Αν επιμείνετε να επιβάλετε στην Ελλάδα την υποχρέωση να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, θα σας στηρίξουμε προσωρινά. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα (in the long-run), θα πρέπει να αναδιαρθρώσετε το χρέος της χώρας σε βάθος τέτοιο, ώστε το πλεόνασμα να μην υπερβαίνει τον στόχο του 1,5% του ΑΕΠ, τον οποίο εμείς θεωρούμε ρεαλιστικό. Προκειμένου τώρα να επιτευχθεί ο στόχος του 3,5% πλεονάσματος για το 2018, θα πρέπει η Ελλάδα να λάβει πρόσθετα μέτρα ύψους 3,6 δις. Δεν αρκούν τα 5,4 δις, τα οποία, κατά τη γνώμη μας, ίσαμε που επιτυγχάνουν πλεόνασμα της τάξης του 1,5% του ΑΕΠ.
Αυτά λίγο-πολύ έγραψε η κυρία Lagarde στους Ευρωπαίους υπουργούς οικονομικών και δεν πήγε στο χθεσινό ραντεβού τους. Η εικόνα των τριών κυρίων Dijsselbloem, Moscovici και Regling να στέκουν μόνοι στην συνέντευξη Τύπου χωρίς την κυρία της παρέας, ήταν σπαρακτική.
Κι όμως, η κυρία Lagarde ήταν πανταχού παρούσα στη σύνοδο αυτή, στην οποία οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης εξάντλησαν τη φαντασία τους για να εξειδικεύσουν κατά τρόπο όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο και υποθετικό γι’ αυτούς τη θεμελιώδη πλην αόριστη δέσμευση που λαμβάνουν οι χώρες της Ευρωζώνης απέναντι στην Ελλάδα και το ΔΝΤ από τον Φεβρουάριο του 2012 και μετά, μέχρι και την περιπετειώδη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου πέρυσι.
Βρείτε, λοιπόν, τις διαφορές…
Η προσθήκη των όρων «in the long-run» προέρχεται από τη φράση που χρησιμοποίησε η Ch. Lagarde στην επιστολή της. Με αυτήν, οι εταίροι εγγυώνται στο ΔΝΤ την βιωσιμότητα του χρέους μας και μετά το πέρας του τρέχοντος προγράμματος, στο οποίο του ζητάνε να συμμετάσχει όχι μόνο συμβουλευτικά, αλλά και χρηματοδοτικά, επειδή το ΔΝΤ δεν μπορεί να χρηματοδοτεί μια χώρα όταν δεν θεωρεί βιώσιμο το χρέος της. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, λοιπόν, εγγυώνται στο ΔΝΤ ότι θα διασφαλίσουν αυτοί την βιωσιμότητα του χρέους μας με μέτρα ελάφρυνσης που θα λάβουν αν χρειαστεί.
Τα μέτρα αυτά, όμως, δεν μπορεί να μην είναι συμβατά με το Ενωσιακό Δίκαιο, αφενός, και το θεσμικό πλαίσιο του ESM και του EFSF, αφετέρου. Άρα, λοιπόν, pacta sunt servanda και η Ελλάδα θα πρέπει να εκπληρώνει τις οφειλές της έναντι των Ευρωπαϊκών θεσμών και των Ευρωπαίων εταίρων της που την δάνεισαν. Είναι ένας άλλος τρόπος να πουν ό,τι μας είπαν πέρυσι τον Ιούλιο, λέγοντας ότι θα πρέπει να καταβάλουμε στο ακέραιο και εγκαίρως ό,τι χρωστάμε απέναντι στους πάσης φύσεως δανειστές μας.
Τα μέτρα αυτά, εξάλλου, αποκλείουν ονομαστικό κούρεμα και, εάν χρειαστεί να ληφθούν, θα είναι υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι εμείς θα έχουμε πετύχει στο μεταξύ τους στόχους του τρέχοντος τρίτου προγράμματος προσαρμογής της οικονομίας μας.
Στο πλαίσιο αυτό, ο στόχος του πλεονάσματος 3,5% για το 2018, επιβεβαιώνεται.
Τον στόχο αυτό καλούμαστε να επιτύχουμε με το μεγάλο πακέτο των 5,4 δις μέτρων. Για την εκταμίευση της δόσης, μάλιστα, θα προαπαιτηθεί επιπλέον η ρύθμιση των κόκκινων δανείων και η θεσμοθέτηση του υπερταμείου.
Απομένει το μικρό πλην επώδυνο πακέτο των πρόσθετων μέτρων 3,6 δις, τα οποία –σε αντίθεση με την απόφαση της 22ας Απριλίου– το Eurogroup δεν φαίνεται να απαιτεί τώρα πλέον να τα νομοθετήσουμε συγκεκριμένα. Του αρκεί η νομοθέτηση του μηχανισμού αυτού καθαυτού, τον οποίο, ωστόσο, περιγράφει με αόριστο τρόπο, για το τι ακριβώς θα πρέπει να περιέχει.
Η πολιτική στήριξη που παρείχε το Eurogroup στην Κυβέρνηση στο σημείο αυτό είναι ξεκάθαρη. Το ζήτημα είναι αν θα είναι αρκετό κάτι τέτοιο για το ΔΝΤ, το οποίο, αν πιστέψουμε την πρόσφατη επιστολή της κυρίας Lagarde, προεξοφλούσε τη νομοθέτηση και των 3,6 μέτρων ως αναγκαίων κατά την κρίση του για την επίτευξη του επιβεβαιωμένου από το Eurogroup στόχου του 3,5% πλεονάσματος για το 2018.
Πρόκειται για ζήτημα τεχνικό, το οποίο θα ρυθμιστεί μέσω της διαπραγμάτευσης από τώρα μέχρι τις 24 Μαΐου, όταν θα συγκληθεί και πάλι το Eurogroup για να εγκρίνει την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Με την προϋπόθεση ότι θα μείνει ικανοποιημένο το ΔΝΤ, είναι μια θετική εξέλιξη για τη χώρα.
Πέραν αυτού, το Eurogroup δεν έδωσε τίποτε ουσιαστικό στο πεδίο του χρέους. Αντιθέτως, έταξε μόνον την επιμήκυνση των περιόδων χάριτος και αποπληρωμής ως το καλύτερο για μας σενάριο, και τούτο εάν χρειαστεί, μόνον εφόσον, όμως, εμείς πετύχουμε το στόχο του πλεονάσματος 3,5% το 2018.
Η όποια ρύθμιση του χρέους μας μετατίθεται, λοιπόν, για το τέλος του τρέχοντος Μνημονίου και εξαρτάται από την επιτυχημένη εφαρμογή του, η οποία, ωστόσο, για να είναι επιτυχημένη, θα απαιτήσει, στα μάτια του ΔΝΤ, την λήψη πρόσθετων μέτρων 3,6 δις από τώρα μέχρι το 2018. Το ότι το ΔΝΤ θα βάλει πλάτη στους Ευρωπαίους για να πετύχουμε τον στόχο του 3,5% το 2018 χωρίς εκείνοι να ελαφρύνουν το χρέος μας από σήμερα μέχρι τότε, είναι ήδη συμφωνημένο μεταξύ Ευρωπαίων και ΔΝΤ, αν κρίνουμε από την επιστολή της κυρίας Lagarde. Αυτό που δεν έχει συμφωνηθεί, είναι πόσο προληπτικός θα είναι ο μηχανισμός που θα τα επιβάλλει.
* Ο κ. Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου