτικά (ενεργειακά) συμφέροντα, όμως τα σκάνδαλα που ταλανίζουν τον τόπο είναι υπαρκτά και υπάρχουν τεράστιες ευθύνες στους πολιτικούς προωταγωνιστές τους, που έδωσαν την ευκαιρία σε εξωτερικούς παράγοντες (αν ισχύει κάτι τέτοιο), να προκαλέσουν τον κίνδυνο μιας πολιτικής αποσταθεροποίησης.
Η Δικαιοσύνη έχει δεχτεί καίριο πλήγμα με το σκάνδαλο του παραδικαστικού κυκλώματος και η ελληνική κοινωνία έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη της σε αυτόν το θεσμό, που είναι από τα πιο σημαντικά θεμέλια της κοινωνίας.
Ο Στρατός, τραυματισμένος ήδη από την εμπλοκή στο προδοτικό πραξικόπημα του 1967 και του 1974 στην Κύπρο, προσπαθεί να κρατήσει όρθιο ό,τι έχει απομείνει από τον κομματισμό, που αποτελείωσε το κύρος και την αποτελεσματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου η κομματική ταυτότητα και οι πολιτικές συστάσεις και όχι ο επαγγελματισμός, η κατάρτιση και η ηθική υπόσταση, αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την επαγγελματική ανέλιξη του αξιωματικού.
Το Κράτος, αποδομημένο, διαβρωμένο, αναποτελεσματικό και αναξιόπιστο, θύμα και αυτό του καταστροφικού κομματισμού-συνδικαλισμού, έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί καταφυγή για τον πολίτη και έχασε την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας.
Η Εκκλησία, ένας θεσμός που, ούτως ή άλλως, είναι συνδεδεμένος με την ιστορική πορεία του Ελληνισμού, περνάει από βαθύτατη κρίση και ψάχνει να βρει το ρόλο της ανάμεσα στο κράτος και τους πιστούς, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το βυσώδες σκάνδαλο του Βατοπεδίου, που αφήνει άναυδη την ελληνική κοινή γνώμη, αφού εμπλέκονται σ' αυτό όλοι οι σημαντικοί θεσμοί της χώρας -πλην Στρατού-, δηλαδή, Κόμματα, Κολιτικοί, Εκκλησία, Κράτος, Δικαιοσύνη...
Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μια απλή εθνική εορτή. Είναι ημέρα στην οποία όλοι οι θεσμοί της ελληνικής πολιτείας, σε γενικές γραμμές, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ο ελληνικός λάος σύσσωμος έγραψε την Εποποιία του 1940, που -πρέπει να- αποτελεί οδηγό για όλους τους Έλληνες.
Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες. Υπάρχουν μεγάλα εσωτερικά προβλήματα, όπως και ξένες επιβουλές που είναι έτοιμες να εκμεταλλευτούν τα προβλήματα αυτά και να υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας, επιβουλές που πολλές φορές είναι ενδεδυμένες με το μανδύα και την "προβειά" του συμμάχου και του φίλου.
Να μην ξεχνάμε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που επιχειρείται, είναι η αποδυνάμωση της θέλησης, της αγωνιστικότητας και του φρονήματος του λαού. Ένας λαός που παρακολουθεί άναυδος τα τεκταινόμενα, με έναν πνευματικό κόσμο αδύναμο να εκφραστείο ίδιος, αλλά και να εκφράσει αυτόν τον υπερήφανο λαό, αφού τα ΜΜΕ, από μέσα ενημέρωσης, έχουν μετατραπεί σε μέσα-εργαλεία εκβιασμού, προσπορισμού και νομιμοποίησης άνομου πλούτου και άσκησης εξουσίας που δεν πηγάζει από τη λαϊκή βούληση.
Παρόλα τα προβλήματα, παρόλες τις αντιξοότητες, ο ελληνικός λαός έχει μάθει να μην πιστεύει και να μην περιμένει τη λύτρωση από επίδοξους σωτήρες του εσωτερικού ή του εξωτερικού. Τη λύσει θα -πρέπει να- τη δώσει και πάλι ο δοξασμένος ελληνικός λάος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου