Αυτό που παραλείπει η προπαγάνδα του Κρεμλίνου είναι ότι ρωσόφωνοι είναι και οι περισσότεροι Ουκρανοί. Όπως και ότι μόνο το 58% των κατοίκων της Κριμαίας είναι Ρώσοι, έναντι 25% που είναι Ουκρανοί και 12-15% που είναι Τάταροι. Όπως και ότι το 1991 η πλειοψηφία των κατοίκων της Κριμαίας (54%) ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.
Το κεντρικό επιχείρημα όμως της Ρωσίας είναι ιστορικού χαρακτήρα: ότι η Κριμαία δόθηκε αυθαιρέτως στην Ουκρανία το 1954 από τον (ουκρανικής καταγωγής) πρόεδρο Χρουστσόφ, προκειμένου να τιμηθεί η 300ή επέτειος της συνθήκης του Περεϊασλάβ, της συμμαχίας δηλαδή των Κοζάκων της Ουκρανίας με τη Μόσχα.
Τοποθετώντας την αρχή της ιστορίας στο 1954, η Μόσχα παραλείπει ότι από τον 12ο αιώνα η Κριμαία ήταν γη των Τατάρων, συμμάχων αρχικά και στη συνέχεια υποτελών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μετά την κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους, στα τέλη του 18ου αιώνα, ο ταταρικός πληθυσμός έγινε στόχος μιας υπομονετικής εκστρατείας εθνοκάθαρσης την οποία ενορχήστρωσε η
Μόσχα. Το έργο αυτό ολοκληρώθηκε από τον Στάλιν, ο οποίος με πρόσχημα τη συνεργασία τους με τους Ναζί έδιωξε όλους τους Τάταρους από την Κριμαία το 1944.
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, οι Τάταροι άρχισαν να επιστρέφουν στη γη τους, κρατώντας μια μεγάλη οργή απέναντι στους Ρώσους. Πολλοί αναλυτές δεν αποκλείουν μάλιστα μια ένοπλη αντίσταση των Τατάρων στη ρωσική κατοχή.
Μετά το 1991, η Μόσχα δεν σταμάτησε να απειλεί το Κίεβο με την προοπτική της ανεξαρτητοποίησης της Κριμαίας. Καθώς είχε προβλήματα όμως με τους τσετσένους αυτονομιστές, δεν κλιμάκωσε τις πιέσεις. Άλλωστε, οι τοπικές αρχές είχαν βρει ένα modus vivendi με το Κίεβο. Η χερσόνησος είχε το καθεστώς της αυτόνομης δημοκρατίας, είχε το δικό της Σύνταγμα από το 1999 και ψήφιζε τον δικό της προϋπολογισμό.
Εκτός από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ρωσοφώνων, το άλλο επιχείρημα της Μόσχας για την προσάρτηση της Κριμαίας ήταν το λιμάνι της Σεβαστούπολης.
Το λιμάνι αυτό ιδρύθηκε μετά την κατάκτηση της χερσονήσου από τους Ρώσους, τον 18ο αιώνα, και ήταν για μεγάλο διάστημα το μοναδικό λιμάνι της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες και κατά συνέπεια το επίκεντρο της επιρροής της στον Νότο και τη Μεσόγειο.
Οι Τούρκοι, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί έβαλαν φρένο σε αυτόν τον επεκτατισμό με τον πόλεμο της Κριμαίας (1853-1856). Οι Ρώσοι ηττήθηκαν, αλλά κράτησαν τη χερσόνησο υπό τον έλεγχό τους. Η Σεβαστούπολη γνώρισε στη συνέχεια μια δεύτερη πολιορκία στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά μετά την ανεξαρτησία της χώρας, άρχισε να χάνει τη σημασία της, καθώς η Μόσχα έκτισε ναυτικές εγκαταστάσεις στο Νοβοροσίσκ. Παρά ταύτα, η Σεβαστούπολη παρέμεινε έδρα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και διατήρησε τη συμβολική της σημασία.
Κι έτσι ο Βλαντίμιρ Πούτιν αποφάσισε να διορθώσει ένα «ιστορικό λάθος» και να προσαρτήσει εκ νέου την Κριμαία στη ρωσική επικράτεια. Γιατί άραγε βιάστηκε τόσο πολύ;
«Θέλει να δείξει ότι είναι παντοδύναμος», λέει στον Nouvel Observateur η Μαρί Μεντράς, ερευνήτρια στο ίδρυμα CNRS.
«Ισχυρίζεται ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο ενώ όλοι οι άλλοι δεν το σέβονται, κι από την άλλη δεν περιμένει καν να ψηφιστεί η συνθήκη προσάρτησης της Κριμαίας από τη Δούμα! Το ίδιο συνέβη και με την οιονεί προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας τον Αύγουστο του 2008 ή με το δημοψήφισμα στην Τσετσενία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις παραβιάστηκαν οι θεμελιώδεις κανόνες του διεθνούς δικαίου» anaf;erei.
Ο Πούτιν έχει διπλή γλώσσα, σημειώνει η Γαλλίδα ερευνήτρια. Από τη μια πλευρά λέει ότι η Κριμαία ήταν πάντα ρωσική κι από την άλλη στέλνει ενόπλους χωρίς διακριτικά για να οργανώσουν το δημοψήφισμα. Είναι δύσκολο να αναλυθεί ένας πολιτικός λόγος που είναι γεμάτος ψέματα. Ο Πούτιν έφτασε να πει ότι οι Τάταροι της Κριμαίας θέλουν την προσάρτηση στη Ρωσία...
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
NYT: Αν η ιστορία είναι οδηγός, οι πανηγυρισμοί στην Κριμαία θα κρατήσουν λίγο... όπως και στην Οσετία
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου