Εδώ και μήνες, σκηνικό Ιμίων στήνεται πάνω από το Αγαθονήσι. Οι Τούρκοι το θεωρούν τουρκικό έδαφος, τα αεροπλάνα τους υπερίπτανται του νησιού, κατευθυνόμενες στρατιές λαθρομεταναστών, των κολασμένων της παγκοσμιοποίησης, αποβιβάζονται στο νησί των 70 κατοίκων που παρά την απουσία της πολιτείας βρίσκονται εκεί για να φυλάττουν Θερμοπύλες.
Μόνο που είναι απελπιστικά μόνοι. Κι οι Τούρκοι οργιάζουν. Θεωρούν το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι νησιά που δεν περιέχονται στις διεθνείς συνθήκες δυνάμει των οποίων τα απέκτησε η Ελλάδα, και αμφισβητούν έμπρακτα την κυριαρχία μας, απειλώντας να αποσπάσουν κι άλλο ελληνικό κομμάτι μετά τα Ίμια και τη Βόρεια Κύπρο...
Η ιδιαιτερότητα εδώ έγκειται στο ότι μεν η Βόρεια Κύπρος είναι άλλο –ελληνικό- κράτος, οπότε στην Ελλάδα μάλλον ως βάρος βιώθηκε παρά ως ακρωτηριασμός, που δεν μας αφορά (ποιος θα ξεχάσει το ‘’η Κύπρος είναι μακριά’’ της πολιτικής ηγεσίας), τα δε Ίμια είναι ακατοίκητα. Έτσι, οι κυβερνήσεις από το 1996 και μετά μπορούν επικοινωνιακά να λένε ότι παραμένουν δικά μας, άντε κι ότι είναι γκρίζα ζώνη και να κρύβουν την αλήθεια από το λαό.
Το Αγαθονήσι όμως κατοικείται. Κι είναι Ελλαδική επικράτεια. Είναι λοιπόν μια ενόχληση σ’ αυτούς που θέλουν να κρύψουν την απειλή, ενώ γι’ αυτούς που νοιάζονται είναι μια πηγή αγωνίας.
Και βέβαια τα ΜΜΕ απλά δε γνωρίζουν το θέμα. Μαθαίνουμε για τα πάντα εκτός των Τουρκικών προκλήσεων. Το χειρότερο είναι ότι το θέμα το αγνοεί και η εξωτερική μας πολιτική. Δεν υπάρχει αντίδραση, δεν υπάρχει στρατηγική, το θερμό επεισόδιο είναι προ των πυλών κι εμείς κοιτάμε αλλού.
Τα χειρότερα όμως δεν έχουν φτάσει. Κι εμείς, η κοινωνία η δικιά μας, είμαστε συνυπεύθυνοι γι’ αυτό. Αδιαφορούμε, παραδομένοι στο κυνήγι της κατανάλωσης, κλεισμένοι στο καβούκι του ο καθένας, μακριά από το παλιό πνεύμα του κοινοτισμού και την αίσθηση της αλληλεγγύης του ενός για τον άλλο.
Το χειρότερο λοιπόν είναι ότι παρόλο που κάθε μέρα κρύβει και μιαν ακόμα ταπείνωση παρ’ όλο που το νέο θερμό επεισόδιο θα σημάνει απώλεια εθνικού εδάφους και δημιουργία προσφύγων, των πρώτων μετά το ’74, ως προς τον Ελληνισμό και των πρώτων μετά το ’22 για το Ελλαδικό κράτος, εμάς δεν μας απασχολεί αυτό. Κλείνουμε τα μάτια, δε θέλουμε να γνωρίζουμε, μας ενοχλεί που υπάρχει το Αγαθονήσι γιατί μας δημιουργεί πρόβλημα (αυτό, όχι οι Τούρκοι). Σκεφτόμαστε ρεαλιστικά, σκύβουμε το κεφάλι απέναντι σε μιαν ανώτερη δύναμη, κάνουμε δηλαδή αυτό που ποτέ δεν καταδέχτηκαν να κάμουν οι παλιοί μας, που ξυπόλητοι όρμησαν στον ουρανό και κατέκτησαν την ελευθερία, για να την πάρουμε σήμερα εμείς και να την ξευτιλίζουμε κάθε στιγμή.
Δεν υπάρχουν ‘’ανώτερες’’ δυνάμεις: Μόνο ραγιάδες υπάρχουν. Κι όσο αυτοί καταδέχονται να παραμείνουν ραγιάδες, θα είναι άξιοι κάθε χλεύης και κάθε ταπείνωσης. Ουαί τοις ηττημένοις!
Πηγή: Με το τουφέκι και τη λύρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου