Οι δηλώσεις του Καμμένου θυμίζουν ηρωικές εποχές της ελληνικής Ιστορίας τις οποίες ενδεχομένως φιλοδοξεί να επαναλάβει, ώστε οι επερχόμενες γενεές να βρίσκουν και το δικό του όνομα μέσα: «Αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε, θα το κάνουμε Κούγκι» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Πάνος Καμμένος μιλώντας πριν μερικές ώρες σε πολιτικούς συντάκτες.
Στηρίζοντας παράλληλα την κυβερνητική γραμμή, δήλωσε πως η δανειακή σύμβαση, δεν έχει σχέση με το μνημόνιο, οπότε και δεν υπάρχει ανακολουθία στις διακηρύξεις και τις πράξεις με την υποβολή αιτήματος παράτασης.
Ας δούμε κάποιες απορίες που μας δημιουργούνται, τι ακριβώς θα κάνουμε «Κούγκι»; Την Ευρωζώνη; Θα διαλύσουμε το ευρώ; Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων; Άραγε πιστεύουμε ότι θα αποσπάσουμε συμμάχους και συμπάθειες στην Ευρώπη με αυτή την τακτική;
Και όπως είπαμε πρόσφατα, μια αποτρεπτική απειλή για να πείσει πρέπει να είναι αξιόπιστη. Αλήθεια, πέραν του συνολικότερου παρορμητικού (με έναν μετριοπαθή και ισορροπημένο χαρακτηρισμό) προφίλ του υπουργού Εθνικής Άμυνας, υπάρχει κάτι άλλο που να δίνει αξιοπιστία στην απειλή αυτή;
Ας υποτεθεί ότι πρόκειται για ένα «chicken game» και πάρουμε το κλασικό παράδειγμα της θεωρίας με τα δυο αυτοκίνητα που οδηγούν έφηβοι… με όλα τα χαρακτηριστικά του νεαρού της ηλικίας, κινούμενοι ο ένας πάνω στον άλλο, επιθυμώντας να πείσει ο καθένας τον αντίπαλό του να κάνει στην άκρη για να μην τον πούνε… «κότα».
Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε ότι το αυτοκίνητο στο οποίο επιβαίνουν οι
«έφηβοι» Μέρκελ και Σόιμπλε (τα έχουν όσο να’ ναι κάποια θεμελιώδη ηλικιακά χαρακτηριστικά για να λέμε και την αλήθεια) για λογαριασμό της Γερμανίας και της Ευρωζώνης είναι ένα Μερσεντές με ελαφρά θωράκιση τουλάχιστον;
Όσον αφορά στο άλλο αυτοκίνητο, προφανώς επιβαίνει ο Καμμένος (αυτός έκανε τη δήλωση οπότε δικαιωματικά του ανήκει ο ρόλος του εφήβου στο παράδειγμα) εκπροσωπώντας την Ελλάδα, με όλα τα χαρακτηριστικά που την έφερε σε αυτή την κατάσταση ΚΑΙ το κόμμα που υπηρετούσε από τα νιάτα του.
Θα μπορούσε αυτό το αυτοκίνητο να είναι παρομοίων χαρακτηριστικών με τη Μερσεντές των Γερμανών, ώστε να υπάρχουν βάσιμες ελπίδες, ότι σε περίπτωση σύγκρουσης η ζημιά θα είναι παρόμοια; Δεν έχουμε όμως αντίρρηση, αν το θεωρούν σώφρων ας το δοκιμάσουν.
Αν επέλθει όμως συντριπτικό πλήγμα στην Ελλάδα, θα πρέπει αν συμφωνήσουμε από τώρα ότι δεν θα διανοηθεί να έρθει να μας πει ο οποιοσδήποτε για «πολιτική τιμωρία των ενόχων». Διότι ορισμένοι θα επιβιώνουν μια χαρά (ίσως ήταν πιο… νοικοκύρηδες απ’ ότι οι υπόλοιποι πληβείοι) και άλλοι θα πένονται και θα πεινάνε.
Θα τονίσουμε όμως για μια ακόμη φορά εμφατικά προς κάθε κατεύθυνση προς όλους όσοι για τους δικούς τους λόγους επιλέγουν να εστιάσουν στην εν λόγω σύγκρουση και όχι στη μεγάλη εικόνα των διεθνών σχέσεων της χώρας:
Μπορούνε να καταλάβουμε ότι ακόμα και να γίνει όπως ακριβώς το σχεδιάζουν (σύγκρουση και… Κούγκι, συν αν θέλετε μια διαχειρήσιμη κατάσταση στη συνέχεια), ότι αυτό θα είναι μια ενέργεια που θα συνοδεύει για πολλά χρόνια μετά την Ελλάδα; Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στις διεθνείς σχέσεις ή την Ιστορία για να διαπιστώσεις την «εκδικητική φύση» των διακρατικών σχέσεων.
Κι επειδή έχουνε αρχίσει όλο και περισσότεροι στον τόπο να χρησιμοποιούν τη γλώσσα του πεζοδρομίου (σε πολλούς είναι και ψυχολογικός μηχανισμός για την ανάκτηση αυτοεκτίμησης όπως άλλωστε και η απελπισμένη επιδίωξη εξουσίας, προβολής, ή ακόμα και το να πιστεύεις ότι είσαι ο σωτήρας του έθνους…), το ότι θα μας τη στήσουν και θα μας περιμένουν στη γωνία για να «μας τη φορέσουν», το αντιλαμβάνονται;
Προφανώς αυτό δεν σημαίνει το να μην παίρνεις ρίσκο. Υπάρχει όμως κι άλλος ένας όρος που το εξηγεί, λέγεται «υπολογισμένο ρίσκο» (calculated risk). Ρίσκο πρέπει να ξέρεις να παίρνεις, όχι όμως να ακολουθείς την ίδια λογική σε όλα, διότι τότε παύει να είναι στρατηγική. Σε παίρνουν χαμπάρι ότι είσαι ένας ακόμα ημιπαράφρων, σου κάνουν το χατίρι τη μία, στο κάνουν δύο, είναι θέμα χρόνου πότε θα σε σιχαθούν οριστικά και θα σε ξαπλώσουν στο καναβάτσο. Θέλει σοφία η διαχείριση κρίσεων, καλή γνώση, οργάνωση και κρύο κεφάλι.
Στην Ελλάδα πολλοί πολιτικοί μας κάνουν ό,τι τους γουστάρει, αυτό που ταιριάζει με τα στερεότυπα και την τραγική τους ημιμάθεια, διότι κατά βάθος αντιπροσώπευαν πάντα το απόλυτο τίποτα. Όλα αυτά είναι λογικό να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην τύχη μας ως κράτους και ως έθνους.Είναι καθήκον όλων μας να στηρίξουμε την προσπάθεια της όποιας κυβέρνησης αγωνίζεται να πετύχει κάποιον συμβιβασμό που θα μας δώσει ανάσα και σε όποιον θεωρεί ότι διατυπώνοντας ορισμένους λογικούς – θεωρούμε υποκειμενικά – συνειρμούς, βλάπτουμε την εθνική προσπάθεια, θα μπορούσαμε αφενός να τους απαντήσουμε θεωρώντας τις δηλώσεις που ήταν αφορμή για το σημερινό μας σχόλιο ως έμμεση απειλή ανατροπής της κυβέρνησης, εάν οι χειριστές δεν επιδείξουν την ίδια… αυτοκτονική διάθεση Καμμένου.
Αφετέρου, να υπενθυμίσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ΔΕΝ έδωσε εντολή να παιχτεί η τύχη του στα ζάρια και σε κάθε περίπτωση να μη βγει η χώρα από το ευρώ. Εάν έχουν ορισμένοι διαφορετικοί γνώμη, θα πρέπει να το πουν ευθαρσώς για να το συζητήσουμε.
Τίποτα δεν απορρίπτουμε εξ υπαρχής, ενώ και η λύση του δημοψηφίσματος, με το κατάλληλο βέβαια ερώτημα, δεν θα μας έβρισκε υποχρεωτικά αντίθετους. Ας θέσουμε όμως και ένα ερώτημα με τη μορφή προβληματισμού, καθώς στο κυβερνητικό επιτελείο, είναι ευχάριστη έκπληξη το πόσους ανθρώπους με διάθεση να ακούσουν βρίσκεις, ανθρώπους που προβληματίζονται σφόδρα, έχοντας συναίσθηση, ότι άλλο αντιπολίτευση, άλλο κυβέρνηση και πως οι πράξεις και οι παραλείψεις τους θα έχουν επιπτώσεις στο μέλλον της κοινωνίας.
Μήπως η απότομη και υπέρμετρη, έως προσβλητική, σκλήρυνση της στάσης της Γερμανίας, προήλθε από αυτήν ακριβώς τη συγκρουσιακή διαπραγματευτική αφετηρία που ακολουθήσαμε; Προφανώς υπάρχουν εσωτερικοί πολιτικοί λόγοι (τα καλής προαίρεσης κυβερνητικά στελέχη που περιγράψαμε ήδη το αποδέχονται σε προσωπικές συζητήσεις) και είναι κατανοητοί μέχρις ενός σημείου, μήπως ξεπεράσαμε κι εμείς τα εσκαμμένα; Δεν το λέμε διότι δεν μας αρέσει να θεωρούμαστε… καλά παιδιά, αλλά για να διορθώσουμε την πορεία μας.
Μήπως αυτό θα δημιουργήσει πρόβλημα κοινωνικής αποδοχής όταν έρθει η ώρα του έντιμου συμβιβασμού; Και προς τους μισότρελους έξαλλους – διακομματικά – να ξεκαθαρίσουμε ότι και το κατοχικό και τις αποζημιώσεις πρέπει να διεκδικήσουμε ασκώντας σταδιακά ολοένα και περισσότερη πίεση. Άλλο αυτό όμως και άλλο να έχεις μαζέψει απέναντί σου όλες τις χώρες της Ευρώπης να σε θεωρούν στην καλύτερη απροσάρμοστο και προβληματικό.Και όταν οι νουνεχείς το αντιλαμβάνονται στέλνοντας «διορθωτικά μηνύματα» έρχονται άλλοι και επιχειρούν να τα τινάξουν όλα στον αέρα. Ρε μπας και κανένας τους είναι «αλογομούρης» και έχει στοιχηματίσει την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη στα παράγωγα; Να γίνουν πλούσιοι αυτοί, εις υγείαν των κορόιδων που κάποτε πίστεψαν στην αγνότητά τους;
Οι καιροί είναι πονηροί και καθένας από τους πολίτες πρέπει να σκέπτεται ΜΟΝΟΣ του, να τα βάζει κάτω ψύχραιμα και να ΑΚΟΥΕΙ. Η ευθύνη που έχουμε όλοι μας ως πολίτες είναι τεράστια. Με τη στάση μας είτε θα καταδικάσουμε εαυτούς σε ακόμα χειρότερες περιπέτειες, ή θα «καθαρθούμε» στέλνοντας εκεί όπου ανήκουν, στον σκουπιδοτενεκέ της πολιτικής μας Ιστορίας, όσους πρέπει, αλλά και βαθιά στη φυλακή όσοι με τις πράξεις ή τις παραλήψεις τους χρεώσουν την κοινωνία που πήγαιναν να σώσουν με πιο πολλά χρέη… κάθε λογής.
defence-point.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου