Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ

Η χώρα πορεύεται προς τις εκλογές, χωρίς ωστόσο οι Έλληνες να έχουν καταλάβει το νόημα αυτών των εκλογών, όχι επειδή δεν το θέλουν οι ίδιοι, αλλά επειδή τα –δήθεν- μέσα ενημέρωσης, λειτουργώντας εντελώς αποπροσανατολιστικά, δεν μεταφέρουν στους ψηφοφόρους τη σωστή ενημέρωση, δεν τους δίνουν τις σωστές πληροφορίες, δεν τους αφήνουν έστω το περιθώριο στη διαζευκτική επιλογή, δεδομένου πως δεν προβάλλεται καμιά άποψη, πέρα από την επιθυμία και τη βούληση του εκδοτικού κατεστημένου για κυβέρνηση της αρεσκείας του. Δηλαδή τη συγκυβέρνηση ή την κυβέρνηση ξανά «Λουκά Παπαδήμου», που επιθυμούν.
Συνεπώς οι Έλληνες πορεύονται προς τις εκλογές χωρίς να γνωρίζουν τις σωστές θέσεις και προεκλογικές εξαγγελίες του Αντώνη Σαμαρά και της Νέας Δημοκρατίας, αποπληροφορημένοι μέσω της παλιάς σταλινικής προπαγανδιστικής συνταγής, κατευθυνόμενοι στις κάλπες με επιλογές που δεν αφήνουν περιθώρια για σκέψεις και προβληματισμούς.
Οι μεγαλοεκδότες έχουν αποφανθεί για την κυβέρνηση της αρεσκείας τους και οι έχοντες υποστεί πλύση εγκεφάλου ψηφοφόροι – αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές τους, δε μένει παρά να επικυρώσουν με την παρουσία τους στην κάλπη τα προαποφασισθέντα.
Το χειρότερο στη δημοκρατία είναι η κατάχρηση των ελευθεριών σε όλα τα επίπεδα, όμως ο τύπος στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει κάθε όριο και το δικαίωμα της «ελευθεροτυπίας», που είναι πρωτίστως δικαίωμα του αναγνώστη –ας το πούμε και ας το εννοήσουμε συνολικά- έχει καταστρατηγηθεί εντελώς στην πράξη, από αυτούς που συνταγματικά έχουν την υποχρέωση και το δικαίωμα να την προστατεύουν. Από τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης και το χειρότερο, από τους συντάκτες των μέσων, οι οποίοι και για τους λόγους που ο καθένας αντιλαμβάνεται, έχουν γίνει πειθήνια όργανα της εργοδοσίας τους και λειτουργούν ως φερέφωνα των επιθυμιών τους.
Να θυμηθούμε την περίπτωση του
debate της περασμένης εκλογικής αναμέτρησης, ανάμεσα στον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, να το θυμηθούμε γιατί είναι χαρακτηριστική περίπτωση του θέματος στο οποίο αναφερόμαστε. Οι περισσότεροι Έλληνες είδαν τότε τον κ. Καραμανλή να καταθέτει απόψεις τεκμηριωμένες και να λέει το τι ακριβώς θα κάνει αν ξαναγίνει πρωθυπουργός, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, όπως είδαν και τον κ. Παπανδρέου να καταθέτει ευχολόγια, να υπεκφεύγει σε ζητούμενα απαντήσεων, να αιθεροβατεί και επί πλέον να χάνει τα ζητούμενα συχνά – πυκνά, προσπαθώντας να μεταφέρει προφανώς την αμερικανική υποδομή του μυαλού του στα ελληνικά.
Ο κ. Καραμανλής τα είπε όλα και τοποθετήθηκε σε όλα τα ζητούμενα.
Ο κ. Παπανδρέου δεν είπε τίποτα ή μάλλον είπε το στερεότυπο «λεφτά υπάρχουν» και απέφυγε να τοποθετηθεί στα ζητούμενα. Και όμως, πριν ή ακόμα πάψει η αντήχηση των λόγων τους, είχαμε ένα ορυμαγδό απόψεων από τα πάνελ των –και ας το πούμε και εδώ γενικά- «κονδυλοφόρων», οι οποίοι μετά σπουδής μεγίστης επεχείρησαν να μας πείσουν για τα ακριβώς αντίθετα από όσα μόλις είχαμε δει και όσα μόλις είχαμε καταλάβει (λίγα λεπτά πριν ήταν το debate) με μοναδικό επιχείρημα προφανώς τις προεπιλογές των προτιμήσεων των εργολάβων εκδοτών και των προτιμήσεών τους.
Όπως φυσικά στη δράση υπάρχει αντίδραση, στα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις. Ο ένας πολιτικός αρχηγός τις έδωσε, ο άλλος απέφυγε εντελώς να τις δώσει. Και όμως οι συμμετέχοντες στα πάνελ εκπρόσωποι των κυρίων τους, είδαν εκεί που δεν υπήρχε τίποτα και υποβάθμισαν εντελώς την πραγματικότητα εκεί που υπήρχε! Τα αποτελέσματα των εκλογών, τις οποίες έκρινε η βούληση των εκδοτών τα είδαμε, τα ζήσαμε και μας σταυρώνουν σήμερα.
Η πλειονότητα , είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί πολιτικά μαζί μας, είναι ικανή να βγάλει τα συμπεράσματά της και το έχει κάνει ήδη και χωρίς τη βοήθειά μας. Όμως δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη την αδικία, την οποία επεφύλαξαν κατά του Κώστα Καραμανλή όταν σήμερα βλέπουμε να επιχειρείται μετά μανίας κάτι ανάλογο κατά του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος –και σε τελική ανάλυση- έχει αναλάβει τις ευθύνες για την κυβερνητική περίοδο της ΝΔ και μάλιστα σε ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που του ανήκε. Ο ίδιος έχει κάνει την αυτοκριτική του έτσι, όπως δεν την έχει κάνει ποτέ κανένα πολιτικό πρόσωπο στην Ελλάδα, εξαιρουμένου του Κώστα Καραμανλή.
Ο Καραμανλής ήταν τότε ως πρωθυπουργός το πλέον αξιόπιστο πολιτικό πρόσωπο της χώρας και παρέμεινε αξιόπιστο, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών, οι οποίες ταπείνωσαν αυτόν και το κόμμα του. Ένα αποτέλεσμα, το οποίο σε τελική ανάλυση, πολύ περισσότερο θα έπρεπε να ενδιαφέρει τη χώρα και τους Έλληνες, από όσο τον ίδιο τον Καραμανλή, ο οποίος εργάσθηκε συνετά, προσέφερε πολλά και προσπάθησε ακόμα περισσότερα, χωρίς να έχει στήριξη από πουθενά και κυρίως από το εκδοτικό κατεστημένο των εργολάβων, το οποίο τορπίλισε κάθε προσπάθεια του τέως πρωθυπουργού, με γνώμονα όχι βεβαίως τα συμφέροντα της χώρας, αλλά το δικό του πάθος και την επιμονή για την νομή της εξουσίας.
Εν κατακλείδι και χωρίς ωστόσο να προδικάζουμε το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών, η μη εκλογή του κ. Σαμαρά με αυτοδυναμία δεν προοιωνίζει τίποτε ευχάριστο για τη χώρα, η οποία θα μπει στη δίνη μιας ακόμα χειρότερης περιπέτειας από αυτή στην οποία ήδη έχει εμπλακεί. Μιας νέας τελειωτικά εξοντωτικής περιπέτειας, στην οποία σέρνεται από την επιθυμία και μόνο των μεγαλοεκδοτών και επιχειρηματιών των μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι μόνο τα συμφέροντά τους και μόνο αυτά εξυπηρετούν εν παντί τόπω και χρόνω…
Μακάρι να μας φωτίσει όλους το φως της Ανάστασης και κυρίως αυτούς, στους οποίους και περισσότερο απευθυνόμαστε, οι οποίοι θεωρούν πως έχουν αποκλειστικό προνόμιο και οιονεί μονοπώλιο την εθνικοφροσύνη…
ΤΑΣΟΣ ΚΩΤΣΗΣ

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK