Στις 11 Σεπτεμβρίου 2012, όχι τυχαία ημερομηνία,
τζιχαντιστές της Shariah Brigade, Λιβυκό παρακλάδι της al-Qaida,
επιτίθενται με ρουκέτες στην πρεσβεία των ΗΠΑ στη Λιβύη.
Ο Αμερικανός πρέσβης Christopher Stevens δολοφονείται υπό αδιευκρίνιστες αλλά σίγουρα φρικτές συνθήκες μαζί με άλλα τρία μέλη του προσωπικού. Σύμφωνα δε με φήμες ο πρέσβης βιάζεται και σεξουαλικά.
Το βίντεο με το άψυχο σώμα του να σύρεται από τους υπανθρώπους ημίγυμνο σκορπά αποτροπιασμό και ανίσχυρη οργή στη Δύση και αγαλλίαση στην πλειοψηφία του μουσουλμανικού κόσμου. Στους τελευταίους πάντως δεν περιλαμβάνεται η στρατιωτικοπολιτική εξουσία της γειτονικής Αιγύπτου, που έχει επιδείξει με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο την πρόθεσή της να μην αφήσει τη χώρα-θεμέλιο του Αραβικού κόσμου να περιπέσει στο χάος που επιδιώκουν οι ισλαμιστές από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο, και από το Κουρδιστάν μέχρι το Μάλι και τη Νιγηρία.
Κάποιο διάστημα αργότερα η Stratfor, η αμερικανική εταιρεία στρατηγικών προβλέψεων, δημοσιεύει την εκτίμηση ότι αργά ή γρήγορα η Αίγυπτος θα αναγκασθεί να επέμβει με έναν ή άλλο τρόπο, τουλάχιστον στην Ανατολική Λιβύη, στη Βεγγάζη, διότι η επιτεινόμενη ανομία και ακυβερνησία στην περιοχή κινδυνεύει να μεταδοθεί εντός των συνόρων της Αιγύπτου. Βασικό επιχείρημα αποτελεί η κλασσική παραδοχή πως όταν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα κινδυνεύει και το δικό σου. Εν τω μεταξύ, σκόρπια αλλά συνεχιζόμενα επεισόδια με επιθέσεις ισλαμιστών και συγκρούσεις με τον Αιγυπτιακό στρατό λαμβάνουν χώρα εντός αιγυπτιακού εδάφους, στη Χερσόνησο του Σινά.
Τον Αύγουστο του 2014, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, Αίγυπτος και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, λειτουργώντας ως σύμμαχοι, φέρονται να έχουν βομβαρδίσει θέσεις
ισλαμιστών στη Λιβύη. Κατά την εφημερίδα οι ΗΠΑ δεν είχαν ενημερωθεί και κατελήφθησαν εξαπίνης ενώ η Αίγυπτος αρνήθηκε το γεγονός.
Σήμερα η Αίγυπτος δεν αρνείται το γεγονός. Μετά τον αποκεφαλισμό 21 Αιγυπτίων, Χριστιανών κοπτών ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Σίσι δήλωσε πως «Η Αίγυπτος διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει με τον κατάλληλο τρόπο και το χρόνο που θα κρίνει», κήρυξε επτά ημέρες εθνικού πένθους και η Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία έπληξε θέσεις του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στη Λιβύη, ως αντίποινα.
Αν η δράση των ισλαμιστών διακοπεί μπορεί οι βομβαρδισμοί να μείνουν γεγονός χωρίς συνέχεια. Αλλά στην πιθανότατη συνέχιση της μπορεί να δούμε την Αίγυπτο να επεμβαίνει δραστικότερα. Και αυτό σημαίνει έλεγχο-κατάληψη-ουδετεροποίηση της Ανατολικής Λιβύης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποτελεί βεβαίως αλλαγή συνόρων και παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και είναι σίγουρο θα γίνει αντικείμενο μεγάλης εξέτασης από τις αιγυπτιακές αρχές. Αλλά ήδη η Λιβύη, μετά την άφρονα επέμβαση των Δυτικών αποτελεί τον ορισμό του ακυβέρνητου, rogue, failed state, που εξάγει μόνο προβλήματα. Συνεπώς ποιος, και πώς, θα εμπόδιζε τον γείτονα να λάβει μέτρα διασφάλισης της εσωτερικής του ασφαλείας και συνοχής;
Μια τέτοια εξέλιξη θα έφερνε στην Αίγυπτο και έλεγχο πλούσιων πετρελαϊκών πεδίων. Ο απόλυτος εφιάλτης δηλαδή για Τουρκία και Ισραήλ, που, ιδίως η πρώτη, σιωπούν ηχηρότατα.
Ενώ η Τουρκία του Ερντογάν δεν εμπνέει πλέον εμπιστοσύνη στη Δύση, οι ραγδαίες σήμερα και οι πιθανές αύριο εξελίξεις αναδεικνύουν πάλι ως μόνη σταθερή χώρα στο μεταίχμιο Δύσης και Ανατολής την Ελλάδα. Σταθερή στον προσανατολισμό της προς τη Δύση και πιστή σύμμαχο. Σταθερή τουλάχιστον μέχρι σήμερα, για αύριο δύσκολα κανείς ορκίζεται από την πρωτοφανή, εσωτερική πολιτική αβεβαιότητα που έχει θέσει όχι σε δεύτερη, σε τρίτη μοίρα τα ύψιστα γεωπολιτικά διακυβεύματα της χώρας.
Δεν θα ισχυριστούμε ότι θα μπορούσαμε να εκδηλώσουμε την πρόθεση να αποτελέσουμε το τελευταίο προκεχωρημένο φυλάκιο του Δυτικού Κόσμου και ο ρόλος αυτός να γίνει αποδεκτός, έναντι ακριβών ανταλλαγμάτων. Η Δύση πολύ απλά δεν το θέλει, αν το ήθελε θα μας το είχε ζητήσει ή επιβάλει, θέλει να απολαμβάνει απόλυτη υπακοή, διευκολύνσεις, βάσεις με το ελάχιστο κόστος που αντιπροσωπεύει γι’ αυτήν ένα οιονεί προτεκτοράτο.
Θα μπορούσαμε όμως να εκμεταλλευτούμε τη δυναμική των ιστορικών γεγονότων για να ενισχύσουμε, έστω κατά τι, στρατηγικά και τακτικά την γεωπολιτική μας ισχύ. Με ενδυνάμωση της συμμαχίας με την Αίγυπτο στην προοπτική της ΑΟΖ. Με ακόμη μεγαλύτερη σύνδεση με την αδελφή Κύπρο. Με μηνύματα στο Ισραήλ ότι επιθυμούμε την περαιτέρω ενίσχυση των σχέσεων μας αλλά με ισοβαρή κέρδη. Με ενίσχυση των σχέσεων με μετριοπαθείς Αραβικές χώρες. Με δήλωση πίστης στην Αυτοκρατορία αλλά με αίτημα έμπρακτης στήριξης.
Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά στην περίπτωσή μας και τις δύο φορές ως τραγωδία.
Το 1974, τα γεγονότα οδήγησαν τη χώρα στη θλιβερή όσο και αυτάρεσκη εσωστρέφεια που έφερε την σημερινή καταστροφή. Στο απόγειο των πετρελαϊκών κρίσεων που οδήγησαν όλο το Δυτικό Κόσμο σε παραγωγικές ανασυγκροτήσεις και νέους προσανατολισμούς των οικονομιών, εμείς σεληνιασμένοι από την έλευση της «δημοκρατίας» που αποτελούσε απλά αλλαγή καθεστώτος, κατασπαταλούσαμε κάθε ικμάδα εθνικής, ζωτικής δύναμης σε ιδεολογικές αναζητήσεις για τους τρίτους δρόμους προς το σοσιαλισμό. Δρόμους που βρήκαμε το 1981 εγκαθιδρύοντας την μεγαλύτερη καθεστωτική κλεπτοκρατία που έχει γνωρίσει ο Δυτικός Κόσμος τον τελευταίο αιώνα.
Η κλεπτοκρατία καταχρέωσε τη χώρα. Και σήμερα, δούλοι του χρέους, γινόμαστε πάλι τραγικά εσωστρεφείς, αφήνοντας τις κοσμογονικές εξελίξεις, Βόρεια, Νότια, Ανατολικά και Δυτικά, να τρέχουν ερήμην μας. Αυτάρεσκοι πάλι, επειδή δέκα χιλιάδες νοματαίοι σε μια Αθήνα πέντε εκατομμυρίων μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα για να ζητήσουν αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που είχαμε ξεχάσει όταν ζητούσαμε τα δανεικά, μεγάλο μέρος των οποίων είμαι σίγουρος ότι έχει καταλήξει στις τσέπες των σημερινών διαμαρτυρομένων. Και σπαταλάμε πάλι τις ελάχιστες εναπομείνασες δυνάμεις στην ενασχόληση με τα κλαρωτά πουκάμισα Πορτορικανού ντήλερ που φοράει ο Βαρουφάκης.
Περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμο μας, παγιδευμένοι σε φαντασιώσεις αστήρικτης ισχύος και αδαείς περί την ακριβή φύση και θέση του αλλοδαπού παράγοντα, Ευρωπαϊκού, Αμερικανικού, Ρωσσικού, Κινεζικού, το τελεσίγραφο και αδιέξοδο στο Eurogroup υπήρξε φυσικά έκπληξη.
Του ΠροφήτηΟ Αμερικανός πρέσβης Christopher Stevens δολοφονείται υπό αδιευκρίνιστες αλλά σίγουρα φρικτές συνθήκες μαζί με άλλα τρία μέλη του προσωπικού. Σύμφωνα δε με φήμες ο πρέσβης βιάζεται και σεξουαλικά.
Το βίντεο με το άψυχο σώμα του να σύρεται από τους υπανθρώπους ημίγυμνο σκορπά αποτροπιασμό και ανίσχυρη οργή στη Δύση και αγαλλίαση στην πλειοψηφία του μουσουλμανικού κόσμου. Στους τελευταίους πάντως δεν περιλαμβάνεται η στρατιωτικοπολιτική εξουσία της γειτονικής Αιγύπτου, που έχει επιδείξει με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο την πρόθεσή της να μην αφήσει τη χώρα-θεμέλιο του Αραβικού κόσμου να περιπέσει στο χάος που επιδιώκουν οι ισλαμιστές από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο, και από το Κουρδιστάν μέχρι το Μάλι και τη Νιγηρία.
Κάποιο διάστημα αργότερα η Stratfor, η αμερικανική εταιρεία στρατηγικών προβλέψεων, δημοσιεύει την εκτίμηση ότι αργά ή γρήγορα η Αίγυπτος θα αναγκασθεί να επέμβει με έναν ή άλλο τρόπο, τουλάχιστον στην Ανατολική Λιβύη, στη Βεγγάζη, διότι η επιτεινόμενη ανομία και ακυβερνησία στην περιοχή κινδυνεύει να μεταδοθεί εντός των συνόρων της Αιγύπτου. Βασικό επιχείρημα αποτελεί η κλασσική παραδοχή πως όταν πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα κινδυνεύει και το δικό σου. Εν τω μεταξύ, σκόρπια αλλά συνεχιζόμενα επεισόδια με επιθέσεις ισλαμιστών και συγκρούσεις με τον Αιγυπτιακό στρατό λαμβάνουν χώρα εντός αιγυπτιακού εδάφους, στη Χερσόνησο του Σινά.
Τον Αύγουστο του 2014, σύμφωνα με δημοσίευμα των New York Times, Αίγυπτος και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, λειτουργώντας ως σύμμαχοι, φέρονται να έχουν βομβαρδίσει θέσεις
ισλαμιστών στη Λιβύη. Κατά την εφημερίδα οι ΗΠΑ δεν είχαν ενημερωθεί και κατελήφθησαν εξαπίνης ενώ η Αίγυπτος αρνήθηκε το γεγονός.
Σήμερα η Αίγυπτος δεν αρνείται το γεγονός. Μετά τον αποκεφαλισμό 21 Αιγυπτίων, Χριστιανών κοπτών ο πρόεδρος της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Σίσι δήλωσε πως «Η Αίγυπτος διατηρεί το δικαίωμα να απαντήσει με τον κατάλληλο τρόπο και το χρόνο που θα κρίνει», κήρυξε επτά ημέρες εθνικού πένθους και η Αιγυπτιακή Πολεμική Αεροπορία έπληξε θέσεις του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στη Λιβύη, ως αντίποινα.
Αν η δράση των ισλαμιστών διακοπεί μπορεί οι βομβαρδισμοί να μείνουν γεγονός χωρίς συνέχεια. Αλλά στην πιθανότατη συνέχιση της μπορεί να δούμε την Αίγυπτο να επεμβαίνει δραστικότερα. Και αυτό σημαίνει έλεγχο-κατάληψη-ουδετεροποίηση της Ανατολικής Λιβύης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο αποτελεί βεβαίως αλλαγή συνόρων και παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και είναι σίγουρο θα γίνει αντικείμενο μεγάλης εξέτασης από τις αιγυπτιακές αρχές. Αλλά ήδη η Λιβύη, μετά την άφρονα επέμβαση των Δυτικών αποτελεί τον ορισμό του ακυβέρνητου, rogue, failed state, που εξάγει μόνο προβλήματα. Συνεπώς ποιος, και πώς, θα εμπόδιζε τον γείτονα να λάβει μέτρα διασφάλισης της εσωτερικής του ασφαλείας και συνοχής;
Μια τέτοια εξέλιξη θα έφερνε στην Αίγυπτο και έλεγχο πλούσιων πετρελαϊκών πεδίων. Ο απόλυτος εφιάλτης δηλαδή για Τουρκία και Ισραήλ, που, ιδίως η πρώτη, σιωπούν ηχηρότατα.
Ενώ η Τουρκία του Ερντογάν δεν εμπνέει πλέον εμπιστοσύνη στη Δύση, οι ραγδαίες σήμερα και οι πιθανές αύριο εξελίξεις αναδεικνύουν πάλι ως μόνη σταθερή χώρα στο μεταίχμιο Δύσης και Ανατολής την Ελλάδα. Σταθερή στον προσανατολισμό της προς τη Δύση και πιστή σύμμαχο. Σταθερή τουλάχιστον μέχρι σήμερα, για αύριο δύσκολα κανείς ορκίζεται από την πρωτοφανή, εσωτερική πολιτική αβεβαιότητα που έχει θέσει όχι σε δεύτερη, σε τρίτη μοίρα τα ύψιστα γεωπολιτικά διακυβεύματα της χώρας.
Δεν θα ισχυριστούμε ότι θα μπορούσαμε να εκδηλώσουμε την πρόθεση να αποτελέσουμε το τελευταίο προκεχωρημένο φυλάκιο του Δυτικού Κόσμου και ο ρόλος αυτός να γίνει αποδεκτός, έναντι ακριβών ανταλλαγμάτων. Η Δύση πολύ απλά δεν το θέλει, αν το ήθελε θα μας το είχε ζητήσει ή επιβάλει, θέλει να απολαμβάνει απόλυτη υπακοή, διευκολύνσεις, βάσεις με το ελάχιστο κόστος που αντιπροσωπεύει γι’ αυτήν ένα οιονεί προτεκτοράτο.
Θα μπορούσαμε όμως να εκμεταλλευτούμε τη δυναμική των ιστορικών γεγονότων για να ενισχύσουμε, έστω κατά τι, στρατηγικά και τακτικά την γεωπολιτική μας ισχύ. Με ενδυνάμωση της συμμαχίας με την Αίγυπτο στην προοπτική της ΑΟΖ. Με ακόμη μεγαλύτερη σύνδεση με την αδελφή Κύπρο. Με μηνύματα στο Ισραήλ ότι επιθυμούμε την περαιτέρω ενίσχυση των σχέσεων μας αλλά με ισοβαρή κέρδη. Με ενίσχυση των σχέσεων με μετριοπαθείς Αραβικές χώρες. Με δήλωση πίστης στην Αυτοκρατορία αλλά με αίτημα έμπρακτης στήριξης.
Όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά στην περίπτωσή μας και τις δύο φορές ως τραγωδία.
Το 1974, τα γεγονότα οδήγησαν τη χώρα στη θλιβερή όσο και αυτάρεσκη εσωστρέφεια που έφερε την σημερινή καταστροφή. Στο απόγειο των πετρελαϊκών κρίσεων που οδήγησαν όλο το Δυτικό Κόσμο σε παραγωγικές ανασυγκροτήσεις και νέους προσανατολισμούς των οικονομιών, εμείς σεληνιασμένοι από την έλευση της «δημοκρατίας» που αποτελούσε απλά αλλαγή καθεστώτος, κατασπαταλούσαμε κάθε ικμάδα εθνικής, ζωτικής δύναμης σε ιδεολογικές αναζητήσεις για τους τρίτους δρόμους προς το σοσιαλισμό. Δρόμους που βρήκαμε το 1981 εγκαθιδρύοντας την μεγαλύτερη καθεστωτική κλεπτοκρατία που έχει γνωρίσει ο Δυτικός Κόσμος τον τελευταίο αιώνα.
Η κλεπτοκρατία καταχρέωσε τη χώρα. Και σήμερα, δούλοι του χρέους, γινόμαστε πάλι τραγικά εσωστρεφείς, αφήνοντας τις κοσμογονικές εξελίξεις, Βόρεια, Νότια, Ανατολικά και Δυτικά, να τρέχουν ερήμην μας. Αυτάρεσκοι πάλι, επειδή δέκα χιλιάδες νοματαίοι σε μια Αθήνα πέντε εκατομμυρίων μαζεύτηκαν στο Σύνταγμα για να ζητήσουν αξιοπρέπεια. Μια αξιοπρέπεια που είχαμε ξεχάσει όταν ζητούσαμε τα δανεικά, μεγάλο μέρος των οποίων είμαι σίγουρος ότι έχει καταλήξει στις τσέπες των σημερινών διαμαρτυρομένων. Και σπαταλάμε πάλι τις ελάχιστες εναπομείνασες δυνάμεις στην ενασχόληση με τα κλαρωτά πουκάμισα Πορτορικανού ντήλερ που φοράει ο Βαρουφάκης.
Περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμο μας, παγιδευμένοι σε φαντασιώσεις αστήρικτης ισχύος και αδαείς περί την ακριβή φύση και θέση του αλλοδαπού παράγοντα, Ευρωπαϊκού, Αμερικανικού, Ρωσσικού, Κινεζικού, το τελεσίγραφο και αδιέξοδο στο Eurogroup υπήρξε φυσικά έκπληξη.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου