Στο τελευταίο τεύχος του Economist η Ελλάδα δεν αναφέρεται μόνο για την οικονομική της κακοδαιμονία. Για πρώτη φορά και σε διάφορα σημεία σε περισσότερα άρθρα που αναλύουν την σύγκρουση του δυτικού κόσμου με το σκοταδιστικό καθεστώς του Πούτιν, η Ελλάδα, μαζί με την Ουγγαρία, αναφέρεται ως ανησυχητικό παράδειγμα της ρωσικής πολιτικής επιρροής. Μιας συντεταγμένης επιρροής που επενδύει σε αντιευρωπαϊκά εθνικιστικά κόμματα, ακροδεξιά και αριστερά εξίσου, με σκοπό την πολιτική αποσταθεροποίηση της Ευρώπης.
Η σύγκρουση της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ με τον Πούτιν δεν είναι μια απλή αντιπαράθεση για την επιρροή στην Ουκρανία ή για γεωπολιτικά συμφέροντα. Είναι μια σύγκρουση πολιτικών αξιών, όπως όλες οι μεγάλες συγκρούσεις στην Ιστορία. Το καθεστώς του Πούτιν επιτίθεται, όχι μόνο με όπλα αλλά και με ιδεολογική επιρροή για να προστατευτεί από αυτό που φοβάται περισσότερο ότι απειλεί την δική του υπόσταση: το ευρωπαϊκό μοντέλο ανοικτών δημοκρατιών και κοινωνιών. Όλα δείχνουν ότι καθώς η επιβίωση του καθεστώτος στην Ρωσία εξαρτάται από αυτήν, η σύγκρουση θα κλιμακωθεί. Αν απειλήσει να μεταφερθεί στις βαλτικές δημοκρατίες με τις πολυπληθείς ρωσόφωνες μειονότητες, το θέμα για την Ευρώπη θα είναι πολύ περισσότερο ζωτικό, απ'ότι η αντιπαράθεση οικονομικών πολιτικών.
Δεν είχαμε δώσει μέχρι τώρα σημασία σε αυτήν την οργανωμένη ρωσική πολιτική επιρροή στην Ελλάδα. Θεωρούσαμε την φιλορωσική ρητορική και τους λαϊκούς μύθους που αυτή πυροδοτούσε, γραφικά κατάλοιπα ακροδεξιών ή ακροαριστερών εμμονών. Έπρεπε να γίνουν υπουργοί εξωτερικών και άμυνας δύο συγκεκριμένα πρόσωπα, και άρα να αποκτήσουν έλεγχο στους δυο πιο ευαίσθητους τομείς της κυβέρνησης, δύο αντίστοιχοι κύκλοι επιρροής, για να αντιληφθούμε τις εκλεκτικές συγγένειες, τόσο μεταξύ τους όσο και με την ρωσική εξωτερική πολιτική. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που θεωρούσαμε γραφικότητα, έρποντας σε πλατείες, προπαγανδιστικά μπλογκς και περιθωριακά μέσα, αναρριχήθηκε στην θέση που του επιτρέπει να παίζει με την διεθνή θέση της χώρας.
Ήδη, και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα συζητείται πλέον ανοιχτά σε διεθνή μέσα ως παράδειγμα κινδύνου αποσταθεροποίησης στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής, πέραν αυτού της οικονομίας, είναι πιο σημαντικό από μια άσκοπη σπατάλη του διεθνούς πολιτικού κεφαλαίου μας σε μια κρίσιμη οικονομική αντιπαράθεση. Είναι, για εμάς τους ίδιους, ένας πολύ κακός οιωνός.
Gregory Farmakis
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Η σύγκρουση της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ με τον Πούτιν δεν είναι μια απλή αντιπαράθεση για την επιρροή στην Ουκρανία ή για γεωπολιτικά συμφέροντα. Είναι μια σύγκρουση πολιτικών αξιών, όπως όλες οι μεγάλες συγκρούσεις στην Ιστορία. Το καθεστώς του Πούτιν επιτίθεται, όχι μόνο με όπλα αλλά και με ιδεολογική επιρροή για να προστατευτεί από αυτό που φοβάται περισσότερο ότι απειλεί την δική του υπόσταση: το ευρωπαϊκό μοντέλο ανοικτών δημοκρατιών και κοινωνιών. Όλα δείχνουν ότι καθώς η επιβίωση του καθεστώτος στην Ρωσία εξαρτάται από αυτήν, η σύγκρουση θα κλιμακωθεί. Αν απειλήσει να μεταφερθεί στις βαλτικές δημοκρατίες με τις πολυπληθείς ρωσόφωνες μειονότητες, το θέμα για την Ευρώπη θα είναι πολύ περισσότερο ζωτικό, απ'ότι η αντιπαράθεση οικονομικών πολιτικών.
Δεν είχαμε δώσει μέχρι τώρα σημασία σε αυτήν την οργανωμένη ρωσική πολιτική επιρροή στην Ελλάδα. Θεωρούσαμε την φιλορωσική ρητορική και τους λαϊκούς μύθους που αυτή πυροδοτούσε, γραφικά κατάλοιπα ακροδεξιών ή ακροαριστερών εμμονών. Έπρεπε να γίνουν υπουργοί εξωτερικών και άμυνας δύο συγκεκριμένα πρόσωπα, και άρα να αποκτήσουν έλεγχο στους δυο πιο ευαίσθητους τομείς της κυβέρνησης, δύο αντίστοιχοι κύκλοι επιρροής, για να αντιληφθούμε τις εκλεκτικές συγγένειες, τόσο μεταξύ τους όσο και με την ρωσική εξωτερική πολιτική. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που θεωρούσαμε γραφικότητα, έρποντας σε πλατείες, προπαγανδιστικά μπλογκς και περιθωριακά μέσα, αναρριχήθηκε στην θέση που του επιτρέπει να παίζει με την διεθνή θέση της χώρας.
Ήδη, και μόνο το γεγονός ότι η Ελλάδα συζητείται πλέον ανοιχτά σε διεθνή μέσα ως παράδειγμα κινδύνου αποσταθεροποίησης στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής, πέραν αυτού της οικονομίας, είναι πιο σημαντικό από μια άσκοπη σπατάλη του διεθνούς πολιτικού κεφαλαίου μας σε μια κρίσιμη οικονομική αντιπαράθεση. Είναι, για εμάς τους ίδιους, ένας πολύ κακός οιωνός.
Gregory Farmakis
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου