Ο Κωσταντίνος Ρωσσίδης αναπαύεται στο χωριό του, στο Ακάκι, μετά την ταυτοποίηση των λειψάνων του με τη μέθοδο DNA.Ο θρήνος έχει όνομα. Μα και η παλληκαριά και ο ηρωισμός έχουν ταυτότητα. Λοχίας των Λόχων Ορεινών Καταδρομών, Ρωσσίδης Κωνσταντίνος του Ανδρέα και της Ελένης. Τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια η αβεβαιότητα, η ελπίδα, η προσμονή. Και εκείνη η αναλάμπουσα ελπίδα πως, όπου να 'ναι θα φανεί, ωραίος, αγέρωχος, δυνατός, με το πράσινο μπερέ στο κεφάλι και εκείνο το παράστημα της λεβεντιάς και της αξιοπρέπειας. Τριάντα πέντε χρόνια ο Κωστάκης -έτσι τον γνώριζαν και τον φώναζαν- περιπλανιόταν στη μνήμη όλων. Και χθες επέστρεψε, τυλιγμένος στην ελληνική σημαία, στα πάτρια χώματα, στο Ακάκι, σε τόπους γνώριμους, παιδικούς, όπου κάποτε ανθούσε η νεανική ανεμελιά και η χαρά της ζωής.
Ο Κωσταντίνος Ρωσσίδης από χθες αναπαύεται στο χωριό του, μετά την ταυτοποίηση των λειψάνων του με τη μέθοδο DNA.Όλο το χωριό και από γειτονικά χωριά, παλιοί συστρατιώτες του, που έβαλαν τα πράσινα και ήρθαν να αποχαιρετίσουν το παλληκάρι, το συνάδελφο, το φίλο, το λοχία τους, που μαζί έδωσαν μάχες στον γέρο Πενταδάκτυλο, στον Άγιο Ιλαρίωνα και στον Άγιο Γεώργιο της Κερύνειας, ήταν όλοι παρόντες, με δάκρυα περηφάνιας να λαμπυρίζουν στα μάτια....»»»»
Η ταφή έγινε από τον ιερό ναό Παναγίας Χρυσελεούσης Ακακίου προϊσταμένου του Μητροπολίτη Πάφου, Γεωργίου.
Ο Κωστάκης θα μπορούσε να είχε σωθεί. Αν… Αν υποχωρούσε… Αν άκουγε τις προτροπές φίλων του. Αν κατευθυνόταν αλλού. Αν καλυπτόταν από τα πυρά των τουρκικών αρμάτων. Αν ακολουθούσε τους άλλους…
Αν… Μα, πώς ήταν δυνατόν, ο Κωστάκης που γαλουχήθηκε με την Ελλάδα στην καρδιά, με την αγάπη για την πατρίδα, με τα ιδανικά της ελευθερίας και της αλληλεγγύης στους συστρατιώτες και στους ανώτερούς του, να τους εγκαταλείψει; Πώς ήταν δυνατό να λησμονήσει τις προγονικές αρετές και τις προσταγές της Ιστορίας; «Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω το λοχαγό μου και τους στρατιώτες μου», φέρεται να είπε σε έφεδρο στρατιώτη που τον συμβούλευε να εγκαταλείψει την περιοχή και να φύγει προς ασφαλέστερο μέρος. Και δεν έφυγε. Έμεινε μαχόμενος και υπερασπιζόμενος τις δικές του Θερμοπύλες κατά των Τούρκων εισβολέων.
Και έπεσε! Ηρωικά! Τιμώντας το πράσινο μπερέ, την παράδοση των καταδρομέων και, προπάντων, διασώζοντας την αξιοπρέπεια του Έλληνα στρατιώτη και οπλίτη και συνεχίζοντας μια εποποιία χιλιετηρίδων, συστοιχιζόμενος με τις στρατιές ηρώων και μαρτύρων, που λάμπρυναν την Ιστορία μας με κλέη θαρραλέων προγόνων. Έπεσε στις 22 Ιουλίου 1974 κοντά στο χωριό Τέμπλος, πιστός στον όρκο του Έλληνα στρατιώτη και καταδρομέα και υλοποιώντας προγονικές προσταγές και εντολές: Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά… Οι συστρατιώτες του αναφέρονται με θαυμασμό και εκτίμηση, σεβασμό και απέραντη αγάπη για το λοχία τους.
Αυτόν το 19χρονο νέο με το σπινθηροβόλο βλέμμα και την αθωότητα μιας νεότητας, που αίφνης τυλίχτηκε στις φλόγες του πολέμου και… χάθηκε… Αγνοούμενος! Τι σημαίνει «αγνοούμενος»; Δηλαδή υπήρχε και δεν υπήρχε! Ήταν ζωντανός και ήταν νεκρός! Έπρεπε να τον περιμένουν ή έπρεπε να τον ξεγράψουν; Η μάνα Ελένη και ο πατέρας Αντρεής δεν έπαψαν μηδέ στιγμή να υπομένουν το μαρτύριο, να προσμένουν, να ελπίζουν. Με την κρυφή ελπίδα πως, όπου να 'ναι, θα επιστρέψει, θα πει ένα «γεια» και θα καθίσει στο πάντα στρωμένο τραπέζι για να μπορέσει η ζωή να συνεχίσει το δρόμο της. Ο πατέρας Αντρεής πέθανε στην ξενιτιά με τον καημό της επιστροφής του Κωστάκη.
Συγχαρητήρια αντί για συλλυπητήρια
Η μητέρα του Ελένη δεν έπαψε να προσμένει. Και χθες αντί για συλλυπητήρια, δεχόταν, ως ηρωίδα Ελληνίδα μάνα, συγχαρητήρια. «Πρέπει να είμαστε περήφανοι», έλεγε για τον Κωστάκη της. Τον Κωστάκη του Ακακιού, τον Κωστάκη της Κύπρου. Η νεαρή Ελένη Βακανά, αδελφότεκνή του, απευθύνθηκε με θέρμη, απέραντη αγάπη και περηφάνια στο θείο της. Και σε έναν επικήδειο αποχαιρετισμό, που έκανε όλους να δακρύσουν από συγκίνηση, δεν είχε καμία αμφιβολία για το θείο Κωστάκη. Ήταν σίγουρη ότι ο αγαπημένος της θείος δεν θα παράκουε εντολές, δεν θα παραβίαζε όρκους και δεν θα εγκατέλειπε ποτέ συντρόφους και πατρίδα.
Επέστρεψε στο σπίτι του, στο χωριό του. Επί τας! Κι ολόλαμπρος, ως γαμπρός της λευτεριάς, ωραίος ως Έλληνας, με τα παρατεταμένα χειροκροτήματα εκατοντάδων συγχωριανών και φίλων, νάτος που ανέβηκε στον ουρανό, Τρίτη της Λαμπρής. Χαίρε, ωραίε και ηρωικέ καταδρομέα, Κωνσταντίνε Ρωσσίδη, της Ελένης και του Αντρεή. Χαίρε, ότι η Κύπρος μπορεί ακόμα να ελπίζει στη λευτεριά της.
Πηγή: sigmalive
enantion-olwn.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου